Nintendo, lief, lief Nintendo. Wat ben je toch een raar, maar heerlijk bedrijf. De games die je in-house maakt, zijn gegarandeerde kaskrakers. Je doet constant je uiterste best om out-of-the-box te denken en de consument op die manier zo innovatief mogelijke producten voor te schotelen. Maar, lief, lief Nintendo, waarom geef je je hardware de laatste tijd van die idiote en soms zelfs verwarrende namen?
Wii
Nintendo stond al een beetje bekend om het geven van afwijkende namen als ‘Virtual Boy’ en ‘GameBoy’ aan haar game-hardware, maar de naam ‘Wii’ deed bij diens bekendmaking vele wenkbrauwen fronzen. Het klonk totaal niet als namen die eerdere consoles (niet alleen die van Nintendo) droegen en gamejournalisten vroegen zich massaal af of de Japanners niet beter terug konden grijpen op de codenaam van het apparaat: ‘Nintendo Revolution’. Nintendo’s op zich logische uitleg dat ‘Wii’ opgevat moest worden als het Engelse ‘we’, en daarmee het wij-gevoel van dat gamen voor iedereen is, gecombineerd met de twee i’s in de naam die als twee mannetjes gezien kunnen worden, kon daar weinig aan veranderen. Toen de console eenmaal in de winkel lag, bleek dat ‘Wii’ toch wel lekker bekte; consumenten waren er dan ook snel aan gewend. Uiteindelijk zou de Wii ruim 100 miljoen keer over de toonbank gaan. Nintendo had het in dit geval dus toch bij het rechte eind.
Nintendo DSi
In handheld-land heeft de grote N er een handje van om hardware zowel qua uiterlijk als qua innerlijk meerdere ‘upgrades’ te geven voordat ze met compleet nieuwe hardware komt. Denk aan de Game Boy Pocket en Game Boy Color die na de originele Game Boy (wat overigens ook al geen alledaagse naam voor elektronica is) verschenen, of de Game Boy Advance SP en Game Boy Micro die de Game Boy Advance opvolgden. De Nintendo DSi was in die zin de upgrade of opvolger van de Nintendo DS Lite, met als toevoegingen onder andere een camera, een internet browser en (iets) snellere hardware. Een DS Lite on steroids eigenlijk, waar voor de gewone consument behalve de camera niet zo veel verschil te zien was met de originele DS Lite. Dat, plus het feit dat de naam maar één letter (en dat is iets anders dan een cijfer) verschilde met de voorganger, was verwarrend voor iemand die het wereldje niet op de voet volgt. En trouwens, waar stond die ‘i’ eigenlijk voor? Niet voor ‘internet’, want de originele DS en DS Lite ook al online. Misschien voor ‘I don’t know’?
Nintendo 3DS
Een veel duidelijkere stap voorwaarts ten opzichte van de Nintendo DS, was de 3DS. Logisch ook, als échte opvolger in plaats van upgrade. Breedbeeld-scherm, flink hogere specificaties en natuurlijk het brilloze 3D-effect. Desondanks was er in het begin verwarring onder consumenten. Waar de DS een compleet andere naam had en er ook compleet anders uitzag dan voorganger Game Boy Advance, leek de 3DS in naam én uiterlijk op de DSi. En dat snapte de gemiddelde huisvrouw natuurlijk niet. Waarom een duurder apparaat kopen met een iets andere naam en bijna hetzelfde uiterlijk als de veel goedkopere DSi? Dat kostte wel even wat moeite om uit te leggen voor al die arme winkelmedewerkers. Nintendo’s gedachtengang om het bekende ‘DS’ als herkenbaar element in de naam te houden en de D dubbelop te gebruiken voor de nieuwe 3D-functie was leuk bedacht, maar marketingtechnisch niet sterk genoeg om duidelijk een nieuw product neer te zetten.
Wii U
Een zelfde scenario heeft zich afgespeeld bij Nintendo’s thuisconsoles. Door de toevoeging van alleen de letter ‘U’ aan kassucces ‘Wii’ dachten de Japanners de grote installed base van de Wii gelijk over de streep te trekken – ze kochten dan tenslotte iets met een naam die heel erg leek op iets wat ze al in huis hadden staan. Net als bij de 3DS liep dat in de praktijk anders. Omdat de naam van de nieuwe console hetzelfde was als die van de oude, plus een toevoeging, dachten de moeders (terecht) dat het ging om een uitbreiding van de oude console in plaats van een compleet nieuwe. Een hele nieuwe console was uiteraard overbodig en te duur, dus bleef de console in de schappen liggen. In eerste instantie was die naam dus een rampzalige zet, omdat het aantal games voor de Wii U in eerste instantie flink achterbleef ten opzichte van de concurrentie, en hardcore gamers de console zodoende óók amper kochten. Inmiddels lijkt door een goede stroom exclusives en de terugloop in het aantal nieuwe games voor de originele Wii het tij langzaam een beetje te keren, maar die naam blijft toch een dingetje.
New Nintendo 3DS
Desondanks lijken ze er bij Nintendo maar niks van te leren. De nieuwste versie van de 3DS (een vergelijkbare upgrade van de 3DS zoals de DSi dat van de DS was) heet simpelweg New Nintendo 3DS. Qua dekking van de lading op zich niet eens zo’n heel slechte naam, maar hoe lang blijft iets nieuw? En is het überhaupt nieuw genoeg? Want eigenlijk is dit geen nieuwe console, het is een verbeterde versie van de bestaande 3DS. Eigenlijk is de New 3DS de handheld die de originele 3DS had moeten zijn. Het apparaatje ligt over een krappe maand pas bij ons in de winkel, dus we kunnen nog weinig zeggen over mogelijke verwarring die gaat ontstaan tussen de ‘old’ en New 3DS. Een ‘iPhone-achtig’ systeem, waarbij een nieuw nummer een nieuwe telefoon betekent en een ‘S’ achter het nummer een upgrade, zou een duidelijkere communicatie zijn vanuit Nintendo.
Nintendo’s eigenwijsheid heeft haar gemaakt tot het bedrijf dat ze vandaag de dag is, dus erg waarschijnlijk is het niet dat ze iets gaat veranderen aan de naamgeving van haar hardware. Het minste dat gedaan kan worden is twijfel erover uitspreken, wat bij deze gedaan is. De naam verandert gelukkig niets aan de kwaliteit van de hardware zelf, en dat is het belangrijkste.
