Ik ga het niet doen, ik beloof het alvast. Ik weet dat het een nieuwe Kirby-game is en ik weet dat ik dan al te makkelijk een voorspelbare grap over zuigen kan maken, maar nee… Hell, als er één minuscule reden is om blij te zijn dat Harmen niet langer bij GameParty werkt, dan is het wel omdat we anders een “Eefje zuigt” in de header op de frontpage konden verwachten. In dit geval gaat die vlieger echter gewoon niet op, want er wordt niet gezogen in deze game door ons roze blobje. Of dat een memorabel spelletje of ietwat van een zuiggame oplevert ontdekken we in de review.
Kirby and the Rainbow Paintbrush. Een kleine tinteling ging door me heen toen de game vorig jaar werd aangekondigd, alleen al omwille van die titel. De naam geeft gewoon meteen weg wat de game is en dat is een spirituele sequel op de DS-klassieker Kirby and the Canvas Curse. Die tien jaar oude game is ontegensprekelijk één van de beste Kirby-games ooit gemaakt, zelfs één van de beste en meest creatieve Nintendo-games ooit, dus daar een opvolger van voorgeschoteld krijgen is spannend te noemen. De vraag die je bij het opstarten van een game als dit uiteraard beantwoord wil zien is of het de lat, die de voorganger zo hoog gelegd heeft, kan halen.
Het verhaal van de game is uiteraard weer fluffy bullshit. Op een dag opent er een portaal in Dream Land die alle kleur uit de wereld zuigt en de vreedzame bewoners bevriest. De fee Elline, op de vlucht voor de boosaardige Claycia, weet gelukkig Kirby en Waddle Dee te bevrijden en een alliantie wordt gesmeed om het boeltje dat gemaakt werd terug recht te zetten. Dat doet K to the irby dit keer uiteraard niet op zijn dooie gemakje platformend en vijandjes zuigend voor power ups, maar omgetoverd tot een roze bol schattigheid. De crux van de gameplay is uiteraard dat je Kirby zelf niet echt bestuurt, maar eerder begeleid door de levels. Dat doe je dus door op het scherm van de GamePad de zogenaamde Rainbow Ropes te tekenen, felkleurige banen die Kirby de gevaarlijkste hindernissen en vijanden doet omzeilen. Het is een fijn systeem dat nog steeds fun oplevert. Je kan projectielen blokkeren met een goed gemaakte beweging, Kirby vlotjes van richting laten veranderen en op schalkse wijze een eindbaas ontwijken. Wanneer je op Kirby zelf tikt met de stylus kun je hem aansporen om een dash-aanval te doen die hem door barricades en vijandjes doet knallen, of gewoon hem aansporen om er wat vaart achter te zetten wanneer je vind dat hij te traag aan het rollen is. En dat is het dus mensen, dat is de gameplay van Kirby and the Rainbow Paintbrush.
Gelukkig levert het tien jaar na Canvas Crush nog steeds leuke spelmomenten op en is het vaak genieten geblazen om Kirby bijvoorbeeld een looping te laten maken om een moelijk bereikbare collectible te halen. Op momenten waarbij je uitdoktert hoe je de regenboogverf het best benut, of wanneer Kirby eventjes transformeert tot een duikboot of tank, schittert Kirby. Helaas is niet alles wat de game in petto heeft even doordacht. Ik begrijp bijvoorbeeld dat onderwater-levels waarbij Kirby de neiging heeft om te gaan drijven een zekere uitdaging moeten bieden, maar de balans tussen uitdaging en frustratie zit in deze levels wat scheef. Ook de repetieve eindbazen hadden voor mij niet zo gehoeven. Dat je elke boss twee keer op je regenboogpad aantreft getuigt van een licht gebrek aan inspiratie. Los van die minpuntjes is de zes uur durende campaign echter wel steeds het spelen waard. Qua moeilijkheidsgraad is het spel zeker een stuk uitdagender dan het doodeenvoudige Epic Yarn, maar desondanks blijft het wel nog steeds een toegankelijke Kirby-game. Tekenend daarin is dat als je te vaak dood gaat in een level de game je vlakaf vraagt of je het level wilt skippen en overgaan naar de volgende stage. Ik kan je zeggen, in één van die onderwater-levels wordt dat toch echt een aanlokkelijk voorstel.
Naast gewoon door de levels heen rollen kan je ook extra uitdaging en uren spelplezier halen uit het verzamelen van de schatkisten met goodies zoals figurines en muziek voor de jukebox. Deze kisten ontdekken houdt geoefende gamers wel even zoet. Ook leuk zijn de veertig extra uitdagingen die heel wat sneller reactievermogen en tekenwerk vergen om verder te komen. Leuk aan deze uitdagingen is om ze bijvoorbeeld met vrienden in co-op te spelen; een andere speler bestuurt dan met een Wii-mote Waddle Dee en kan platformend een handje helpen door vijandjes te neutralizeren.
Ik heb het uiteraard uitvoerig over de gameplay gehad, omdat een game als Kirby nu eenmaal valt of staat met hoe het speelt, maar dat betekent niet dat ik om het visuele uiterlijk van de game heen kan. In één woord: verrukkelijk. Waar Epic Yarn zich nog afspeelde in een spelwereld gebouwd uit garen, doet Kirby het nu in een game die volledig uit klei gemaakt lijkt te zijn. Kirby rolt gewoon door een spelwereld van Play Doh en dat maakt meteen indruk. Je kan uiteraard opperen dat de look van de game geen enkele impact heeft op de gameplay zelf; dit is geen Paper Mario waarbij de esthetische look impact heeft op wat je er in uitspookt, het is toevallig gewoon klei. Wat mij betreft maakt dat echter geen moer uit. Kirby and the Rainbow Paintbrush is gewoon net als Epic Yarn weer een game met een unieke visuele look geworden, en daar kun je enkel blij van worden. De gedetailleerde manier waarop de makers die look doortrekken is gewoon maf: met kleine vingerdeuken die de illusie geven dat de boel effectief gekneed is of het kleine kratertje dat Kirby achterlaat wanneer hij van een grote hoogte valt, dit is gewoon een wonderlijk mooie game en dat maakt het extra zuur dat je als speler eigenlijk verplicht wordt constant op het scherm van de GamePad te kijken.
Dit is het soort game waarbij je gewoon constant in de weer bent met de GamePad; dat is nu eenmaal het uitgangspunt van de gameplay. Dat betekent dat je dus ook constant op het standard definition schermpje van de Pad aan het kijken bent, waar de details vervagen en je dus zelden kunt waarderen hoe ongelooflijk mooi de game er in Full HD op een groot scherm uitziet. Af en toe gewoon toekijken terwijl een ander speelt is in dit geval dus echt geen straf.
Tien jaar na Canvas Curse op DS weet ook Rainbow Paintbrush te charmeren op WiiU. De gameplay met stylus werkt ook op de GamePad vermakelijk en de visuele stijl is indrukwekkend te noemen. Kirby en zijn Rainbow Paintbrush zijn niet zonder gebreken, maar die doen gelukkig weinig af aan de pret die je met de game kan beleven.
[review pros=”+ Kleiwereld ziet er ongelooflijk mooi uit
+ Besturing met de stylus werkt aardig
+ Uitdagend, maar altijd toegankelijk” cons=”
– Onderwaterlevels zijn frustrerend
– Eindbazen twee keer verslaan
– Steeds op de GamePad moeten kijken doet afbreuk aan de vele visuele details” score=79]
