Aan de ene kant reken ik mezelf toch wel onder de hardcore gamers. Ik speel behoorlijk vaak en behoorlijk wat games. Mijn collectie games is behoorlijk uitgebreid, al zeg ik het zelf. Maar als ik dan naar die collectie kijk, zijn het vaak wel dezelfde genres. Vooral race en sportgames zijn flink vertegenwoordigd in mijn kast. Natuurlijk, ik speel ook wel eens een shooter of een adventure, maar gamen moet voor mij vooral ontspanning blijven. Ontspanning, iets wat ik niet zo goed vind als ik niet verder kom in een game of me heel erg moet toewijden aan een game om deze in de vingers te krijgen. Daarom staan er bijvoorbeeld bijna geen RPG’s in mijn kast. Toch kon ik de beelden van The Witcher 3 niet weerstaan. Zoals ook op de promotionele poster van de game staat te lezen vond onze Eefje de game in ieder geval ‘indrukwekkend’ en gaf de game een 94. De ene na de andere 9 en 10 kwam voorbij in de media. Maar hoe speelt een RPG-noob nou The Witcher 3?
Geloof mij maar als ik zeg dat ik het genre zo ontzettend graag een kans wil geven. Fantasy-films trek ik altijd prima, maar op een of andere manier wilde het maar niet boteren tussen mij en de fantasy/RPG-games. Skyrim heb ik bijvoorbeeld ook een kans gegeven. Toch moet ik met pijn in mijn hart toegeven dat ik de game na hoogstens 15 a 20 uur spelen de kast in heb gelegd. Het wist mij gewoon echt niet te pakken. Een van de miskopen van het jaar, heb ik de game ooit genoemd. Heiligschennis! Je bent gewoon niet goed genoeg! Je bent gewoon een dikke vette noob! Het zou allemaal kunnen, maar het wist mij gewoon niet te pakken. Onze eigen Bas wist het in de comments van de Witcher 3 review misschien wel het beste te omschrijven: alles spreekt me aan in deze game, maar het is gewoon écht mijn genre niet. En daarom heeft Bas de game laten liggen. RPG is ook niet echt mijn genre, maar ik heb de game toch gekocht. En het mag gezegd worden: mijn eerste indruk is in ieder geval positief.
Want het verhaal in the Witcher, dat is ook ‘indrukwekkend’. Dit is het fantasy-verhaal waar ik mezelf helemaal in kan verliezen. Hoewel de wereld van the Witcher (maar bijvoorbeeld ook die van Game of Thrones) levensgevaarlijk is, zouden we er misschien stiekem toch wel graag deel van uit willen maken. Toen ik voor het eerst een iets uit de kluiten gewassen vogel een kopje kleiner maakte, voelde dat in ieder geval wel heel erg lekker. Het verhaal weet me tot nu toe ook wel vast te grijpen, omdat de keuzes echt belangrijk zijn. Ik kreeg de keuze om de confrontatie met drie soldaten van het ‘leger’ (om het maar even in noob-termen te zeggen, voor diegene die het verhaal niet gevolgd hebben) uit de weg te gaan. Ik had ze gewoon een drankje kunnen aanbieden om zo ze niet te veel over de zeik te jagen. Ik koos er echter voor om mezelf als Witcher niet te laten beledigen en maakte ze een kopje kleiner. Toen ik later een stad binnen probeerde te komen, wisten de wachters aan de poort van mijn daden. Ik kwam de stad niet binnen en moest zelf maar een andere weg zien te vinden. Had ik eerder de heren gewoon wat te drinken aangeboden, was er niets aan de hand geweest.
Wat ik wel als noob kan aanraden is de game op easy te spelen. Een moeilijkheidsgraad die niet easy heet, maar veelzeggend “just the story”. Daarvoor speel ik namelijk een game. Om te ontspannen. Om even van de normale wereld weg te zijn. Games als Bloodborne zijn niet voor mij weggelegd; ik wil gewoon puur genieten. Alsnog moest ik mezelf even tot kalmte manen. In een boss-battle gewoon maar een beetje vol op de vijand afstormen zit er ook met deze moeilijkheidsgraad niet in. Ik moet nog steeds de aanvallen goed ontwijken en afwachten totdat er een gaatje valt. Natuurlijk, ik ben niet met twee klappen dood maar alsnog moet ik heel erg afwachten. Op deze manier ‘groei’ ik als gamer ook nog verder. Ik verbreed mijn horizon.
Als RPG-noob heeft het in ieder geval wel verfrissend voor mij gewerkt om eens The Witcher 3 te spelen. Een game die niet bepaald bekend staat om zijn toegankelijkheid, maar die mij toch wist te pakken. Natuurlijk, ik ben nog altijd wel overdonderd door bijvoorbeeld het aantal mogelijkheden om dingen te craften en items te verzamelen. En hoewel de moeilijkheidsgraad “just the story” heet, krijg ik ook zeker wel wat van de gevechten mee. De game biedt volgens de makers 100, misschien wel 200 uur aan gameplay. Als ik op deze manier kan genieten van een RPG, ga ik misschien ook wel de 100 halen. Voor mij zou het een unicum zijn.
