Het leven zit vol met kansen. Kansen die je aan moet grijpen om je leven te verbeteren, andere die je laat liggen. Misschien onbewust, of misschien omdat je daar voor kiest. Een keuze die ik ooit nam was om Dishonored niet te spelen. Ik liet het spel aan me voorbij gaan, ondanks de goede geluiden rondom het spel. Met de Definitive Edition, een heruitgave van het spel op nieuwe platformen, grijp ik deze nieuwe kans om de game te spelen echter met beide handen aan.
Op het moment dat ik me opgaf om deze review te doen, vertelde collega Eefje me dat ik echt ging genieten. Niet alleen omdat Dishonored een fantastische game was, maar vooral omdat ik het origineel nog niet kende. Deze Definitive Edition was compleet nieuw voor me. Het spel kende nog honderden geheimen; niet eerder heb ik mezelf door het verhaal heen getrokken. De Definitive Edition bestaat uit het originele spel en alle verschenen stukken DLC. Het is de Game of the Year Edition die twee jaar geleden verscheen voor de Xbox 360 en PlayStation 3, al zijn nu de resoluties omhoog gegooid, de texturen beter en de kleuren scherper.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Dishonored ziet er goed uit. Een beetje zoals de versie op de PC dat enkele jaren geleden al deed. De art direction is een puntje om even bij stil te staan. De ontwikkelaar gaat helemaal los bij het neerzetten van de wereld, de personages en alles lijkt bij elkaar te passen. Deze wereld klopt. Jammerlijk is alleen dat de laadtijden soms wat langer duren dan je zou hopen en dat de stemmen niet altijd helemaal tegelijk lijken te lopen met de lippen van de personages. Dat haalt je op momenten even uit het spel, maar het is niets waardoor je de game niet moet gaan spelen.
Het zijn kleine issues die blijkbaar ook al in de originele game zaten (ik heb mijn research gedaan!), en aangezien dit gewoon een remaster is, is het logisch dat de kleine foutjes mee zijn gegaan. Het is wel vreemd om te lezen dat deze versie langere laadtijden heeft dan de versie op de Xbox 360 en PlayStation 3. Maar weet je, ik zie dit, zoals ik al aangaf, niet als een remaster. Ik zie dit als een kans, een kans om een sterke game alsnog in te halen. En met dat idee neem ik je verder in deze review. Het idee dat we als verse spelers in een nieuwe game gedropt worden, een game die we niet kennen. Alles is nieuw, dus stop de vergelijkingen met eerdere uitgaves.
Niet alles tijdens het spelen lijkt van deze tijd te zijn. Er zijn elementen waardoor je merkt dat je een game speelt die eerder al uitgegeven is. De manier van besturen is niet altijd optimaal en de opzet van levels voelt niet als iets van deze tijd. Maar toen ik hier doorheen wist te bijten, vond ik de ware charme van Dishonored. Het is de gameplay in combinatie met het verhaal en de omgevingen. De keuzes die je kunt maken tijdens het spelen, de manier waarop je speelt. Het is daadwerkelijk jouw verhaal. Tenminste, zo laat de game het overkomen. Wanneer je iemand om moet leggen zijn er steeds meerdere manieren om dat te doen. Geen manier is de perfecte, het is aan jou om het voorbereidende werk te doen om de kill op jouw manier te behandelen. Het zorgt ervoor dat missies interessant blijven, maar dat er ook een hoge replay-waarde aan het spel toegevoegd is. Het feit dat je de beschikking hebt over bepaalde powers maakt het alleen maar leuker. Blink laat je bijvoorbeeld een korte afstand teleporteren, terwijl je met Dark Vision door muren kan kijken. Wanneer je dit combineert met je stealth en voorbereiding, weet je dat je plezier gaat hebben.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Door perks te kiezen kun je jouw personage zo inzetten zoals jij dat wil. Jouw personage speelt waarschijnlijk anders dan die van mij. Ben je gericht op combat, of ga je toch voor stealth? De perks die je dan inzet zijn compleet anders, iets wat je speelstijl ook aan zal passen. Het stilzetten van de tijd is een leuke gave, maar ga je deze gebruiken om ongezien langs iemand te glippen of om iemand om te leggen? Jouw keuze in deze enorme speeltuin van mogelijkheden. Met wapens als een crossbow, pistool en granaten weet je dat er meer te doen is dan simpel iemand naar de eeuwige jachtvelden te brengen. Ook daar maak je de keuze qua speelstijl. De missies zijn variërend, je hoeft echt niet steeds iemand om te leggen. Ontsnappen uit een gevangenis is spannend, een gala bezoeken in vermomming is leuk.
Dishonored brengt een fascinerende wereld met een memorabele bezetting qua personages. De gameplay overschaduwt enkele minpunten en zorgt ervoor dat je ze maar al te graag door de vingers ziet. Ik heb Dishonored ooit links laten liggen, maar ben blij dat ik deze Definitive Edition alsnog een kans heb gegeven. Heb je het spel al gespeeld, dan kun je deze release makkelijk aan je voorbij laten gaan. Ben je net als ik en is de wereld nieuw voor je, dan raad ik je deze game maar al te graag aan. Want ja, Eefje had gelijk. Ik heb genoten van dit spel en haar DLC. Laat deel twee maar komen!
[review pros=”+ Liefde voor de art direction
+ Heerlijke gameplay
+ Onderscheidende wereld” cons=”- Laadtijden
– Brengt niets nieuws ten opzichte van de GOTY” score=82]
