Is Avalanche de beste ontwikkelaar van 2015? Het is in elk geval één van de meest bedrijvige van het jaar door zomaar eventjes met twee grote triple A titels in enkele maanden tijd op de proppen te komen. Na het leuke, maar voorspelbare Mad Max krijgen we nu Just Cause 3 voorgeschoteld, sowieso de meest ambitieuze van de twee. Kroont Avalanche zich met deze game tot de bikkels van het najaar?
Het begon allemaal behoorlijk rechtlijnig voor Rico Rodriguez en Just Cause. De eerste game waarin je een dictator omver wierp speelde als een degelijke actiegame waarin er wat explosieve tonnen en stuntmogelijkheden te bespeuren vielen. Op dat vlak vallen er best wat parallellen te trekken met de Saint’s Row-games die begonnen als een licht excentrieke variant op GTA, voor in de sequels de kaart van het absurde getrokken werd die het een eigen smoel gaf. Iets vergelijkbaars gebeurde met Just Cause 2, een game die toonde dat Avalanche volledig de onnozelheid van hun concept omarmde. Meer mogelijkheden om halsbrekende stunts uit te halen, een overdaad aan exploderende tonnen en vooral de toevoeging van een veelzijdige grappling hook, maakten van deeltje 2 een natte droom voor actiehelden. Het soort game dat reikhalzend uit doet kijken naar een sequel met als grote vraag: wat is de overtreffende trap van totale chaos? Het is een vraag waarop dit derde deel met enthousiasme een antwoord probeert te geven, reeds van in het begin.
Wanneer we wederom kennis maken met Rico Rodriguez, een samenraapseltje van jaren tachtig actiefilm cliché’s, vinden we hem op het dak van een vrachtvliegtuig gewapend met een rocket launcher. Onze zelfverklaarde dictator-verwijderaar kun je veel dingen noemen, maar subtiel geenszins. De explosies vliegen je om de oren, het spektakel is over-the-top en de pret die je beleeft overduidelijk. Just Cause 3 kiest voor de overtreffende trap vanaf de eerste minuten. Speelterrein voor alle keet die je gaat schoppen is Medici, een mediterrane republiek met dictator Sebastiano Di Ravello aan het hoofd. Jouw doel als speler is om die despoot omver te werpen en het hoekje om te helpen, maar dat verhaaltje is eigenlijk uitsluitend een excuus voor de gameplay. Op dat vlak heeft Just Cause 3 een ietwat pornografisch kantje. Er is een dictator die uitgeschakeld moet worden, hoog tijd om tientallen dingen op te blazen en mannetjes in hun smoel te schieten. Voor een game als dit werkt dat echter wel, omdat het echt niet gaat om het doden van Ravello maar de weg die je aflegt over het eiland. Het gestaag bevrijden van nederzettingen, vernietigen van militaire apparatuur en zo de greep van de dictatuur verzwakken op de meest spectaculaire manieren die je kan inbeelden; daar draait het om. Om eerlijk te zijn is het zelfs net in de obligate verhaalmissies dat de game op zijn zwakst is. Een colonne jeeps, of een vliegtuig of boot beschermen is niet mijn idee van fun en dankzij de zwakke AI zijn het frustrerend saaie stukjes gameplay. Gelukkig vormen deze missies slechts tussendoortjes bedoeld om het schaamlapje van het verhaal verder te brengen en spendeer je de hoofdmoot van je tijd in heerlijke vrijheid.
De twee belangrijkste nieuwe tools uit de game krijg je al in het begin van het spel: “Hoi, hier heb je een wingsuit en een upgegrade grapplinghook, ga maar lekker spelen.” Het gebruik van die dingen vergt wel wat oefening, maar na enkele uurtjes ga je he-le-maal los, geloof me. Je grappled naar een helikopter en neemt een vijandelijke nederzetting onder vuur met de boordkanonnen, voor je er uit springt en met je wingsuit naar een andere helikopter zweeft. De tether-functie van je grappling hook laat je toe diverse objecten met elkaar te verbinden. Een helikopter een verbintenis laten aangaan met een wachttoren of een bewaker kennis laten maken met een explosief vat, dat soort dingen blijft fun en is in dit derde deel veelzijdiger dan ooit om te doen. Je kan verschillende dingen tegelijk tetheren en dat resulteert vaak in immense chaotische destructie. Dit moest de meest destructieve game sinds Red Faction : Guerillia zijn waarin na een barrage van explosies vaak enkel nog puin achterblijft. Heerlijk grappig ook om op te merken hoeveel collateral damage Rico veroorzaakt bij de bevolking in zijn strijd tegen het regime. Dit is een spel dat niet enkel weet dat het een tikje idioot is, maar dat ook omarmt.
Wanneer de game je dus volledig los laat gaan en je haast als een superheld doet voelen is Just Cause 3 op haar best. Er vallen avonturen te beleven waarbij je van de hoogste bergtop naar beneden glijd met je wingsuit of twee helikopters vloert door ze met tethers voort te laten trekken door een sportwagen; er schuilt een geniaal soort gevoel voor plezier in de game… Wanneer het werkt.
Ik kan niet spreken voor de PC-versie, maar op console heeft Just Cause 3 het erg lastig om het hoofd boven water te houden op technisch vlak. Ondertussen heb ik al behoorlijk aangehaald dat Just Cause 3 een chaotische game is die teert op explosies en destructie, de console heeft gewoon moeite om dat vloeiend in beeld te brengen. De framerate dipt constant onder de dertig frames wat precaire dingen zoals het navigeren met het wingsuit stukken lastiger maakt dan normaal het geval is. Dood gaan in een spel door gebrekkige AI zou je nog enigszins door de vingers kunnen zien als het slechts sporadisch gebeurt, maar dood gaan omdat de game technisch in de soep draait is onvergeeflijk. Het is cynisch dat Just Cause 3 een game is die fun zo hoog in het vaandel draagt tot op het punt dat er in theorie niet eens consequenties zijn voor dood gaan, om zo te gaan flirten met onleukheid. Je verliest geen geld of xp en schade die je aangericht hebt blijft gewoon smeulen, maar toch doet dood gaan in de game verdomd veel zeer, gewoon omdat je weer een belachelijke lange laadtijd op je bord krijgt. Negentig seconden wachten is fucking lang als je regelmatig het loodje legt en dat zorgt dat je vanzelf minder risico’s gaat nemen. Waarom zou je spectaculair een wagen vol C4 via een sprong in een wachttoren mikken als het veiliger is om gewoon van een afstand met een rocket launcher te schieten? Je bent minder cool, maar je wordt niet voor de zoveelste keer op de strafbank gezet door naar een laadscherm te turen. Het gaat gewoon in tegen alles waar de game voor staat. Als je de game voor het eerst wil opstarten moet je trouwens echt niet bang zijn dat je console vastgelopen is, het kreng heeft echt vier volle minuten nodig om op te starten. Je krijgt tijdens het spelen echt het gevoel dat Avalanche teveel hooi op de vork genomen heeft door twee grote projecten in korte tijd af te leveren en dat Just Cause 3 nog heel wat polijstwerk en bugtesting had kunnen gebruiken voor het in de rekken werd gelegd.
Ik heb wel degelijk fun beleefd met Just Cause 3 en het is erg makkelijk om zelfs onder de technische problemen exact de zwaktes, maar vooral ook de vele overweldigende sterktes van de game te zien. Op dit moment kan ik me echter er niet toe brengen de game uit te spelen, niet met de ellenlange laadtijden en niet met de stotterende framerate. Avalanche heeft in elk geval beloofd te werken aan een uitgebreide patch en pas dan kom ik terug om de game volledig te spelen in de volle glorie waarin het gespeeld moet worden. Wanneer dat zover is en de game eindelijk loopt zoals het hoort te lopen kom ik met plezier terug naar deze review om de tekst van een update te voorzien die samengaat met het cijfer dat de game verdient.
