De Wii U is al sinds november 2012 uit. De Wii heb ik altijd in mijn bezit gehad en ik heb er nog verrassend veel speelplezier aan beleefd. Vooral Monster Hunter Tri heb ik veel gespeeld, want: Monster Hunter. Toch heb ik natuurlijk ook de nodige party-games gespeeld en ook nog een aantal Mario-games. Allemaal erg leuk, maar (blijkbaar) niet leuk genoeg geweest voor een Wii U, ook al wilde ik bijna het apparaat kopen voor Monster Hunter 3 Ultimate. Uiteindelijk heb ik met behulp van GameParty mijn handen op een Wii U kunnen krijgen en dit zou ook meteen de allereerste keer zijn dat ik op het apparaat kan spelen. Ik laat jou weten wat ik ervan vind!
Het eerste wat opvalt als ik de Wii U uit de doos haal, is dat het een bijzonder klein apparaat is. Vooral in vergelijking met de nogal grote, logge controller. Er zit, in tegenstelling tot zijn voorganger, een HDMI aansluiting op de Wii U en ik zie meteen dat de motion bar zijn terugkeer maakt, iets waar ik niet van opkijk aangezien ik wel weet dat de Wii controller erop aangesloten kan worden voor bepaalde games. Ik zet het apparaat aan en zie al snel dat de controller ook aangaat. Op de TV kijk ik amper, want bijna alle benodigde besturing is te zien op de controller, of beter gezegd ‘Game Pad’. Ik vind dat de Game Pad op bepaalde punten nogal onhandig vasthoudt, maar ook merk ik dat er veel over de controller is nagedacht aangezien de hij anderzijds ergonomisch in de handen ligt. Hierdoor denk ik wel te wennen aan de Game Pad. De beide analoge sticks zijn redelijk lastig in te drukken en de trilfunctie maakt op zijn zachtst gezegd een enorme herrie. Sterker nog: ik denk dat de buren meer dan eens hebben gedacht dat ik hele andere dingen aan het doen was dan gamen. Het touch screen werkt wel uitstekend en in combinatie met de TV werkt het apparaat ontzettend goed. Ik ben redelijk te spreken over de controller, ook al is deze nog onwennig. Vooral Lego City weet naar mijn mening goed gebruik van de controller te maken van de met X-ray scans en een kaart als je door de stad rijdt.
Bij de Wii U krijg ik een aantal spellen en hierdoor merk ik nogmaals hoe erg ik aan de Game Pad moet wennen. Ik merk namelijk dat ik niet zo precies ben als dat ik op een PlayStation of Xbox ben en dit wordt vooral pijnlijk duidelijk gemaakt bij Super Mario Bros. en Monster Hunter 3 Ultimate. Games waar ik altijd goed in ben geweest en van heb kunnen genieten. Toch weet dit voor mij de pret niet te drukken en blijf ik doorspelen. Na enige tijd merk ik dat ik al wen aan de controller, ook al blijven de analoge sticks ietwat onwennig aanvoelen. Beide games kunnen ook met een Wiimote of andere controller gespeeld worden, maar ik ben bij de Game Pad gebleven. Iets aan de Game Pad in combinatie met de TV zorgde ervoor dat ik wat dieper in de game zat, misschien omdat ik soms van scherm moest wisselen. Iets wat mij misschien vooraf storend leek, maar achteraf heb ik het altijd leuk gevonden als ik naar de Game Pad keek. Een controller die veel meer lijkt te zijn dan slechts een tweede scherm.
Zelfs mijn vriendin, die totaal niet van gamen houdt, werd enthousiast toen ze hoorde dat wij een systeem van Nintendo zouden krijgen. Ze zag het al voor zich: party-games, Mario en vooral: samen spelen. Nintendo consoles zijn de enige consoles die mijn vriendin en overigens mijn gehele familie enthousiast weten te maken. Of dit komt door bepaalde nostalgie of de leuke games, is mij onbekend. Wel denk ik oprecht dat iedereen weet dat Nintendo bekend staat om zijn goede staat van dienst. Altijd probeert Nintendo wel wat anders en meestal pakt dat goed uit, een aantal blunders daargelaten. Tezamen met mijn vriendin heb ik ook de nodige uurtjes op de Wii U gespeeld, soms was het zo erg dat ik al stopte met spelen en dat zij nog door bleef gamen. Ik zou dit nooit hebben gehad met een Xbox of PlayStation.
Wat wel opvalt is dat de Wii U grafisch achterloopt op de concurrentie. Een visuele upgrade ten opzichte van de Wii is duidelijk zichtbaar, maar het apparaat is op het niveau van een Xbox 360, dan wel PlayStation 3. Is dit erg? Nee, want de games die ik tot dusver heb gespeeld, zijn allemaal niet te spelen op de consoles van de concurrentie en dat is wat de Wii U uniek maakt, naast de controller natuurlijk. Dit maakt Nintendo sterk. Zo is het bijvoorbeeld ook met Pokémon. Ik heb vrienden die nog steeds een 3DS gaan kopen of al hebben gekocht, puur om Pokémon te spelen. Nintendo heeft kwaliteitstitels in huis en dit is ook wat ik merk als ik eindelijk met de console aan de slag ga. Vier jaar te laat.
Ik vind ook echt dat ik de console al eerder in huis had moeten halen, ook al is de Game Pad soms onwennig. De titels die soms nostalgie opwekken, de unieke controllers, de unieke ideeën, de avondjes met de familie op de bank. Dat is iets wat Nintendo bijzonder maakt en dat is nooit veranderd. Ik was denk ik gewoon even vergeten hoe leuk de games waren en hoe uniek Nintendo weet te zijn. Ik ben benieuwd wat ze verzinnen voor de NX, de volgende console, ik denk wel dat ik het apparaat al eerder in huis wil halen! Naast de party-games zijn er ook games die wat competitiever zijn, ook deze games zijn goed en zo geeft Nintendo ook iets aan de hardcore gamer. Toch zal ik vaker op mijn PlayStation 4 gamen dan op de Wii U. Dit komt omdat ik niet altijd zo actief wil gamen als dat ik doe op een Wii U en ook al heeft de console een aantal zeer goede kwalitetistitels in huis, het mist er ook genoeg. Hierdoor zal ik de Wii U vooral oppakken als ik gezellig met iemand anders wil gamen in huis en de PlayStation 4 als ik alleen game, of met vrienden online een potje wil knallen.
