De game die ik tijdens de launch van de Xbox One het meeste heb gespeeld is zonder twijfel Battlefield 4. De verhalende stand heb ik meerdere keren uitgespeeld, op alle moeilijkheidsgraden, met elk te behalen einde. De complete achievementlijst werd vrijgespeeld. Opvolger Battlefield Hardline, afkomstig van een andere studio, deed me dan weer helemaal niks. Die game verdween na twee dagen de kast in. Nu Dice zelf weer terug is met een nieuwe Battlefield sta ik te popelen om, eh, het Battlefield opnieuw te betreden.
Ik mocht aan de slag op een nieuwe map in de Rush-mode; een bekende mode die al vaker in de serie voorbij is gekomen. Het doel is simpel maar doeltreffend. Een team valt aan en probeert de linie van de tegenstanders steeds verder terug te dringen door punten op de map over te nemen. De tegenstanders doen er alles aan om dit te voorkomen. Het klinkt zo simpel, maar blijft een heerlijke mode om te spelen. Dat was het altijd al. In het geval op de Gamescom waren het de Engelsen die het opnamen tegen de Turken. Ik behoorde tot de aanvallende partij, de Engelsen. De map, situerende in de Sinai-woestijn, was een branderig, heet strijdtoneel. Zandduinen, rotspartijen, hitte en een rails waar een trein overheen rijdt. Deze trein, de ‘Behemoth’ is over te nemen in de Conquest mode en hierdoor een zwaar bepantserde aanwinst voor je team.
Wat Battlefield 1 goed doet, is een compleet nieuwe ervaring neerzetten. We horen de klachten op het internet al langer. Mensen, spelers, zijn helemaal klaar met de moderne oorlogsvoering. Call of Duty lost dit op door de ruimte in te gaan en pure sci-fi voor te schotelen, Battlefield keert terug naar de Eerste Wereldoorlog. Hoewel gamers schreeuwen om een game in de Tweede, is de Eerste een originele keuze. De oorlog waar oorlogen veranderden. De oorlog waar machinaal geweld afgewisseld werd met gevechten met paard en zwaard. Zo ook in Battlefield 1. Want hoewel de map vol stond met grote, logge tanks (de tank was net nieuw!) kon ik een aanval plannen vanaf de rug van een paard. Op het paard had ik de keuze om een shotgun-achtig wapen te gebruiken of een sabel. Op hoge snelheid bestookte ik een vijand en met een welgemikte slag doodde ik hem in één keer. Een fantastisch gevoel wanneer dit lukt. Ook kun je tijdens de reguliere gameplay je sabel gebruiken. Zo merkte ik dat wanneer ik een sprint nam richting een vijand en dan de mêlee-knop in wist te drukken, niet de normale slag tegen het gezicht gebruikt werd, maar een dodelijke steek met het scherpe wapen. Tof.
De afwisseling werd hierdoor wat groter. Wapens die allen nog niet zo efficiënt zijn als die uit de latere games, tanks die tof zijn, maar nog niet de monsters uit de toekomstige oorlogen en paarden en zwaarden. Het is een mix die op papier niet kan werken. Toch is het Dice gelukt om hier een goede balans in te vinden. Te paard naar een tank rennen, er langs rijden om daarna niet te weten wat je moet doen om de tank te stoppen voelde tof. Haast Indiana Jones-achtig. Wel merkte ik dat mijn wapen misschien iets te krachtig was. Ik schoot tegenstanders op een grotere afstand nog makkelijk door het hoofd. Misschien zelfs iets te makkelijk. Ik had geen sniper of iets in die vorm, je wil mij echt niet bezig zien met een sniper wanneer je een match wil winnen. Ik durf ook niet te zeggen welk wapen ik wel had (ik ben minder bekend met deze tijd qua oorlogsvoering), maar ik weet zeker dat Dice de balans nog flink aan het tweaken is. Mochten games als Battlefield 4 en Battlefield 3 een leidraad zijn, dan kunnen we stellen dat het goed gaat komen.
Oorlog vanuit loopgraven. Dat is hoe de Eerste Wereldoorlog vaak beschreven blijft worden. Een saaie oorlog om in een game spectaculair te laten ogen. Gelukkig was deze oorlog meer dan mannen die vanuit loopgraven hun kogels naar elkaar schoten, zo bewijst de map in de Sinai Desert. Want hoewel we geen moderne foefjes hebben, leverde deze omgeving met de vele spelers die er in liepen flink wat spektakel op. Dice gebruikt de map zelf namelijk op een interactieve manier; precies zoals ze dat in Battlefield 4 ook deden. Terwijl ik aan het jagen was op een Turk begon een zandstorm te woeden. En ja, dat veranderde de complete game. Het zicht werd minder waardoor vechten op afstand moeilijker werd. Je moest schuilen. En terwijl je weinig ziet komen vijanden nog steeds uit alle gaten en hoeken. De grote map werd ineens heel klein. Zweet stond in mijn handen terwijl deze om de Xbox One-controller te vinden waren. Maar je kunt dit ook in je voordeel gebruiken. Die sniper die je heel de tijd onder vuur neemt kan jou nu niet zien. Misschien is dit het moment om hem te verrassen met een aanval van achter? Wisselen naar kleine wapens voor de korte afstanden was een noodzaak. Het spel veranderde compleet. De ontwikkelaar vertelde me dat wanneer je Conquest speelt en de Behemoth onder controle van je team is, dit het moment is dat niet heel het slagveld onder vuur genomen kan worden. Doe er je voordeel bij.
Waar Dice eerder al inzette op de vernietiging van hun eigen game, gaat dit in Battlefield 1 uiteraard ook een stapje verder. Onder het motto ‘alles kan kapot’ voel je je minder veilig dan voorheen. Zo was er een moment waarop ik achter een tegenstander aan zat, een hoekje om ging en recht in de loop van een aanstormende tank keek. Omdat ik weinig interesse had in een gat in mijn hoofd besloot ik om te draaien en het op een lopen te zetten. Snel dook ik weg, over een muurtje, in een huis. Maar helaas, de bestuurder van de tank had mij gezien en had de achtervolging ingezet. Door zijn enorme kracht te gebruiken stootte hij de muur om en wist het huis te veranderen in een hoop brokstukken. Mijn cover was compleet weg, terwijl daar enkele seconden geleden een compleet huis stond. Oorlog verandert alles. Oorlog is destructief. Veilig ben je nergens.
Over de singleplayer bleef Dice helaas nog stil. Waar ik de solostand van Battlefield 3 verschrikkelijk vond, was die van deel vier bijzonder interessant. Wanneer dit doorgezet kan worden ben ik wel in voor een avontuur in het begin van de jaren 1900. Natuurlijk toont Dice puur en alleen de multiplayer op een beurs als deze. De vele spelers staan letterlijk uren in de rij om één potje te kunnen spelen. Dan wil je ze niet in een campagne gooien, dan wil je ze laten knallen. En hoewel die kant van Battlefield 1 er tot op heden goed uit ziet, blijft mijn nieuwsgierigheid me prikkelen. Wanneer de game later dit jaar verschijnt zal het verhaal dan ook het eerste zijn dat ik op ga starten. Dit avontuur wil ik beleven.
