Voor mij is dit de eerste keer dat ik iets mag schrijven over een game welke ik nog steeds speel. Voor mij is dat best even nadenken. Niet omdat ik geen ‘oudere’ games speel, maar juist omdat ik er zoveel speel! Wat dat betreft ben ik echt een gamer met de insteek; graphics maken niks uit, zolang het verhaal maar sterk is. Zo speel ik dus nog steeds games uit het jaar nul (oké dat is lichtelijk overdreven… maar games ergens tussen 1995 en 2015 worden hier dagelijks gespeeld). Welke game springt er dan momenteel zo uit dat ik het ‘waardig’ genoeg vind om over te schrijven? Nou, The Witcher 3: Wild Hunt!
Sinds The Witcher 3: Wild Hunt een tijdje geleden met korting voorbij kwam in de PS Store kon ik het toch niet laten om hem te kopen. Het heeft even geduurd omdat ik hem steeds net iets te duur vond en nu stond de prijs mij wel aan. Precies weet ik het niet meer maar, met de DLC’s erbij kon ik hem gewoon niet laten liggen. The Witcher 3 kreeg, naar mijn idee, van iedereen lof en daarom was ik er enorm benieuwd naar. Een open wereld fantasy RPG is zo ongeveer alles wat ik verwacht van een spel. The Witcher 3: Wild Hunt heeft dit helemaal.
Vanaf het eerste moment dat ik Geralt of Rivia achter Yennifer aan zag gaan werd ik gewoon een beetje verliefd op hem. Een kerel die achter zijn geliefde aan gaat, gehaat door de omgeving, sarcastisch, een zwaard waar je ‘u’ tegen zegt… ik hou er wel van. Wat dat betreft kan ik dan ook zeggen dat ik in eerste instantie vooral door de personages in de game werd getrokken en niet zozeer door de game zelf. De gevechten overleefde ik maar net en met een kruisboog schieten was al helemaal een ramp maar de personages waren geweldig. Mijn man heeft zo ongeveer elk ‘moeilijk’ gevecht gedaan wat er maar was en in het begin waren dat er echt veel. De personages zorgden er voor dat het mij eigenlijk niet boeide of ik tig keer dood ging zonder hulp. Ik wilde meer van ze weten. Waarom Yennifer zo koel was, waarom Geralt opzoek is naar Ciri, wie Ciri eigenlijk precies was. The Witcher 3 is naar mijn idee groots juist doordat het veel met zijn personages doet. Niet alleen dat, maar de personages in de game zijn ook tweehonderd procent menselijk. Ze maken menselijke fouten, ze hebben menselijke trekjes. Ze zijn niet oppermachtig en zijn niet geweldig. Het zijn stuk voor stuk personen welke goede en slechte keuzes hebben gemaakt in hun leven en daar nu maar mee moeten leven.
Natuurlijk bestaat de Witcher niet alleen uit zijn personages, de wereld is mega groot en bestaat uit verschillende provincies en werelddelen waar je andere culturen en mensen tegenkomt. Dit alles wordt nog verder verdiept door de boeken die je overal kan vinden. Deze stukken lezen kost je al een avondje of twee. Het feit dat de wereld zo’n diepgang heeft gekregen vind ik persoonlijk echt gaaf. Alles in de game zorgt ervoor dat je mee kan leven in de manier van leven in hun wereld. Novigrad met zijn rijke lui en arme boeren, Skellige met zijn vikingen. Ze hebben alle hun eigen cultuur, eigen manieren en hun eigen vijanden.
Zoals eigenlijk al duidelijk wordt in het voorgaande stuk kan ik alleen maar met lof over The Witcher 3 praten. De eerste week dat ik de game in handen had heb ik iedere avond achter de televisie gezeten en een aantal uur gespeeld. Volgens mij had ik in de eerste week dan ook al een uur of twintig gespeeld terwijl ik thuis een heel huishouden heb. De was bleef staan en pizza, friet en boterhammen waren echt even mijn beste vrienden. Eigenlijk kan ik niet anders zeggen dat ik toen verslaafd was aan de game; ik was verslaafd aan The Witcher. Letterlijk ‘Witcher’ verslaafd want ik moest alles weten over Geralt of Rivia. Dat ben ik nu nog steeds.
De eerste keer heb ik de game binnen een kleine maand uitgespeeld. Uitgespeeld alleen omdat ik aan het eind van het verhaal kwam. Uitgespeeld raak je denk ik nooit bij The Witcher 3. Nadat hij in mijn einde met Trish bleef en (zonder teveel te spoilen) Ciri had gevonden, heb ik de game meteen opnieuw opgestart. De tweede keer heb ik besloten om voor Yennifer te gaan, om nog beter mijn best te doen om bepaalde personages te redden welke het niet hadden verdient om dood te gaan en om elke quest te doen welke in de game te vinden is. Een derde keer zal ik waarschijnlijk de keuze maken om als een echte Witcher te werk te gaan en dus iedereen belachelijk veel geld vragen om hun hachje te redden. Momenteel ben ik nog steeds bezig met de tweede keer. Er is echt nog van alles te vinden en genoeg te doen en ik heb nog lang niet elk hoekje van de wereld bezocht, ik heb nog lang niet alle schatten gevonden. Geralt heeft ook nog lang niet alles gezegd wat hij kan zeggen (want dit zorgt al voor tig dialogen) en hij is nog zeker niet met iedereen het bed in gedoken waar hij het bed mee in kan duiken. Er zijn naar mijn idee nog honderd verschillende manieren om de game uit te spelen.
The Witcher heeft echt indruk om mij gemaakt, zoveel dat ik meteen opzoek ben gegaan naar de boeken van Andrzej Sapkowski. Pijnlijk genoeg kwam ik erachter dat ik de twee eerdere games nooit zou kunnen spelen. Het eerste deel kwam uit op de PC en het tweede deel op de PC en Xbox 360. Ergens heb ik dan ook de hoop dat er een Witcher bundel komt voor de PS4 waarin alle drie de delen zitten. Tot die tijd blijf ik gewoon lekker The Witcher 3 spelen, nog een stuk of vijf keer klinkt mij eigenlijk best goed in de oren.
