Een game in de kijker zetten door een andere af te breken is iets waar ik me doorgaans weinig mee bezig houd. Elke game heeft zijn eigen smoel en voor- en nadelen en ik hou me dan ook nooit bezig met al die Battlefield versus Call of Duty-discussies. Dat gezegd hebbende… Battlefield 1. Om eerlijk te zijn deed die het toch niet voor me dit jaar. Een erg competente shooter, daar niet van, maar ook niet meer dan dat. Je zag wat de game in haar War Stories wou vertellen, maar de toon bleef steevast afstandelijk en de gruwel van de setting kwam slechts heel sporadisch binnen. Mijn punt is dat je met de setting van WW1 veel meer kan doen dan gewoon iets competent maken, en dat brengt ons bij Valiant Hearts: The Great War.
Ze noemen de eerste Wereldoorlog uiteraard de grote oorlog, maar laat ons eerlijk zijn, er was niks groots aan heel dat conflict. Het was een grote imperialistische egotrip die op diverse strijdtonelen werd uitgevochten en die miljoenen levens verwoeste. Dit in een game overbrengen is uiteraard een lastige taak, maar Valiant Hearts doet een verdomd goeie poging om het futiele en schokkende van heel die oorlog over te brengen op de speler. Dat doet het initieel erg subtiel, met een rustig begin waarbij je voor het eerst kennis maakt met de behoorlijk simpele 2D puzzel-gameplay en de knappe graphics. Die graphics zijn uiteraard het eerste dat opvalt aan het spel: ze zijn namelijk gewoon schitterend te noemen. Handgetekend en daarna overgezet in de UbiArt Framework engine die ook al Rayman Legends van een snoet voorzag, komt Valiant Hearts op je scherm als een tot leven gebracht stripverhaal. Het karikaturale design van de personages in combinatie met een heel gestileerde comic-look zorgt voor een zacht uiterlijk dat voor het nodige contrast zorgt met het serieuze verhaal dat de game probeert te vertellen.
Dat verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van vijf personages, die elk op hun beurt getekend worden door de oorlog. Je hebt George, een Britse piloot die eigenlijk niet kan vliegen, verpleegster Anna die wanhopig op zoek is naar haar vader maar ook de Amerikaanse soldaat Freddie die zijn vrouw verloor tijdens een Duitse raid en sindsdien op wraak zint. Stuk voor stuk fijne personages, maar het echt kloppende hart van de game is voor mij toch het verhaal van Karl en Emile. Karl is namelijk een Duitser die een tienerromance beleefd met het Franse boerenmeisje Marie, een liefde die genadeloos uit elkaar gerukt wordt wanneer de oorlog uitbreekt en Karl opgeroepen wordt om in het leger van de Kaiser te dienen. Emile, de vader van Marie en het type ruwe bolster met een blanke pit wordt dan weer opgedragen om voor het Franse vaderland ten strijde te trekken. Dient het gezegd dat het idee dat de jonge Marie de twee belangrijkste mannen in haar leven moet afstaan voor een oorlog waarin ze tegen elkaar komen te staan voor de nodige dramatiek zorgt?
Dat Valiant Hearts met de verhaallijnen die het hanteert en met de tragische setting van Wereld Oorlog 1 als achtergrond heel wat drama weet te spinnen is zeker, maar het wordt nooit pathetisch. Met dit soort thema kun je de balans erg snel doen overslaan naar grotesk drama met op de achtergrond tranerige violen, maar in die val trapt de game nooit. Het verhaal dat de game vertelt is er eerder eentje van de wil om te overleven, liefde, opoffering en heldenmoed en dat doet de game door de gruwel niet uit de weg te gaan wanneer het moet, maar wanneer het kan ook ruimte voor humor te laten. De voorliefde van Duitsers voor braadworst of de geinige manier waarop Amerikaan Freddie “Thank you very much” mompelt op een manier die aan The King doet denken, dat soort knipoogjes zorgt voor een lichtere noot af en toe. Het resultaat van dat delicaat omspringen met de toon van de game is dat wanneer er dan iets tragisch gebeurt met een personage, je het ook echt voelt. Als je aan het einde van de game niet op zijn minst een krop in de keel had, dan heb je een koude ijsklomp waar je hart hoort te zitten vrees ik.
Natuurlijk is het zo dat Valiant Hearts op vlak van gameplay geen opmerkelijke game is. Het is een 2D puzzel-game waar je het voor de oplossingen gewoon van wat inzicht moet hebben. Als je met een stuk fruit tegen een plank gooit dan kun je het vlees oprapen, dat aan een hond voeren zodat zijn baasje uit je weg gaat en je een kniptang kunt pakken om de omheining door te knippen. Op dat soort gameplay komt het in een notendop neer. Dat die boel niet verveelt komt omdat de personages enerzijds elk een unieke skill hebben en anderzijds de verhaallijn constant wisselt van perspectief. Dat je als speler constant benieuwd bent naar hoe het de personages verder vergaat op hun moeilijke tocht zegt veel over de kracht van de verhaalvertelling die Valiant Hearts: The Great War ten tonele brengt. Het mag dan wel niet de meest opwindende gameplay ooit hebben, maar het weet je wel te raken en dat is iets dat weinig games gegeven is.
