Er is meer in het leven dan videogames. Als er één ding is dat het kutjaar 2016 mij geleerd heeft is het dat wel. Tegelijk leer je als mens wanneer je een zooi aan persoonlijke drama’s op je bord krijgt dat je de pleziertjes moet halen waar je ze kunt vinden, en dan komen we uiteraard ook weer bij de hobby die gaming is uit. Het heeft weinig zin om de dramalama uit te hangen, kin omhoog klein soldaatje en gewoon blijven doen waar je goed in bent. Dus: videogames spelen en er vage teksten over schrijven zoals deze najaarsfeature.
Bethesda zet de trend van de goeie ouderwetse singleplayer shooter dit jaar gewoon verder met Doom. Daar waar Wolfenstein echter behoorlijk wat moeite deed om een verhaallijn uit te werken en zelfs stealth-elementen toe te voegen, kiest Doom voor de minder verfijnde aanpak. Het levert een van de meest adrenalinegevulde games van het jaar op die garant staat voor heel wat helse fun. Vergeet sfeerschepping, dit is het soort game waarin je na exact dertig seconden de eerste hoofden van hun romp hebt gescheiden. De game voelt ook gewoon exact aan zoals een Doom voor deze generatie moet aanvoelen. Een heavymetal soundtrack,een stevige gun in je handen en een stelletje pisnijdige demonen die in je weg staan. Een betere firstpersonshooter heb ik dit jaar niet gespeeld.
Kan meer van hetzelfde kwaad? Ik weet dat ik vaak de eerste ben om te schreeuwen om wat verbeelding in games, maar het vertrouwde van Gears of War 4 op vlak van gameplay voelde aan als een warm dekentje. Voor hoeverre het constant van cover naar cover bewegen en lelijke beesten aan gort zagen als warm ervaren kan worden uiteraard. Ja, de covershooter is sinds die eerste Gears herhaaldelijk opgedoken, maar noem me één game die de intensiteit en bruutheid van Gears of War in haar vechtsysteem benadert. De vertrouwde maar nog steeds erg heftig voelende gameplay in combinatie met de oprecht memorabele hoofdpersonages en stevige setpieces maken dit een game die tegelijk groots en intiem aanvoelt.
April voelt haast als een half leven geleden, en daarom was ik bijna onze Lombax en zijn trouwe metalen sidekick vergeten. Nou is de game technisch gezien een soort remake van die eerste PSOne-game, maar dat merk je er geen moment aan. De graphics zien eruit alsof je een animatiefilm aan het spelen bent, de actie is heerlijk chaotisch, de humor is lekker. Dit soort kleurrijke 3D-platformers zijn gewoon zeldzaam in een industrie waarin het meest gebruikte pallet uit bruin- en roodtinten bestaat en daarom moet je ze ook de plek in het lijstje geven dat ze verdienen. Ratchet and Clank is één van de beste games op de PlayStation 4 en een must.
Ja, het is een running gag; ik weet het. Telkens dat Naughty Dog een game uitbrengt kun je er zeker van zijn dat die game torenhoog in mijn eindejaarslijstje gaat staan. Ook dit jaar leveren ze wederom een game op waar je gewoon niet om heen kan dansen. Uncharted 4 is namelijk het antwoord op de vraag hoe je één van de meest geliefde franchises af kan sluiten. Dat doe je door er gewoon een enorm treffend sluitstuk van te maken, zowel op vlak van toon als op vlak van gameplay. Dingen waar de reeks sterk in was zoals de waanzinnige setpieces, de gunplay en het platformen, de graphics… dat alles werd gewoon tot het uiterste gedreven. Het is een meesterlijk gemaakte game die spelers niet alleen gaf wat ze wilden, maar hen ook durfde meenemen naar plekken die duisterder waren dan je van de reeks gewend was. Dit is het soort games die je het label instant klassieker kan geven.
Toen het nieuws bekend werd gemaakt dat Hitman een episodische game zou worden en geen volledige retailgame die je in één hap kon verslinden, was ik er dik tegen. Een klein jaartje later staat de kale killer op plek 1 in mijn najaarslijstje en moet ik toegeven dat ik het fout had. De reden waarom Hitman zo een goeie game is, komt net door het episodische karakter, wat nu een meesterzet blijkt te zijn geweest. De game is nog steeds die goeie vertrouwde Hitman waarin je rond sluipt en je vermomt en probeert zo weinig mogelijk nevenschade aan te richten op zoek naar de perfecte moord, maar door het episodische bloeit het meer dan ooit open. Je kreeg maandelijks één level die gewoon een uitgebreide sandbox is, en daar kon je als speler je tanden in zetten en mondjesmaat de mogelijkheden ontdekken in de zoektocht naar de heilige graal: een moord die op een ongeluk lijkt, zonder getuigen die je met de vinger kunnen wijzen. Weinig singleplayer-ervaringen komen ook maar in de buurt van de uren aan spanning die Hitman dit jaar te bieden had.
Uiteraard zijn er elk jaar wat teleurstellingen te verwerken; zo heb ik momenteel verrassend genoeg nog helemaal niks met VR. Ik dacht dat helemaal het einde te gaan vinden, maar wat ik tot dusver getest heb met de PlayStation VR wist mij nog niet verder te brengen dan ‘geinig’. Ik ga geen vierhonderd Euro investeren in iets dat ik geinig vind. Een andere teleurstelling is games voor Xbox One pre-orderen om ze dan nauwelijks drie weken later halfprice in de rekken te zien; het toont aan dat de console in de lage landen de duimen moet leggen tegen de PS4, maar als klant voelt het toch wat naaierig. Volgend jaar koop ik echt geen fuck voor Black Friday. Als ik een game moet opnemen waar ik tenslotte in teleurgesteld was, dan kom ik vooral bij Quantum Break en Battlefield 1 uit, beiden goeie games met een interessante setting waar de getalenteerde makers slechts een fractie uitgehaald hebben van wat mogelijk was. Onvervuld potentieel is vaak teleurstellender dan een slechte game.
In 2017 kijken we uiteraard uit naar de topgames. Er komt een nieuwe Zelda, een nieuwe Mass Effect en als Rockstar hun gebruikelijke uitstelpatroon niet volgt zelfs een nieuwe Red Dead Redemption. Excuseer; ik moet even in en uitadem in een papieren zakje. Er komt ook nog die supercreepy reboot van Resident Evil. De vorige keer dat die reeks de schop op ging leverde het deeltje 4 op. Dat is uiteraard slechts een deeltje van de games die we kunnen verwachten, maar er is zeker genoeg om naar uit te kijken. 2017 betekent natuurlijk ook de komst van een nieuwe Nintendo-console en ook dat is iets om reikhalzend naar uit te kijken. Het is Nintendo, dus zelfs al gaat het ding de mist in, dan nog kun je er zeker van zijn dat er ijzersterke games op het ding zullen verschijnen. Beeld je nu eens in dat het een succes wordt. Ik grijp snel weer naar mijn papieren zakje…
