Het jaar 2016 bracht ons weer verschillende, prachtige games. Grote werelden hebben we mogen ontdekken, verre plekken hebben we ons eigen gemaakt. Vele nieuwe personages hebben we leren kennen en online zijn we vaker dan eens voor ‘je moeder’ uitgemaakt. Ja, het jaar was zeker niet verkeerd. Nu alle redacteurs hun eigen persoonlijke top vijf hebben getoond, is het tijd voor de officiële top tien van het jaar, met vandaag de nummers tien tot en met zes!
2016 was een belangrijk jaar voor Ratchet and Clank met de komst van een heuse animatiefilm naar de bioscoop. Dat de film voorafgegaan zou worden door een game stond in de sterren geschreven, maar cynici waren er desondanks als de kippen bij om het geheel als een cashgrab te omschrijven. Dat de game omschreven werd als een remake van die eerste klassieker op de PlayStation 2 hielp ook al niet veel. Vele maanden later zijn de critici stil. De film flopte, onverdiend trouwens, behoorlijk hard aan de kassa en de game bleek één van de beste games van het jaar op PlayStation 4 te zijn. Gamers mogen tegenwoordig dan wel haast allergisch zijn voor het woord remake; Insomniac bewijst dat remake niet perse synoniem moet staan voor een gebrek aan creativiteit. De game staat namelijk bol van de ideeën. Dit is overduidelijk een game van een ontwikkelaar die hun succesreeks door de jaren heen ontzettend wist te verfijnen en dat zorgt ervoor dat Ratchet and Clank van de grond af opnieuw opgebouwd werd om die opgedane ervaring toe te passen op het origineel. Nieuwe wapens en spelmechanismen doen de game eerder als een greatest hits visitekaartje dan een simpele remake aanvoelen, en dat zorgt dat zelfs fans die het origineel door en door kennen genoeg te ontdekken hebben. Los van dat alles valt er trouwens ook meer dan genoeg te genieten van de grafische presentatie van de game. Het is een waanzinnig mooie, kleurrijke game die er uitziet alsof je een animatiefilm aan het spelen bent. Dat klinkt misschien een beetje als een dooddoener omdat dit een reeks is die al van het prille begin met Pixar wordt vergeleken, maar voor het eerst komt die kwaliteit ook echt in de buurt. Van de vele details in Cloud City tot de vacht van ieders favoriete Lombax, dit is een spel om met je ogen van te snoepen.
Ja, 2016 was het jaar van de kwalitatieve singleplayer-shooter. Hell, zelfs Call of Duty had dit jaar voor het eerst in tijden weer een indrukwekkende campaign. Als ik echter een shooter moet uitkiezen als de indrukwekkendste strijder op het slagveld, dan kom ik toch echt wel bij Doom terecht. Nou herinner ik me persoonlijk de reeks het meest van Doom 3. Een erg goeie sfeervolle shooter die meer als een survival horror, dan een schietspel aanvoelde. Er waren echt lange stukken waarin je de trekker niet moest overhalen in die game, wat zorgde dat het volgens fans geen echte Doom was. Na het spelen van Doom in het voorjaar van dit jaar moet ik toegeven, die mannen hadden gelijk. Al binnen de 10 seconden van de reboot die deze game toch is was ik goorlappen aan het afmaken, en daar ben ik pas mee gestopt toen de credits over het scherm rolden. Doom is een ouderwets simpel schietspel, en dat bedoel ik echt wel complimenteus. Het is jouw poppetje die met een belachelijk grote gun in je hand tegenover gangen en kamers vol lelijke hellevegen wordt gezet en het is moorden of uitgemoord worden. Dat soort simplisme kan erg snel saai gaan voelen, maar ID software heeft de game opgevat als een uitgekiende rollercoaster en dat werkt verdomd goed. Wanneer je een wapen nog net niet beu bent krijg je een ander in je schietgrage handen, wanneer je denkt vijanden nu wel even de baas te kunnen duikt er plots een grotesker nieuw exemplaar op wanneer het even te chaotisch geworden is gunt het spel je wat ademruimte, om die al snel weer weg te nemen. Het is dus gewoon een gore, op metal voortstuwende roetsjbaan van een game, en ze voelt heerlijk. Weinig games wisten het adrenalinepeil zo de hoogte in te pompen als deze Doom.
Door de groeiende hoeveelheid goede games en de verschillen in marketingbudgetten gebeurt het helaas te vaak dat goede games niet door het grote publiek opgepikt worden. De eerste Dishonored was hier helaas een schoolvoorbeeld van, maar desondanks kwam er gelukkig toch een vervolg. En wat voor een. Niet alleen beter, maar ook gevarieerder en toegankelijker. Op de redactie ontstond zelfs een bescheiden battle over wie de game mocht gaan beoordelen. Cijfertechnisch had het waarschijnlijk sowieso niet veel uitgemaakt, iedereen die de game gespeeld heeft is razend enthousiast. Met een score van 9.2 staat Dishonored 2 niet alleen qua gevoel, maar ook qua cijfer stevig in onze top 10 games van afgelopen jaar. Door de keuze tussen de twee speelbare protagonisten aan het begin van de game, wordt gelijk de replaywaarde twee keer zo hoog. Corvo en Emily verschillen dusdanig van elkaar, dat je deze game sowieso al twee keer uit wilt spelen. En dat dan nog los van de vele verschillende manieren waarop je een level kunt doorlopen. Die replaywaarde is precies iets wat je bij een singleplayer als deze wilt en nodig hebt. Want dat is wat dit spel zo bijzonder maakt. Het hele budget, alle energie en alle liefde zijn gestoken in de singleplayer, en dat zie je overal in terug. Het is het bewijs dat games niet perse een multiplayer hoeven te hebben. Singleplayers werken nog steeds prima, alleen moeten ontwikkelaars ervoor zorgen dat de game óf een heel lange verhaallijn heeft, óf een hele hoge replaywaarde. Arkane Studio’s bewijst dat het kan, dat het toegankelijk kan zijn en de potentie om aan te slaan bij een groot publiek. Wij kunnen nu al niet wachten op de aankondiging van een derde deel!
In 2016 was het duidelijk het jaar van Pokémon. Het begon deze zomer me de enorm succesvolle lancering van Pokémon Go. Iedereen leek het te spelen en steden vochten om de eer om dé Pokémon-hoofdstad van Nederland te zijn. Dat de hype snel voorbij was en dat Kijkduin uiteindelijk helemaal niet zo blij was met die titel, is iedereen eigenlijk weer vergeten. Pokémon heeft namelijk voor de tweede keer dit jaar de schijnwerpers helemaal op zich gericht gekregen. Na Pokémon Go volgde namelijk het erg goede Pokémon Sun en Moon. Alweer de zevende generatie aan ‘traditionele’ Pokémon-games. Gaat dat op een gegeven moment niet vervelen? Dat ligt natuurlijk wel op de loer bij dit soort games. Toch treedt deze verveling nog niet in bij Pokémon Sun en Moon. Game Freak en Nintendo zijn de verveling namelijk voor in de nieuwe Pokémon-games. Want als je dat dacht je in Sun en Moon weer gezellig acht verschillende gyms af gaat lopen, dan heb je het mis. In Pokémon Sun en Moon gaat het gym-systeem compleet de deur uit. Daar voor krijg je zeven verschillende Island Trials in de plaats. Proeven die jou als Pokémon-trainer volledig op de proef stellen. Dit zorgt er voor dat je meer dan ooit het idee hebt dat je deel uit maakt van de wereld van Pokémon. In Sun en Moon krijg je steeds meer het idee dat jij nu eens echt de hoofdrol speelt in de anime. Gelukkig is er overigens nog altijd een hoop hetzelfde. Je hoeft niet bang te zijn dat jouw geliefde Pokémon – ondanks dat er geen gyms aanwezig zijn – ineens heel erg anders speelt. Nog altijd neem je het op tegen de Elite Four. Nog altijd ben je bezig op een avontuur om de Pokémon-meester te worden. Maar meer dan ooit is dat een fantastisch avontuur. Ik zou zelf willen dat ik een ticket kon boeken naar de Alola-regio!
Een zesde plek voor Battlefield 1. De game van ontwikkelaar Dice wist eerder dit jaar flink wat hoge ogen te gooien. Niet alleen door het grafische geweld, dat zijn we namelijk gewend bij titels van deze studio, maar vooral door de keuze om niet de toekomst in te gaan. Waar zowat elke shooter franchise de toekomst ziet in… eh, de toekomst (we kijken naar jou, Call of Duty!), toont Dice dat de studio de ballen op de juiste plek heeft zitten en duikt het met Battlefield 1 het verleden in. De Eerste Wereldoorlog is een zwarte periode uit onze geschiedenis. Een vieze, smerige oorlog waarin vele mensen het leven hebben gelaten. Echter, in videogames kwam deze oorlog noot zo vaak kijken. Het is dan ook verfrissend dat Dice koos voor deze setting en een compleet nieuwe aanpak qua verhaalvertellingen. In plaats van een lange campagne schotelde Battlefield 1 enkele kortere verhalen voor, die samen de oorlog vanuit verschillende standpunten lieten zien. Een aanpak die ik in mijn originele review met veel positieve woorden beschreef. En hoewel voor velen deze serie draait om de multiplayer, was het toch de eenspelerstand die mij extra liet genieten. Het ‘Band of Brothers’-gevoel was sterk aanwezig. En hoewel het ene level niet altijd beter was dan het andere, was de complete ervaring geweldig. Maar, zoals het Battlefield betaamt, is het de multiplayer die ervoor zorgde dat het spel bij velen nog steeds vastgeroest zit in de console/pc. Met grootse modi, waarin vele spelers het tegen elkaar opnemen, weet Battlefield nog steeds een stempel te drukken op het genre. Het geeft gevechten op een schaal die je bij de concurrentie niet tegen gaat komen. En mede daarom scoort Battlefield 1 bij ons zo hoog. Nog steeds spelen we dit spel met enorm veel plezier!
Voor de top vijf moet je morgen even terugkomen. Noem het je eerste goede voornemen…
