Het jaar 2016 bracht ons weer verschillende, prachtige games. Grote werelden hebben we mogen ontdekken, verre plekken hebben we ons eigen gemaakt. Vele nieuwe personages hebben we leren kennen en online zijn we vaker dan eens voor ‘je moeder’ uitgemaakt. Ja, het jaar was zeker niet verkeerd. Nu alle redacteurs hun eigen persoonlijke top vijf hebben getoond, is het tijd voor de officiële top tien van het jaar, met vandaag de nummers vijf tot en met één!
Met Quantum Break bracht Microsoft samen met ontwikkelaar Remedy Entertainment begin dit jaar een compleet nieuwe IP op de markt. Het spel bracht ideeën met zich mee die op papier misschien net wat beter werkten dan in de game, maar daardoor niet minder tof waren. In deze actiegame is het aan jou om keuzes te maken in een verhaal dat spreekt over het buigen van de tijd. Vernieuwend? Nee, totaal niet. De twist was echter dat de game doorspekt was met een live action tv-serie die zich op zijn beurt weer aan jouw keuzes moest aanpassen. Kijk, dat is pas tof! Een simpel voorbeeldje? Doen we! In jouw verhaal lopen personages A en B rond, die ook een grote rol hebben in de tv-serie. Maar wanneer jij personage A dood schiet, en personage B laat leven, zal de acteur die personage A speelt ook niet meer in de tv-serie te zien zijn. Wanneer je hem laat leven, staat ‘ie er wel. Het is duizelingwekkend wanneer je je bedenkt hoeveel verschillende vormen van de serie opgenomen moeten zijn om de keuzes te realiseren. Het spel zelf was een tof geschreven verhaal met behoorlijk wat diepgang in de wereld (wanneer je er zelf naar opzoek ging, in ieder geval) en grafisch was dit zo’n game die je aan vrienden liet zien om je Xbox One even te laten shinen. Een game met een lange adem is het echter niet geworden. Nooit kregen we de interesse om nog eens door het verhaal heen te lopen. Het is Microsoft’s grootste nieuwe IP geworden in de nieuwe generatie consoles, dus we hopen oprecht dat Quantum Break in de nabije toekomst toffe, verhalende DLC gaat krijgen. Een game als deze schreeuwt er om.
Een arcade spin-off van Forza Motorsport? Zou dat nou écht werken? Die vragen werden behoorlijk vaak gesteld toen in 2012 het eerste deel van Forza Horizon werd aangekondigd. Inmiddels zijn we vier jaar verder en weten we: ja, dat werkt absoluut! Na al een roadtrip in Colorado en in Zuid-Europa te hebben volbracht, gingen we dit jaar op roadtrip in Australië. Een land wat zich verrassend goed weet te lenen voor een roadtrip. Met stranden, woestijnen, regenwouden en steden is het land ideaal om eens flink doorheen te scheuren. Dat doe je in honderden auto’s, de een nog mooier dan de ander. Dat is ook zeker een compliment aan Turn 10 Studios en Playground Games. Want is er ooit een racegame die er mooier heeft uitgezien dan Forza Horizon 3? Misschien dat de auto’s van Driveclub in de buurt komen, maar de omgevingen zijn echt ongekend mooi. Nog nooit zag een racegame er zo mooi uit. Wanneer je met je supercar een race rijdt onder de Australische sterrenhemel, lijk je even écht op roadtrip te zijn. De game ziet er niet alleen mooi uit, het speelt nog eens fantastisch. De makers van de Forza Horizon-serie weten al drie delen lang de ultieme combinatie van arcade en een klein vleugje realisme te vinden. Gelukkig kun je enorm veel races spelen in Australië: van races op afgesloten circuits tot scheuren door de outback, Forza Horizon heeft het allemaal. Bovendien ben jij de baas! Vind je de race die de game je voorstelt niet zo leuk? Dan pas je hem toch gewoon aan! Kies zelf de categorie waarin je wilt racen en maak het zelf zo gek als je wil. Doe je dat zelf niet, dan doet de game het wel voor je. Racen tegen een trein of tegen een stel speedboten? In Forza Horizon 3 kan het. Een prachtige game met fantastische gameplay. Als je maar enigszins geïnteresseerd bent in racegames moet je dit echt gespeeld hebben.
Kan je het de game aanwrijven dat het aanvoelt als een erg berekende sequel? Ontwikkelaar The Coalition heeft met Gears of War 4 duidelijk het “don’t fix if not broken” principe toegepast en dat levert een game op die voor fans erg, erg vertrouwd voelt. Vergeet een tutorial die de gameplay uitlegt, al in de proloog van de game schurk je tegen beschutting aan en herlaad je de geliefkoosde Lancer alsof het tweede natuur is. Gears of War 4 is dus duidelijk een veilige evolutie en geen revolutie, maar veel tranen moeten daar wat mij betreft niet voor geplengd worden; niet als de game zo lekker speelt. Je kan namelijk jammeren over het gebrek aan vernieuwing, maar het is nog fijner om in de verf te zetten wat wel verdomd goed werkt bij deze Gears of War 4. De gameplay bijvoorbeeld? Het coverbased schieten van de reeks is al zo vaak gekopieerd, maar voelt nergens zo bevredigend en brutaal als hier. Zet de moeilijkheidsgraad meteen op hardcore of insane, en de game wordt een heftig touwgetrek om territorium waarin je van cover naar cover beweegt en strijd voert voor elke gewonnen meter. De game beseft dat maar al te goed, want de omgevingen zijn veel opener dan ze vroeger waren, wat zorgt dat je zelf mogelijkheid hebt om te flanken, maar best op je hoede blijft omdat de vijand dat ook kan en doet. Op die manier krijg je dus constant vuurgevechten die dynamisch aanvoelen, waarin je kan oprukken maar er ook geen schande zit in even de aftocht blazen en van een veiliger positie terug een poging te wagen. Deel vier stopt dus echt wel de War in Gears of War, en dat is grappig gezien hoe klein en intiem het verhaal dat verteld wordt aanvoelt. Het gaat veel meer over familiebanden dan het grote conflict dat pas in de onvermijdelijke sequel de bovenhand gaat nemen, en dat werkt. Je krijgt als speler ruim de tijd om de nieuwe personages te leren kennen en nog ruim voor de laatste akte ga je echt om hen geven. Dat dit in de toekomst vruchten af gaat werpen is dus nu al zeker, want na de ietwat op een domper eindigende finale sta je gewoon te popelen om te weten hoe het verder gaat voor J.D. en zijn vrienden. Dat die sequel wat inventiever uit de hoek mag komen is zeker, maar dat doet weinig afbreuk aan de kwaliteit van Gears of War 4.
Het mag geen verrassing heten dat Uncharted 4 in onze top 10 van 2016 staat. Ga zelf maar even na: als je een PlayStation 4 zou hebben, welke game zou er dan voor jou bovenaan staan in je eindejaarslijstje? Grote kans dat je dan vooraf al Uncharted zou gaan noemen. Dan moet de game het overigens wel nog eerst even waarmaken. De verwachtingen waren hooggespannen. Gelukkig kunnen we zeggen dat Uncharted 4 die verwachtingen meer dan waar maakt: de game kreeg van ons een 95. Dat ligt wel in de lijn van de rest van de pers, want daar kreeg de game gemiddeld een 93. Die score is weer genoeg om op Metacritic de best beoordeelde game van 2016 te zijn. Als je dan niet een hoge klassering in de GameParty top 10 van 2016 verdiend, wanneer dan wel? Maar wat maakt de game nou precies zo goed? Iedereen die wel eens een titel uit de Uncharted-serie heeft gespeeld weet dat de singeplayer altijd voor een hoop spektakel weet te zorgen. In deel vier is dat dan ook zeker niet anders. Sterker nog, dit deel brengt het meeste spektakel ooit met zich mee. Maar het is misschien ook wel het verhaal wat maakt dat Uncharted 4 zo geweldig is. Want voordat het spektakel volledig losbarst, neemt Naughty Dog eerst de tijd om dat verhaal zeer sterk neer te zetten. Hiermee geven ze een waardig einde aan de verhalen van Nathan Drake. Tenminste, voorlopig dan. Bovendien is er nog meer content op komst. Onlangs zagen we de introductie van de survival mode in de multiplayer. Bovendien kunnen we volgend jaar een nieuw hoofdstuk verwachten in het Uncharted-verhaal. Wij kunnen in ieder geval niet wachten!
Ongeveer alles wat uit de keuken van Blizzard komt lijkt op voorhand al een succes te zijn. Niet alleen vervolgen op bekende en bewezen franchises, maar ook compleet nieuwe games zijn vaak zeer succesvol. Reikhalzend werd uitgekeken naar Titan, de officieuze opvolger van World of Warcraft, maar die stierf helaas een vroegtijdige dood en werd geannuleerd. Toch is de jarenlange ontwikkeltijd niet helemaal voor niks geweest want sommige omgevingen zijn namelijk gebruikt in onze nummer 1 game van 2016: Overwatch! Het is de eerste keer dat een game van Blizzard vanaf de release dezelfde ondersteuning krijgt op consoles als op PC. Daarmee wordt een veel groter potentieel publiek aangeboord dan normaal gesproken met Blizzard games het geval is, aangezien er in eerste instantie meestal alleen een release voor Windows en Mac is. Maar Overwatch is natuurlijk een shooter, en als er ergens veel liefhebbers van dat genre zitten, is het wel op consoles. De kenmerkende kleurrijke artstyle en soepele, gepolijste Blizzard-gameplay zorgden voor een game die zich onmiddellijk onderscheidde van concurrentie in het genre. Ook op gebied van eSports werd Overwatch al vrij snel na release opgepikt, en met succes: een graag geziene game op vele toernooien werd geboren. Door de laagdrempelige opzet (easy to learn, maar hard to master) en de uitstekende en ook nog eens gratis ondersteuning die Blizzard biedt, wordt de game continu verder gepolijst en aangevuld met nieuwe content. Dat magische woordje gratis trekt niet alleen Nederlanders over de streep, maar doet het wereldwijd ook gewoon erg goed. Blizzard toont ermee geen half werk af te willen leveren, hun spelers te (respect)eren en vast te willen houden in het best mogelijke product dat de ontwikkelaar neer kan zetten. Bij ons roept het een beetje het oude Counterstrike-gevoel op: iedereen speelt deze game, hij wordt zeer breed ondersteund en heeft de potentie om nog jaren en jaren mee te gaan. Een zeer waardige game van het jaar als je het ons vraagt.
