Helemaal klaar was ik met je, beste Call of Duty. We hebben enorm veel uren samen beleefd, maar op een gegeven moment wisten we het wel. We hadden alles uit onze relatie gehaald. Advanced Warfare was het moment dat we uit elkaar gingen. Na het avontuur met Kevin Spacey wist ik dat ik even geen nieuwe CoD meer wilde spelen. Ik snapte je foefje en werd er een beetje moe van. Black Ops III negeerde ik van alle kanten en ook tijdens de release liet ik Infinite Warfare in de winkels liggen. Pas recentelijk, tijdens een uitverkoop, kwam je toch weer in m’n armen. En, beste Call of Duty, ik heb je stiekem best een beetje gemist.
Ik speel nog steeds mogen we hier dus eigenlijk zien als een ‘ik speel eindelijk’. Ik speel eindelijk Call of Duty: Infinite Warfare. De game, die eind 2016 verscheen, bracht de franchise naar nieuwe hoogtes. Letterlijk, want de aarde was niet langer het originele speelgebied. De game brengt spelers de ruimte in, naar andere planeten, naar kometen en astroides. Een compleet nieuwe setting waarin de bekende gameplay haar ding mag doen. Hoewel die gameplay juist de reden was waarom ik best wel even klaar was met de franchise, past het op de één of andere manier perfect bij de science fiction setting die de ontwikkelaar gekozen heeft. Natuurlijk heb ik zelf een grote voorliefde voor sci-fi, dus dat het klikt is geen gek gegeven. Maar toch, de manier waarop de ontwikkelaar de setting gebruikt om de gameplay net wat meer mee te geven, zorgde ervoor dat ik van de campagne heb genoten.
Ja, sorry. De campagne. Ik ben zo iemand ja. Ik speel die multiplayer van Call of Duty niet. Geen interesse. Misschien een potje of twee om te kijken hoe het werkt, maar meer dan dat zal het niet worden. Ik heb Call of Duty nooit veel online gespeeld en dat zal nu ook niet veranderen. (Ik zit meer in team Dice met Battlefield en Battlefront). De singleplayer is waar het me om draait. Het verhaal brengt je langs diverse plekken. Op aarde, op andere planeten, maar ook in de ruimte zelf. De ontwikkelaar gebruikt dit gegeven goed om flink wat afwisseling in de game te stoppen. Waar je in het ene level nog op onze planeet aan het knallen bent, heb je later een heuse dogfight in de ruimte, om via daar een ruimte station te enteren en in ‘zero-g’ te vechten. Elk level kan zo’n verandering met zich mee brengen, een verrassing die je niet aan ziet komen. Dit, in combinatie met die typische CoD-gameplay zorgt voor bombarisch geweld, epische momenten en flink wat knalwerk.
Toffe momenten zijn keer op keer die waarop je in een ruimte-vliegtuig stapt en je laat lanceren. Binnen enkele momenten van nul naar snel, gevolgd door rondvliegende kogels, opgeblazen ruimte-voertuigen en prachtige omgevingen. Het voelt op momenten enorm Star Wars aan. Ik hou er van. Daarnaast is het de ontwikkelaar gelukt om tijdens de campagne nooit een laadscherm te geven. Alle laadmomenten zijn verstopt achter filmpjes, achter momenten waarop je op je ruimteschip aan het rondlopen bent, bepalend wat je gaat doet. Er is hierdoor een constante, actievolle flow waar de game je nooit uit haalt. Nooit geef je gas terug om naar een oplopende balk te kijken. Nooit leg je je controller even weg omdat je moet wachten. De actie is non-stop, maar weet haar rust momenten goed te kiezen.
Interessant vind ik dan ook dat de campagne minder lineair is dan dat we van de serie gewend zijn. Ik bepaal zelf of ik een leveltje te voet doe of dat ik opnieuw de ruimte in ga. En hoewel dit geen gigantische keuzevrijheid is, vind ik het tof. Ik heb het idee dat ik invloed heb in mijn verhaal, terwijl dit compleet niet is. Maar ik merk ook dat ik af en toe mijn Xbox start om even een leveltje te knallen in de ruimte. Om tien minuten alles af te vuren op dat wat beweegt, waardoor mijn campagne toch net wat verder is gegaan, maar zonder directe impact te hebben op het grote verhaal. Deze Call of Duty wist me soms uren achter elkaar vast te houden, soms pakte ik de game even voor twintig minuten. Zo wil ik mijn Call of Duty’s vanaf nu gewoon hebben.
Inmiddels heb ik de game eindelijk uitgespeeld. De credits rollen over mijn scherm. Ik heb weer een CoD tot een einde gebracht. Alle games in de franchsie heb ik tot zo’n einde gebracht. Tenminste, allemaal, behalve Black Ops III. Of die ooit nog gaat komen vraag ik me af. Maar wie weet, ooit in zo’n budgetbak… Call of Duty, welkom terug. Weet me te verbazen met je volgende setting en we worden opnieuw elkaars beste vrienden.
