De echte kenners weten al vele jaren wie de Guardians of the Galaxy zijn. De gemiddelde persoon kent ze sinds de eerste film. Hoe dan ook: het team is populair. Niet alleen een tweede film (en een derde die aangekondigd is) om deze populariteit te vieren, maar een episodische game van Telltale.
Net zoals alle andere games van Telltale is ook Guardians of the Galaxy een game opgebouwd uit verschillende delen. Een groter verhaal, onderverdeeld in kleinere games zorgen voor een episch avontuur. Tenminste, dat wil de ontwikkelaar ons doen beloven. Telltale gebruikt de standaard regels van haar games (Quick time events, het maken van keuzes) en gooit daar een puik Guardians-sausje overheen, inclusief foute jaren 80 muziek. Star-Lord, Gamora, Drax, Rocket en Groot beleven hun grootste game avontuur tot op heden.
Episode I: Tangled up in Blue
Meteen is duidelijk dat de ontwikkelaar niet alleen de comics als bronmateriaal gebruikt, maar ook invloeden uit de film in haar game verstopt heeft zitten. Wanneer we kijken naar de designs van de personages komen overeenkomsten met de films meteen naar voren. De Guardians zitten vanaf het begin achter Thanos aan, om de Nova Corps te helpen. Tijdens de vroege dialogen leer je hoe je keuzes maakt en krijg je de besturing onder de knie. Ben je bekend met eerdere games van Telltale, dan is er niets nieuws onder de zon. Het overbekende sausje is wederom aanwezig. Al snel barst de actie los en is het aan het complete team om achter Thanos aan te gaan.
Een groot verschil ten opzichte van de vorige games die direct die direct merkbaar is: de actie is veel dynamischer. Waar je in Batman altijd met Batman speelde, wissel je hier tijdens deze momenten tussen de vijf helden. Star-Lord schiet zijn wapens leeg, Gamora slaat met haar zwaard, Rocket weet een gigantisch wapen te gebruiken terwijl Drax zijn krachten botviert. En Groot is Groot. Het is goed om te zien dat Telltale tijdens deze eerste episode meteen de Guardians neer weet te zetten als dynamische groep. Een groep die zich een familie noemt, met de nodige problemen, maar ook met sterke humor. Vaker dan eens heb ik hardop zitten lachen. Mede dankzij goed stemmenwerk van Nolan North als Rocket, die soms niet te onderscheiden is van Bradley Cooper (die de filmversie op zich neemt).
Wanneer je Thanos verslaat (nee, dit is geen spoiler) gaan bepaalde punten uiteenlopen tussen de teamgenoten. Kies je voor personage A en benadeel je B? Hoe reageert C er op? De keuzes zijn, zoals in elke Telltale, goed aanwezig. Alleen had ik dit keer meer het gevoel dat je keuzes er ook echt toe doen. Ik kon zelfs kiezen met welk teamlid ik op stap kon gaan en wie ik achter liet. En ook dat veranderde de dynamiek. Het gaat wat dieper dan normaal, dat is een goed ding. Het is jammer dat de standaard Telltale-foutjes wel een beetje roet in het eten gooien. Nog steeds loopt de framerate op momenten terug. Nog steeds klopt de audio niet altijd en zien animaties er op momenten vreemd uit. Het wordt tijd voor een engine-upgrade na zoveel games, jongens!
Episode II: Under Pressure
Waar de eerste episode een actievolle introductie was in de wereld van Guardians of the Galaxy, neemt Telltale duidelijk gas terug met deel twee. De drijvende factor, The Eternity Forge, heeft zijn ding gedaan en lijkt de kracht te hebben om doden terug tot leven te brengen. De complete episode staat dan ook in teken van deze Forge, wanneer Rocket in het middelpunt komt te staan. Hij wil het ding gebruiken om een geliefde uit zijn leven terug tot leven te brengen, zelfs wanneer anderen hier voor moeten boeten. Het is aan jou, aan Star-Lord, om in te gaan op zijn wensen, of het universum voor je vriend te zetten. Maar weet, het maken van keuzes is wederom verdomd lastig en je kunt nooit iedereen te vriend houden. Overwegen van je keuzes is noodzakelijk, ook al heb je maar vijf seconde de tijd.
Het feit dat Rocket dit keer meer het voortouw neemt (elke episode zet een andere Guardian in de spotlights) maakte het personage voor mij een stuk interessanter. Zijn achtergrondverhaal, hoe emotioneel en bizar dat ook mag zijn, komt goed tot zijn recht in Under Pressure. Als iemand die amper comics heeft gelezen van deze franchise en zijn kennis vooral uit de films heeft moeten halen, is het tof om meer verhaal rondom deze personages te krijgen. Het uitdiepen is belangrijker, het zorgt ervoor dat ik de beweegredenen nog meer begrijp. Rocket is meer tastbaar geworden. Jawel, dat vreemde beest is menselijker dan ooit.
Wanneer tijdens een actievolle scene die heerlijke ‘typisch Guardians of the Galaxy-muziek’ speelt, zit je op het puntje van je stoel. Niet omdat de game ineens bijzonder spannend is, maar omdat de game op dit soort momenten echt op haar best is. Door middel van de quick-time events zijn grote scenes makkelijk te spelen, doch interessant om mee te maken. De muziek maakt het, net als in de films, helemaal af. Sterker nog, na dit spelen wil ik een Awesome Mix, Telltale Edition! Overal is deze episode geslaagd, al vond ik de vorige net wat beter. Het verhaal van Rocket is tof, maar de snelheid is behoorlijk naar beneden geschroefd. Iets wat goed uitpakt, maar op andere momenten de game een beetje traag aan laat voelen.
Episode III: More than a Feeling
Het derde hoofdstuk lijkt vanaf het begin af aan te werken naar een climax waarin jouw keuze bepalend gaat zijn. En dat is dan ook precies wat More than a Feeling doet. Het verhaal lijkt in deze middelste episode een beetje stil te zijn gelegd door Telltale om jou puur te laten focussen op dat wat komen gaat. Sterker nog, tweederde van de game staat los van het grote, overkoepelende geheel. Dit keer staat Gamora centraal en zien we vooral hoe haar relatie met zus Nebula van echte vriendschap is veranderd in een doodswens naar elkaar toe. Mooie achtergrondinformatie voor beide personages, waarbij je ze beter leert kennen. Telltale neemt de tijd om deze diepgang neer te zetten en laat je zelfs momenten vanuit meerdere perspectieven zien. Want ‘elk verhaal heeft twee kanten’. Toch voelt deze episode niet zo emotioneel beladen als de eerste twee. En dat is jammer. Het verhaal van Star Lord en Rocket liet je echt nadenken over de te maken keuzes, terwijl hier vaak het idee naar voren kwam dat er maar één juist antwoord was. De game wist psychologisch minder met me te doen. Tot die laatste, belangrijke keuze dan.
Een team is namelijk zo sterk als haar zwakste speler. En dat is iets wat de ontwikkelaar ons in deel drie duidelijk wil maken. De spanningen tussen de Guardians lopen hoog op, helemaal wanneer we kennis mogen maken met Mantis, een alien die gevoelens van anderen voelt. Het brengt de nodige humor met zich mee, maar laat drama niet achter. De keuze die ik moest maken rondom de Eternity Forge kan van groot belang zijn voor de dynamiek in het team voor de overige twee episodes. Ik hoop dan ook oprecht dat deze keuze even zwaar meegenomen gaat worden in het spel dan dat ik het zwaar vond om ‘em te maken. More than a Feeling is duidelijk de minste episode tot nu toe, maar toch genoot ik van voor tot achter.
Duidelijk is dat Telltale plezier heeft met deze franchise. Dat spat van het scherm. De felle kleuren, de manier waarop de Guardians met elkaar om blijven gaan, de introductie van Mantis, het klopt helemaal met de serie. Zelfs mensen die de comics niet gelezen hebben maar de Guardians vooral van het witte doek kennen, zullen ook hier en daar zeer herkenbare dingen mee gaan maken. Telltale snapt deze franchise en brengt ‘em mogelijk naar een hele interessante conclusie in de volgende episodes. Mag er van mij wel net wat meer gebeuren dan in More than a Feeling. Want dat is dan ook exact wat we willen van een verhaalgedreven game waarin jouw keuzes zware consequenties kunnen hebben; more than a feeling!
Episode IV: Who Needs You?
De derde episode was een vrij zwakkere, maar de vierde laat zien hoe het moet. Het avontuur wordt een stuk kleiner, persoonlijker en daardoor interessanter. Het is meer dan een slechterik aanpakken of zien te ontsnappen, het is het constante uitdiepen van de personages. En daardoor weet ‘Who Needs You’ niet alleen op het vlak van spektakel te entertainen, maar je ook emotioneel aan te pakken. Ja, voor het eerst in deze serie had ik moeite met het maken van keuzes en het ondergaan van de consequenties daarvan. Drax, die in deze episode duidelijk in de schijnwerpers staat, toont zijn verleden met zijn inmiddels overleden dochter, hoe hij vecht voor familie. Familie die hij kreeg en familie die hij koos. Het brengt emoties met zich mee die zich kunnen scharen onder de eerste speelsessies van The Walking Dead. Hoewel er ook flink wat drama speelt nog tussen Gamora en Nebula (wat ook tot een mooie conclusie komt), weet deze episode van voor tot achter te vermaken. Daarnaast voelde het voor het eerst echt alsof mijn keuzes invloed hadden op dat om mij heen. De relaties tussen personages zijn zo sterk omdat ik daar voor zorgde. En dat maakt het laatste half uur van deze episode des te meer beter.
Deze episode voelde een beetje als ‘The Empire Strikes Back’, daar waar het verhaal ineens een stuk serieuzer werd, duisterder en nare gevolgen had voor de helden waar we van houden. Het universum is gigantisch maar wordt klein gehouden om zo pure emotie te kunnen waarborgen. Daarnaast heb ik het idee dat de engine waar de game op loopt eindelijk wat beter begint te lopen. Waar episode I kon rekenen op nogal wat haperingen, heb ik de vierde in één ruk uitgespeeld zonder ergens technische limitaties te zien. En dat is een goed ding, het werd ook wel eens tijd natuurlijk.
Na het spelen van deze episode voel je waar Telltale heen wil met hun Guardians of the Galaxy. Ze brengen niet alleen het universum, de humor en fantastische muziek (een achtervolging met Queen’s Stone Cold Crazy is gewoonweg geweldig!), maar het draait vooral om de personages en de (verknipte) relaties onderling. Het is precies dat wat ook in de twee bioscoopfilms naar voren kwam. Met op de achtergrond een groots epos speelt zich op de voorgrond een klein, intiem verhaal. De emoties komen voor het eerst in deze serie goed naar voren en dat is precies wat Telltale nodig had. Misschien wel de beste episode in de serie.
Episode V: Don’t Stop Believing
Het is jammer dat de afsluitende episode van Guardians of the Galaxy er eentje met twee gezichten is. Aan de ene kant vond ik stukken echt bijzonder goed, maar aan de andere kant waren momenten volledig niet op hun plek of zelfs te lang uitgerekt. De sterke, emotionele momenten worden te veel afgewisseld met loze momenten die niet nodig zijn. Aan het einde van de vierde episode gingen de Guardians uit elkaar, dus was het logisch dat ze hier weer bij elkaar terug moesten keren. Het daadwerkelijke terugkeren naar de Guardians kost de gemiddelde Guardian zo’n veertig seconde. Waar de ontwikkelaar soms te veel tijd neemt, gaan dit soort dingen volledig te snel. Jammer, want het haalt de punch uit episode vier. Het afscheid was niet zo dramatisch. Het voelt als collega’s die na een lange werkdag naar huis gaan om morgen gewoon weer verder te werken. Het zorgde er dan ook voor dat het eerste gedeelte van de game niet goed was. Het voelde als een moetje. De manier dat er met een tragisch sterfgeval om gegaan wordt uit het vorige deel is zelfs lachwekkend. Maar hey, comics!
Nee, het eerste gedeelte wist me een beetje te vervelen. In een climax van een verhaal mag dit niet gebeuren, toch? Ook de scene waarin je een grote actie plant tegen Hala voelde minimaal interessant. Jij kan hierin bepalen wie wat gaat doen, maar wanneer je de Guardians een beetje hebt leren kennen lijkt de keuze simpel. Rocket gaat hacken, bijvoorbeeld. Zo’n taak geef je niet aan Drax. Maar toch, het einde van Don’t Stop Believin’, is fantastisch. Sterker nog, de actiescene waar het uiteindelijk allemaal om draait (vergezeld door Crazy on You van Heart) is gewoonweg een lust om voor je ogen te zien voltrekken. Het wist me zelfs even emotioneel te krijgen door een sterk geschreven gesprek tussen Star Lord en de ultieme baddy. Wanneer na dit alles een hele heftige keuze in beeld kwam moest ik zelfs even mijn controller neer leggen. Ik wist niet wat ik moest doen. Beide opties waren goed, maar elke optie bracht ook problemen met zich mee. Ik liet de game even voor wat het was omdat ik er zelf niet uit kwam. Ja of nee? Links of rechts? Krachtig.
Uiteindelijk bracht Don’t Stop Believin’ een heel goed einde van het avontuur dat we nu vijf episodes hebben weten te volgen. Hoewel niet alles even goed voelt, is het einde een waardig afscheid van ‘mijn’ Guardians of the Galaxy. En hoewel, net als in deze gehele serie, er genoeg fouten te vinden zijn, sluit ik met een goed gevoel de game af. Ik heb genoten van het avontuur en kan niet wachten op het onvermijdelijke tweede seizoen. Die after credit scene (het blijft Marvel!) zegt meer dan genoeg…
Na een tijdspanne van enkele maanden komen de Guardians tot een complete game. Niet elke episode was zo goed als de andere, maar in het geheel heeft Telltale een hele fijne ervaring neer weten te zetten. Voor liefhebbers van de films en comics is er veel te herkennen, maar ook voor hen die geen kennis hebben van de franchise is er genoeg te vinden. Qua verhaal weet Telltale wederom wat leuks te vertellen maar durft emoties te omarmen. De band tussen Peter en zijn moeder is daar een goed bewijs van. Met tien uur Guardians of the Galaxy, verspreid over een jaar, durven we eindelijk bij een gegronde conclusie te komen: I am Groot!
