Gelijk na de release van Wolfenstein: The New Order in 2014 rezen er al vragen rondom een opvolger. Daarop bleef het even stil, tot er op de E3 van 2016 een game met de naam ‘New Colossus’ geteased werd. Aangenomen werd dat het ging om een nieuwe Wolfenstein-game en de bevestiging daarvan kwam op de E3 van dit jaar. Op uitnodiging van Bethesda mochten wij alvast met twee levels van de game aan de slag.
‘Bigger and better’ is een veelgebruikte uitspraak onder ontwikkelaars om sequels te omschrijven. Voor Wolfenstein II: The New Colossus lijkt die vlieger ook op te gaan. Althans, deels. Het eerste deel borduurde natuurlijk voort op de legendarische Wolfenstein-games van weleer. Vette actie, dikke guns, lekker nazi’s afknallen; het was ook precies waar we in 2014 behoefte aan hadden na lange tijd geen nieuwe WOII-shooter gespeeld te hebben. Extra toffe twist was het verhaal, dat draaide om een alternatief einde van de oorlog waarin de nazi’s de winnende partij waren. The New Colossus gaat op gameplay-gebied voor nóg vettere actie en guns (daarover later meer), maar waar ontwikkelaar MachineGames eigenlijk de focus op wil leggen wat ‘bigger and better’ betreft, is het verhaal.
Nadat we in The New Order hebben kunnen zien hoe Europa geweest had kunnen zijn bij een Duitse overwinning van de Tweede Wereldoorlog, gaat men met The New Colossus een stapje verder. Of eigenlijk een flinke stap; we steken over naar de andere kant van de Atlantische Oceaan. De nazi’s hebben de Verenigde Staten bereikt en plaatsen nu het, volgens de Amerikanen zelf, ultieme lang van de vrijheid onder een streng nazi-regime. Dat is namelijk wat MachineGames wil laten zien: hoe het eruit ziet als een land waarin vrijheid juist zo belangrijk is, bezet wordt. Naar eigen zeggen is het verhaal van The New Colossus het grootste en beste waar de ontwikkelaar ooit aan gewerkt heeft.
Nu kunnen we natuurlijk na een speelsessie van drie uur daar nog geen conclusies over trekken, maar we kunnen al wel melden dat het erg tof is om een typisch Amerikaanse sixties-stad te zien die overspoeld is door (futuristisch) nazi-tuig. Drones vliegen rond, nazi’s staan hun eenwielige motoren af te tanken. Misschien nog wel gaver is de levendigheid om je heen; de aanwezige NPC’s zijn er niet simpelweg ter opvulling van het level, ze zijn daadwerkelijk dingen aan het doen en hebben interactie met elkaar. Zo zagen we twee mensen met een Ku Klux Klan-kostuum lopen, interessant genoeg om even bij in de buurt te blijven dus. Dat bleek ook wel, want even later werden de twee aangesproken door een surveillerende nazi-soldaat. De vraag was of ze hun Duitse lessen wel goed hadden gevolgd; met wat stuntelige steenkolenduits-uitspraken tot gevolg. Dat soort leuke details zien we graag.
Waar we echter meer van gezien hebben dan van het verhaal, is natuurlijk de gameplay. Het eerste level dat we speelden was hetgene waarmee de game begint, dat we ook al op de E3 voorbij hebben zien komen. B.J. Blazkowicz (spoiler: hij leeft nog) komt bij uit een coma van vijf maanden waar hij in is geraakt na de gebeurtenissen in The New Order en moet zien te ontsnappen uit een onderzeeër. In zijn rolstoel. Nazi’s afschietend. We kunnen je vertellen: dit is nog tien keer vetter en belachelijker om te spelen dan naar footage ervan te kijken; het zet precies de toon die je wilt hebben in een Wolfenstein-game.
Het tweede level dat we mochten spelen, waar de hiervoor al omschreven sixties-stad onderdeel van uitmaakt, speelt zich een een stuk verder in de campagne af. Blazkowicz heeft zijn rolstoel weer aan de wilgen gehangen en heeft al 7zijn normale skills weer hervonden. De game knalt ouderwets soepel weg, misschien nog wel soepeler dan de al uitstekende mechanics in The New Order bewerkstelligden.
Het level bestond uit meerdere zowel ruim als wat kleiner opgezette ruimtes waarin meerdere wegen naar Rome leidden. De mogelijkheid om op ieder moment te switchen tussen een stealth- en guns blazing-aanpak wordt gevoed door de aanwezigheid van meerdere paden naar je einddoel. De kunstmatige intelligentie maakte het ons in combinatie met de in groten getale aanwezige nazi’s flink lastig om het einde van het level te halen, al was dat ook nog wel iets waar nog het nodige aan getweakt gaat worden, zo werd ons verteld. Het is belangrijker dan ooit om strategisch te werk te gaan; als je je richt op het eerst uitschakelen van onderofficieren (die duidelijk worden aangegeven, maar niet zomaar te bereiken zijn) komen die niet in de gelegenheid om versterkingstroepen in te schakelen, wat je weer een hoop Duits kanonnenvoer scheelt.
Het lijkt erop dat The New Colossus ons precies gaat geven wat we willen van een nieuwe Wolfenstein: vette anti-nazi actie in nieuwe omgevingen, bij elkaar gebracht door een, als we MachineGames mogen geloven, nog toffer verhaal dan in het eerste deel. Wij kunnen niet wachten!
