Dat Quantic Dream een bijzondere ontwikkelaar is hoeft aan weinig mensen meer uitgelegd te worden. Titels als Fahrenheit en Heavy Rain staan bijvoorbeeld op het CV van de ontwikkelaar; beide niet de meest gangbare en toegankelijke spellen die je op kunt noemen, maar stuk voor stuk wel heel toffe ervaringen. Met dergelijke gepolijste, interactieve ervaringen ben je niet in een jaartje ontwikkelen klaar, dus vandaar dat er maar (relatief) sporadisch een nieuwe titel uit de keuken van de Franse ontwikkelaar verschijnt. In 2018 ‘mogen’ we weer: dan verschijnt Detroit: Become Human.
Al sinds de mens robots kan maken wordt er al fictie geschreven over hoe de mensheid door haar eigen creatie omver geworpen kan worden – we hebben bijvoorbeeld allemaal wel The Matrix gezien. Een ander veelbesproken thema is het tonen van emotie door (robots met) kunstmatige intelligentie. Juist met het de speler laten ervaren van en omgaan met emoties is Quantic Dream zeer begaan in haar games, wat het thema van Detroit: Become Human des te interessanter maakt.
De game is ontstaan uit een techdemo voor de PlayStation 3, waarin te zien is dat een menselijke robot, ook wel android genoemd, met de naam Kara zich bijna angstaanjagend menselijk gedraagt. Oorspronkelijk was de demo alleen maar bedoeld om te laten zien waartoe de PlayStation 3 in de laatste fase van haar leven toe in staat was, maar Quantic Dream zag er wel brood in om het concept breder te trekken. Detroit: Become Human was het gevolg. De game speelt zich af in een toekomst waarin androids eigenlijk niet meer te onderscheiden zijn van echte mensen – op een kleine lichtgevende cirkel op hun slaap na. Tijdenlang gaat alles goed, maar het spel gaat van start wanneer de eerste androids wangedrag beginnen te vertonen.
In het uiteindelijke spel krijg je diverse personages (en/of androids) onder de knoppen, maar in de demo die wij speelden hadden we enkel de controle over een android die dienstdeed als politiedetective. Onmiddellijk viel op dat het spel er echt fantastisch uitziet. We speelden op een PlayStation 4 Pro – en dat was goed te zien. Niet eerder heeft Quantic Dream een game gemaakt die zó dicht bij een interactieve film in de buurt kwam. Niet alleen door de hoge resolutie en de mooie plaatjes, maar ook door de filmische shots en beklemmende sfeer zoals je die kent uit sommige thriller films.
De demo speelde zich af in een moordscene. We moesten spelend als android erachter zien te komen wat zich precies in het appartement waar we ons bevonden had afgespeeld. In beeld liep een scoremeter mee, die afhankelijk van of we goede of slechte antwoorden vonden respectievelijk omhoog of omlaag liep. Op die manier kregen we een beeld of we de goede of juist de slechte kant op aan het gaan waren. Bijzonder was dat we gebruik konden maken van specifieke eigenschappen van de android – bijvoorbeeld het terug- en weer vooruitspoelen van het moment waarop een misdaad was gepleegd. Door dat goed te analyseren konden we binnen die gebeurtenis ook weer kleine details vinden, aan de hand waarvan we verder konden komen in de game. Jammer was dat het ons niet al te goed verging en de gameplaydemo – die best een half uur had kunnen duren – voor ons binnen vijf minuten voorbij was, maar zo kregen we wel gelijk een goed voorbeeld van de vele mogelijkheden in de game. Game over gaan is namelijk niet mogelijk, het spel gaat (tot het geprogrammeerde einde) gewoon door.
Na het lichtelijk teleurstellende Beyond: Two Souls kregen we bij Detroit: Become Human weer een echte Heavy Rain-vibe. Het zou ons niks verbazen als deze game daadwerkelijk een emotionele rollercoaster gaat worden en ouderwets goed gaat worden. Het is natuurlijk lastig te zeggen aan de hand van zo’n korte speelsessie, maar de eerste indruk is in ieder geval zeer positief.
