Oktober is voor mij naar jaarlijkse gewoonte Shocktober. Het is een maand waarin ik in de aanloop naar Halloween de griezeligste tv-series uit mijn kijklijst selecteer, de blu rays van The Evil Dead en The Exorcist terug boven haal en de meest enge game uit mijn backlog begin te spelen. Resident Evil 7 is die game die al een tijdje op mijn te spelen stapeltje lag, maar steeds vooruit geschoven werd tot ik er de tijd voor vond. Dat komt deels omdat The Witcher 3 me erg bezig hield de afgelopen maanden, maar toch vooral omdat het de perfecte game is voor deze tijd van het jaar. Resident Evil 7 is de uitgelezen game om duistere oktobermaanden nog intenser te maken.
Een belangrijke reden waarom ik Resident Evil 7 een tijd voor me uitgeschoven heb is, los van tijdsgebrek, vooral omdat ik een beetje klaar was met de reeks. Resident Evil 4 is zonder twijfel één van mijn favoriete games ooit, de enige game die ik vier keer uitgespeeld heb zelfs. Die game zat zo vol memorabele momenten, van de meute in dat Spaanse dorpje en het geluid van een kettingzaag tot het baasgevecht met Salazar waarin ik blij was dat ik die kostbare RPG had opgespaard. Deeltje vijf wist me echter nooit op die manier te captiveren. Kwam het omdat de introductie van co-op veel van de spanning weg nam? Was het omdat de game teveel inzette op actie? Resident Evil 5 boeide me net genoeg om het tot de credits te redden, en dan was het klaar. En toen kwam Resident Evil 6 dus… een game die ik na drie uur spelen teleurgesteld uitzette. Een verhaal dat van de hak op de tak ging, gameplay die het ene moment de kaart van survivalhorror trok om vervolgens haast een shooter te worden. Blitse actiescenes vol quick time events. Deel 6 was een erg schizofrene game die niet wist wat het wou zijn en ik als speler wist niet wat ik er mee moest aanvangen. Resident Evil 6 was een ongeleid projectiel dat overal op mikte en nergens doel wist te raken.
https://www.youtube.com/watch?v=9YetHMnhnhM
Resident Evil 7 is een totaal ander beest, en in veel opzichten een minder ambitieuze titel. Het is een heel simpel spelletje qua opzet dat maar al te goed weet wat het wil zijn, en daardoor slaagt de game al erg snel in haar opzet. Je kunt gaan opperen dat het feit dat je de ervaring nu beleeft vanuit firstperson volledig breekt met de tradities van de reeks, maar dan zou ik zeggen dat je verkeerd bent. Voor mij is Resident Evil 7 toch echt een throwback naar die eerste game waarin je het niet al te verlaten Spencer Mansion moest gaan verkennen en al snel ontdekte dat je niet zo alleen was als je had gehoopt. Deel 7 doet in de rauwe essentie net hetzelfde als wat de eerste game ruim 20 jaar geleden deed, je hulpeloos in een afgesloten omgeving droppen met een bende freaks, maar doet dat gelukkig met genoeg lef en eigen smoel om te overtuigen. Voor mij begint het al met de setting, het Baker Estate in het onooglijke dorpje Dulvey. Nou is de Zuidelijke Amerikaanse staat Louisiana niet al te bekend bij ons, maar laat me stellen dat het een groot gebied beslaat waarvan veel uit moeras bestaat en dat er nog best wat oude estates staan uit de tijden van de slavernij en de katoenplantages. Verwondert het iemand dat er af en toe mensen spoorloos verdwijnen? Het is dus een setting met een behoorlijk Texas Chainsaw Massacre gehalte en daar speelt Resident Evil 7 uiteraard gretig mee. Het verloederde huis dat je aantreft is exact het sinister soort schuilplaats waar je een seriemoordenaar die hoofden in potten bewaart zou verwachten, je krijgt de gibbers als je nog maar aan het hek staat. De reden waarom het kleurloze hoofdpersonage Ethan daar staat is omdat zijn sinds drie jaar verdwenen echtgenote plots een berichtje stuurt om haar op te komen halen op het Baker Estate. Yup, dat klinkt inderdaad niet verdacht nee. Mijn initiële angst voor de game was vooral dat alles in het teken zou staan in de zoektocht naar Mia en dat ik de helft van de game met een tweede ‘Ashley’ opgescheept zou zitten. Ethan, heeeelp! Daar zat ik in elk geval niet op te wachten en die angst werd gelukkig al erg snel de kop ingedrukt. Al in de eerste tien minuten vind je Mia gevangen in een kerker terug en nauwelijks tien minuten later wou je al dat je haar gewoon had laten zitten. Mia ontpopt zich tot een moordlustig bezeten monster die ze duidelijk niet helemaal op een rijtje heeft. Ethan wordt in het eerste half uur neergestoken met een mes en een schroevendraaier, de hand afgezaagd met een kettingzaag en uiteindelijk dus gedwongen zijn echtgenote te doden. En dat jongens en meisjes, is nog maar het prille begin van de nachtmerrie.
Hoewel ik het een leuke twist vind om een kettingzaag in de handen van een frêle meisje te stoppen in het begin van de game wordt je meteen daarna wel aan gort getrapt door Jack Baker, de grote boze wolf van de game en een sujet die zo uit The Texas Chainsaw Massacre lijkt geplukt. Je wordt wakker aan de dinertafel, met je afgereten hand netjes terug aan je lijf geniet, en maakt kennis met de familie Baker. Stuk voor stuk gewelddadige psychopaten die wat ze missen in intellect, goed maken met agressie en moordlustig enthousiasme. Uiteraard weet je al erg snel uit je boeien te breken en van dan af lijkt je doel simpel, gewoon ontsnappen uit dat huis.
Nou ja, op papier klinkt dat simpel maar in de praktijk is dat uiteraard een ander verhaal. Het blijft Resident Evil en dat betekent dat je om de voordeur te openen drie ornamenten nodig hebt in de vorm van een hondenkop die op diverse plekken in het huis verstopt zitten en om op die plekken te komen heb je weer andere items nodig. Je moet een schaduwpuzzel oplossen om in de kelder te komen, hebt een specifieke sleutel nodig om de deuren met een schorpioen er op te openen, en er zijn ook deuren met een slang en een kraai… je snapt het wel. Het klinkt een beetje als Metroid waarin je moet backtracken om de items te vinden die je verder helpen, maar dan is wel fucking scary Metroid. Weet je, het is gewoon een huis hè, een groot huis… dat zeker, maar je moet echt geen stevige wandelingen afleggen om van punt a naar b te gaan, het is vooral een kwestie van de layout van de woonst en de mogelijke shortcuts er in te onthouden, want je moet uiteraard rekening houden met ouwe Jack Baker. De agressieve zot dwaalt door het huis gewapend met een groteske hamer en zijn enige doel is op jou te jagen. Laat me stellen dat zoiets je hartslag wel de hoogte in jaagt, net omdat je geen verweer hebt tegen Jack. Net zoals de Nemesis in Resident Evil 3 is Jack Baker een onstopbare moordmachine die op de meest ongewenste momenten opduikt, plots door de muur brekend en zo, om je een kopje kleiner te maken. Dat betekent dat je tijdens het spelen een zekere vorm van paranoia ontwikkelt, je verstoppend achter meubilair terwijl je luistert of je geen voetstappen in de kamer hoort. Op dat soort momenten blijkt het first person perspectief ook echt goud waard omdat je weliswaar voor je ziet, maar je erg bewust bent dat er een hele kamer is die niet in je blikveld zit, waar enge dingen zich kunnen schuilhouden. Nou moet ik zeggen dat de game gaandeweg wel evolueert van het kat en muis spel met Jack Baker en gaandeweg ook geïnfecteerde monsters in de mix gooit, genaamd de moulded. Voor mij persoonlijk misten deze generische vijanden ietwat aan impact simpelweg omdat ze gewoon niet die angstaanjagende invloed hebben die de Bakers bezitten. Je kan hen met de shotgun makkelijk de baas en dat maakt van de moulded eerder een obstakel dan voer voor nachtmerries. Het helpt ook niet dat ze zich enkel kunnen manifesteren vanuit zwarte schimmel dus wanneer je een kamer binnen komt met zwarte smurrie weet je meteen hoe laat het is. (Imiteert het geluid van een ladende shotgun)
Dat de moulded een beetje door de mand vallen zou in veel games nefast zijn voor de beleving, maar bij Resident Evil 7 valt dat alleraardigst mee omdat de game wel degelijk haar uiterste best doet om een naargeestige sfeer uit te werken en daar vaker wel dan niet erg goed in slaagt. Het Baker huis voelt echt aan als een huis dat bewoond is door een stel kannibalistische fruitcakes die moorden als hobby hebben. Maar vooral de geluidsmix is zo overtuigend creepy met het onweer buiten, de krakende voetstappen, het tergend piepende geluid van een opengaande deur dat ’s nachts spelen met headphones een duidelijke aanslag op je zenuwstelsel betekent. Resident Evil 7 presenteert zich gretig als een nachtmerrie, en dat die enkel maar door gaat wanneer je met je gevonden ornamentjes de deur uiteindelijk open krijgt is iets waar ik erg blij van werd. Volledig de stuipen op het lijf gejaagd, maar tegelijk ook blij dat de reeks eindelijk haar enge tandjes terug heeft na jaren van aanmodderen.
