The Evil Within 2 is het vervolg op het verrassend goede eerste deel dat drie jaar geleden verscheen en ons meenam in een twisted horrorwereld waar menig gamer nachtmerries aan over heeft gehouden. Dit eerste deel had ook zijn mindere punten zoals het verhaal en de emotieloze personages. Bethesda en Tango Gameworks proberen met dit tweede deel de succesvolle aspecten van het eerste deel te gebruiken om ons weer mee te nemen in een psychotische wereld waarin de meest zieke nachtmerries werkelijkheid worden waardoor je ’s nachts je nachtlampje toch maar aan laat staan.
The Evil Within kwam van horror meesterbrein Shinji Mikami, die we uiteraard kennen van één van de meest iconische survival-horror series, Resident Evil. The Evil Within was zijn nieuwe horror kindje die hij heeft gemaakt met zijn nieuwe studio, Tango Gameworks. Het was een succesvolle game die gemixte reviews kreeg, maar in mijn ogen één van de betere horror games van de laatste jaren was. Het verhaal volgde Sebastian Castallanos, een detective die zijn familie is kwijtgeraakt en werd ingeschakeld om een stel vreemde moorden op te lossen in een psychiatrisch ziekenhuis. In het ziekenhuis kwam Castallanos in een virtuele wereld die was opgezet door een apparaat genaamd STEM, waaraan een persoon gekoppeld was en via diens brein werd deze wereld vormgegeven. Gemaakt door de mysterieuze organisatie MOBIUS, die het apparaat wilden gebruiken om de mensheid hun breinen aan elkaar te koppelen en zo de wereld over te nemen. Een mooi idee zo’n apparaat, tenzij deze natuurlijk is gekoppeld aan het brein van een psychotische moordenaar.
Deel twee gaat verder waar het eerste deel is gebleven en we treffen onze vertrouwde detective aan in een bar waarin hij flink aan de zuip is geslagen, nog steeds diep treurend over de dood van zijn dochter. In de kroeg komt hij een oude bekende tegen uit het eerste deel genaamd Julie Kidman, zijn voormalige partner die samen met hem STEM in is geweest. Met ietwat overtuigingskracht en een spuitje in zijn nek weet Julie hem mee te krijgen naar MOBIUS om hem het schokkende nieuws te geven dat zijn dochter Lily helemaal niet overleden is, maar is ontvoerd door MOBIUS zelf om als Core te koppelen aan STEM. Alleen is er iets misgegaan binnen STEM waardoor Lily in gevaar is en ze Castallanos zijn hulp nodig hebben om de shit op te lossen. Dit hoef je natuurlijk niet twee keer te zeggen, dus duikt de detective zonder blikken of blozen weer de twisted wereld van STEM in.
Het wordt gelijk duidelijk als je de wereld van STEM binnen stapt dat dit niet de wereld is die is ontstaan uit Lily haar brein, maar dat er weer een gevaarlijke mafkees bezig is geweest die ervan houdt om vermoorde mensen als kunst neer te zetten. In het allereerste begin van de game kom je terecht in locaties die net als in het eerste deel bestaan uit smalle gangen en slecht verlichte kamers die bij het even omdraaien ineens kunnen veranderen. Zo kom je in een kamer met een paar lijken die aan het plafond hangen, maar op het moment dat je even omgedraaid bent zijn het er ineens drie keer zoveel geworden en is de deur waardoor je bent gekomen verdwenen. Dit zijn de dingen die The Evil Within 2 zo eng maken, niet de jump scares maar juist de mindfucks die je tegen komt en de lugubere omgevingen.
Na dit begin verandert de game opeens in een semi open wereld game, waarin je in een klein gedeelte van een stad komt waarin je vrij kunt rondlopen en kunt doen wat je wilt. Dit is iets nieuws wat ze gedaan hebben bij dit tweede deel en wat in bepaalde aspecten best succesvol is. Zo krijg je de vrijheid om zelf te gaan onderzoeken en zijn er zelfs side missions die je kunt doen. Het onderzoeken wordt aangemoedigd doordat resources zeer schaars zijn in de game, waardoor iedere gevonden kogel in een krat een geluksmomentje is. Waar deze open wereld echter wel voor zorgt is dat de game niet echt meer eng is. De vijanden die je hiertegen komt zijn een soort van infected die heel erg lijken op de vijanden die we kunnen van The Last of Us. Omdat de game het niet zo zeer van de jump scares moet hebben, maar van de enge gangetjes en gespannen sfeer zorgt er dus voor dat in dit open wereld stuk er meer spanning is dan dat het echt eng is.
Dit open wereld gedeelte wordt echter halverwege de game weer ingewisseld voor de de enge omgevingen zoals een ondergrondse militaire faciliteit en een soort kerker uit de hel. De vijanden worden ook een stuk meer divers met de eindbazen die toch wel de show stelen. Door deze afwisseling gaat de game eigenlijk nooit vervelen en blijf je op het puntje van je stoel zitten.
Tussen de enge momenten door is het mogelijk om even bij te komen in één van de vele safe rooms die verspreidt zijn door de game. Hierin komt het RPG gedeelte van de game aan bod, waarbij je in vijf verschillende skill trees kunt kiezen voor upgrades, zoals stealth, health en combat. Verder is het ook mogelijk om je wapens te upgraden en nieuwe ammo te maken. Hier komt het onderzoeken in de wereld ook weer van pas, want als je dit niet hebt gedaan dan zal het veel moeilijker worden om je wapens te upgraden en je skills vrij te spelen. Dit zorgt er ook voor dat de game een stuk makkelijker wordt voor mensen die uitgebreid op zoek gaan naar resources en het een stuk moeilijker zal zijn voor gamers die zich alleen focussen op de main story.
De graphics zijn prima te noemen, maar niet om over naar huis te schrijven. Ook zijn er soms wat glitches in de game, zoals een tafel die opeens de helft van mijn beeld blokkeerde tijdens een cutscene en zijn er ook regelmatig pop-ups. Tevens is ook het minpunt uit het eerste deel terug, namelijk het emotieloze acteerwerk van de karakters. Tijdens menig cutscene zijn de gesprekken tussen de personages te vergelijken met een slechte GTST aflevering. De audio is daarentegen echter wel top en is ook weer heerlijk freaky waardoor ik tussen het spelen door regelmatig even de lampen weer vol heb aangezet om bij te komen van de craziness die ik net op mijn televisie had gezien en gehoord.
The Evil Within 2 is wederom een heerlijke horror game waarin je in een zieke wereld wordt gegooid waarin je op de meeste momenten op het puntje van je stoel zit. De game speelt lekker weg en het voelt nooit alsof de besturing je in de weg staat. De open wereld stukken zijn een leuke afwisseling, maar zorgen er dus wel voor dat deze momenten meer spannend dan eng zijn. Op grafisch vlak is het geen meesterwerk te noemen maar dankzij het gedetailleerde leveldesign en de meesterlijke audio wordt je meegesleurd in een ware nachtmerrie.
