We zijn vier jaar in deze consolegeneratie en nog steeds zijn we niet vrij van remasters. Daar kan je cynisch over doen, god weet dat ik het vaak genoeg ben wanneer je ziet dat games als Prototype 2 en Deadpool een spitpolish krijgen en opnieuw aan de man gebracht worden. Af en toe laat ik echter dat cynisme vallen wanneer er een game heruitgebracht wordt waar ik warme herinneringen aan heb. Dan maakt dat gevoel van… ‘gaan ze nou echt weer ouwe kost heropwarmen’ ingeruild voor een soort van ‘ik kan haast niet wachten om dit nog eens te spelen’ mood. Het gebeurde met Tomb Raider en BioShock en nu gebeurt het ook met L.A. Noire.
Zeven jaar oud is de game inmiddels en erg veel is gebeurd sinds toen. Gezichtanimaties hebben een sterke sprong voorwaarts genomen, Het eerste seizoen van TellTale’s The Walking Dead en ongeveer veertig soortgelijke games zijn er verschenen en de Sherlock Holmes-games van Frogware maken al een paar jaar grote sier door als Victoriaanse carbon copy’s van L.A. Noire te fungeren. Om maar even te stellen, wat L.A. Noire in 2011 zo een unieke game maakte is wel behoorlijk ingehaald door de concurrentie ondertussen. En toch.
Het ding wat L.A. Noire voor mij nog steeds zo uniek en relevant maakt is de ongebreidelde ambitie erachter die ook vandaag nog steeds duidelijk is en de sublieme aandacht voor sfeerschepping.
Ik maak de vergelijking met games als Sherlock Holmes en de dialoog gedreven games van Telltale om echt wel in de verf te zetten wat voor soort game dit is voor de mensen die echt niet weten wat ze met deze titel in huis halen. er staan op Metacritic nu al teleurgestelde user reviews van mannetjes die een game in huis haalden waar ze van dachten dat het een soort GTA in de jaren veertig zou zijn. Deze game zou zo veel cooler zijn als je bankovervallen zou moeten stoppen en met je shotgun etage per etage zou moeten ontdoen van bandieten. Euhm…nee! L.A. Noire is gewoon wat het is en dat is een game waarin je als rechercheur misdaadzaken oplost. Zoiets doe je niet door er op los te schieten, dat doe je door de crimescene methodisch te onderzoeken op aanwijzingen, getuigen en verdachten te ondervragen en voldoende bewijsmateriaal te verzamelen om iemand te beschuldigen. Het is traag, erg traag zelfs, maar het werkt omdat ontwikkelaar Team Bondi er een erg overtuigende setting omheen gebouwd heeft.
Politieagent Cole Phelps start als gewoon straatagentje die zich binnen de L.A.P.D opwerkt en kennis maakt met diverse onderdelen ervan zoals moordzaken, brandstichting, verkeer, zeden en dergelijke. Het fijne hieraan is dat er best wat diversiteit is in de thematiek van de misdaden die je behandelt, maar dat ze wel één ding gemeen hebben: Het zijn stuk voor stuk goed geschreven miniverhaallijnen die worden gekaderd in het overkoepelende verhaal van Cole zijn carrière. De game wordt uiteraard enorm geholpen door het feit dat het zich situeert in het Los Angeles van de jaren 40. Denk de hardboiled detective romans van Chandler, oude tv-shows als Dragnet, de meesterlijke film L.A Confidential. De game heeft zich gretig laten inspireren door tal van sterke voorbeelden en benut die inspiratie ten volle om een erg overtuigend Los Angeles mid jaren veertig neer te zetten. Een Los Angeles van corrupte flikken, de Black Dahlia en het Hollywoodland sign. Persoonlijk ben ik echt helemaal dol op die setting ( films als The Black Dahlia en L.A Confidential, de boeken van James Ellroy) en dat maakt van L.A Noire echt wel een beleving voor me. Het Los Angeles van Noire mag dan wel een erg rudimentaire sandbox zijn die vooral bedoeld is als windowdressing om van een crimescéne naar de woning van een verdachte te rijden, maar toch vind ik het nog steeds genieten van de details zoals het ouderwetse geluid van een sirene of bezienswaardigheden zoals de teerputten van La Brea. Uiteraard zijn er wel nog steeds zij-opdrachten uit te voeren zoals het oplossen van street crimes waarbij je zelfs af en toe een vuurwapen mag hanteren, maar het zijn slechts kortstondige afleidingen in een game die vooral geïnteresseerd is in het brengen van een verhaal op zo sfeervolle wijze mogelijk.
Een belangrijke vraag die uiteraard gesteld dient te worden is wat deze remastered versie op tafel brengt. Uiteraard ziet het er allemaal een stukje scherper en beter uit, met betere textures en dergelijke, maar verwacht je zeker niet aan een game die er uitziet als een Grand Theft Auto V, Noire was bij de release niet de meest in het oog springende game dankzij de wat fletse kleuren en dat is het nog steeds niet. Dat gezegd hebbende is de sprong naar zestig frames per seconde wel een duidelijk voordeel dat vooral in het autorijden door de stad haar vruchten afwerpt. een andere aanpassing is in de ondervragingen. De personages in de game worden vertolkt door acteurs waarvan je sommige kan herkennen uit populaire tv-series zoals Mad Men, en die werden met tweeëndertig camera’s ingescand. Het resultaat daarvan is soms griezelig en een beetje gek, maar vaak genoeg ook erg indrukwekkend te noemen. Bedoeling is namelijk om aan gezichtsuitdrukkingen af te leiden wanneer iemand iets verbergt of staalhard in je gezicht staat te liegen tijdens ondervragingen. Op die getuigen kan je vervolgens reageren om hen een bepaalde richting in te sturen, alleen was het vroeger schrikken wanneer je dus de optie Truth gebruikte bedoeld om iemand aan te sporen de waarheid te vertellen en Cole zich ontpopte tot een kwaaie psychopaat die nog net niet met een telefoonboek op getuigen stond in te rammen. De opties die je nu hebt zijn good cop, bad cop en accuse en die geven toch iets beter weer wat je mag verwachten. Verder krijg je uiteraard alle content van de game of the year edition zoals extra misdaadzaken en outfits en een challenge waarin je 20 politiebadges doorheen de stad kan verzamelen en dat zorgt ervoor dat je toch behoorlijk wat gameplay uit deze L.A. Noire kan halen.
L.A. Noire is de zoveelste remaster op rij, maar dat neemt niet weg dat het na bijna zeven jaar nog steeds een plezier is om de misdaad te bestrijden in het Los Angeles van de jaren veertig. De goed geschreven zaken die volwassen thema’s niet uit de weg gaan en de uiterst sfeervolle setting zorgen voor een trage game waarin het nog steeds heerlijk vertoeven is.
