Je vraagt je misschien af hoe het voor ons als redactie mogelijk is om in een tijd als deze, waarin we overladen worden met nieuwe games, nog druk bezig te zijn met oudere games. Eigenlijk is het antwoord vrij simpel: als de game maar goed genoeg is, blijft hij uitnodigen om te spelen. Ofwel achter elkaar, ofwel op een later moment voor een tweede (of meer natuurlijk) playthrough. Dat laatste geldt voor Uncharted 4: A Thief’s End.
Hoe het precies komt dat ik het vierde deel van Uncharted er weer eens bij heb gepakt, weet ik eigenlijk al niet eens meer. Het maakt ook niet uit, het gaat erom dat de game een goede anderhalf jaar nadat ik hem voor het eerst uitspeelde weer mijn PlayStation 4 mocht betreden. Het eerste deel had ik wel gespeeld maar niet uitgespeeld, het tweede deel was helemaal aan me voorbij gegaan maar het derde deel was de eerste Uncharted-titel die ik helemaal uitspeelde. Tot Uncharted 4. Zal misschien ook deels met ouder worden te maken hebben, aangezien ik toen ik jonger was (nu nog wel stiekem hoor) er een handje van had om wel aan dingen te beginnen, maar ze niet af te maken. Maar goed, Uncharted 4 was een van de eerste recentere games die ik weer helemaal tot een einde bracht, wat het gevolg was van een hele lange periode superhyped voor die game zijn.
https://twitter.com/cbalestra/status/379659049287290880
Het begon al met de aankondiging van de PlayStation 4. In die tijd bevond mijn Twitter-verslaving zich op een hoogtepunt. Alles en iedereen wat maar een beetje met PlayStation te maken had werd uitvoerig door mij gestalkt. Zodoende kwam ik terecht op het account van iemand die werkzaam is bij Naughty Dog, waar een foto stond van pallets vol met PS4 devkits die waren bezorgd. Destijds was de PS4 re-release van The Last of Us nog niet aangekondigd en draaide mijn fantasie al overuren over de Uncharted-game die Naughty Dog met de ruwe kracht van de PlayStation 4 kon maken. Toen eindelijk de eerste trailer van Uncharted 4 verscheen, werden mijn fantasieën en verwachtingen ruimschoots overtroffen Wat zag dit er fantastisch uit. En wat een geweldig mooie en diverse wereld kon er met deze processorsnelheden tevoorschijn getoverd worden.
Inmiddels is er natuurlijk het nodige gebeurd. Er is het nodige gepatcht, er zijn nieuwe, concurrerende titels uitgekomen en niet in de minste zin: er is een stand alone uitbreiding op Uncharted 4 verschenen. Vreemd genoeg heb ik deze dan weer nog niet gespeeld. Sterker nog, ik heb niet eens met de gedachte gespeeld om hem te kopen. Allemaal door de enorme drukte met goede titels. Maar hoe komt het dan dat ik wel tijd heb om Uncharted 4 te spelen en niet de nieuwe uitbreiding? Angst. Of ja, angst. Ik was en ben bang dat ik begin met spelen, er na een half uurtje weer mee kap en de game vervolgens niet meer opstart. In dat geval is het een stuk voordeliger om het origineel nog eens op te starten, vooral aangezien het bijna anderhalf jaar geleden is dat ik dat uitgespeeld heb, en de hele boel nog eens te doorlopen.
Dat deed me realiseren hoe zeer ik Nathan Drake ga missen. Natuurlijk is het zo klaar als een klontje dat er hierna nog nieuwe games in de Uncharted-franchise gaan verschijnen, maar door het gemis van Nathan Drake als protagonist, zal het toch nooit meer hetzelfde gevoel oproepen als dat de originele drie delen dat deden. Nadat het tweede deel van The Last of Us verschenen is zal hopelijk de eerste informatie over een nieuwe Uncharted snel gaan komen of anders uitlekken, waardoor we misschien een beter beeld krijgen van de richting die Naugty Dog op wil. Gezien de vorm van The Lost Legacy zou het ook kunnen dat we games in de franchise gaan krijgen die uit meerdere episodes bestaan, who knows.
Tot de tijd dat we meer te weten komen, blijf ik me in ieder geval vermaken met de eerste vier delen. En met name met deeltje vier, dat wat mij betreft op alle vlakken ongeëvenaard is. Qua graphics, vrijheid, storytelling, leveldesign. Misschien wel een van de games die het meest in de buurt komt van dé optimale videogame.
