We hebben het einde van 2017 zonder al te veel kleerscheuren gehaald, oef! Trump en Kim Jong hebben ons nog niet richting de Nuka Cola geblazen en het leven gaat gewoon zijn gangetje. De nieuwe Star Wars is de beste film in de Galaxy far far away sinds Empire, Gordon is niet getrouwd met een wildvreemde en games zijn nog steeds niet kut; integendeel, 2017 was één van de beste jaren voor videogames ooit met enkele games die je nu al als tijdloze klassiekers kunt labelen. Tijd om dat grand cru jaartje dan ook af te sluiten met een leuke feature, uiteraard.
Tradities zijn er om gerespecteerd te worden, zeker in deze periode die bulkt van de gewoontes. De traditie om op oudjaar buiten in de vrieskou te kijken naar dronken overbuurman die probeert vuurpijlen af te steken en steevast zijn wenkbrauwen verliest, de gewoonte om Die Hard te kijken op kerstdag, mensen die je vrolijk kerstfeest en ohja, da’s juist, gelukkige verjaardag wensen. Rare oom die probeert borrelnootjes in je decolleté te gooien en die vervolgens probeert er weer uit te vissen. Rare oom die ruzie heeft met tante… Het zijn tradities. Een andere traditie is het gegeven dat het samenstellen van de game of the year top 10 altijd wat ophef veroorzaakt binnen GameParty. Het komt er in een notendop op neer dat de lijst altijd samengesteld wordt uit de lijst van alle redacteuren en dat ik er never nooit niet volledig mee akkoord ga. Ben ik dit jaar even kattig uit de hoek gekomen als vorig jaar toen Overwatch bovenaan stond? Nee Heb ik keet geschopt zoals die keer dat Battlefront de eerste plek behaalde in hetzelfde jaar dat The Witcher 3 uitkwam? Totaal niet. Betekent dat dan dat ik volledig akkoord ben met de top 10 dit jaar? Uiteraard niet. Het is persoonlijk. Net zoals deze feature en de manier waarop ik hem invul. Dat betekent dat ik niet zozeer mijn top 3 ga overnemen omdat ik dan sowieso games in de spotlights zet die al in de grote lijst staan. Ik ga dan ook eerder games belichten waarvan ik persoonlijk vind dat ze sowieso de nodige liefde verdienen.
Resident Evil 7
Na de clusterfuck die deel 6 was doet Resi 7 wat het moet doen… je terug bang maken om een deur te openen. In een game die meer aanvoelt als een uitwerking van die geniale Silent Hills-demo P.T. dan een nieuwe Resident Evil trek je in firstperson door een creepy mansion met nog creepier bewoners en het resultaat is een intense ervaring die je om drie uur ’s nachts met headphones op je kop de stuipen op het lijf kan jagen. Persoonlijk vind ik dat de game naar het einde toe, wanneer je een krachtige shotgun hebt en de lijken zich beginnen op te stapelen, wat de trappers verliest, maar die eerste vier uur? Daar gaat een viscerale intensiteit van uit die haast intiem te noemen is. Wanneer je behoedzaam kamer per kamer afspeurt op zoek naar antwoorden op de raadsels die de game je voor de voeten werpt, luisterend naar tekenen van je belagers, en je merkt dat je hart stevig aan het bonzen is? Dan weet je dat je een ijzersterke horrorgame in handen hebt.
https://www.youtube.com/watch?v=9YetHMnhnhM
Prey
Ik vrees dat veel mensen teleurgesteld waren in Prey voor wat het niet is. Het is geen dolle actiegame in de stijl van Doom met een Indiaan in space die door portalen springt en de zwaartekracht tart. Had ik graag die sequel gezien? Dolgraag zelfs, maar het mocht niet zijn. Prey is geen sequel op die game, er staat geen 2 in de titel, het is gewoon een spel dat dezelfde titel draagt. Wat Prey dan wel is? Een game waarvan de makers bij Arkane stevig inspiratie gehaald hebben bij cultklassieker System Shock (de spirituele voorloper van BioShock, uhu ). Het resultaat is een soort ruimtehorror die weigert je bij je handje te nemen en dat is tegelijk intimiderend en verfrissend. Je bent gestrand op ruimtestation Talos 1 en je kan maar beter zorgen dat je aan de slag gaat en een plan formuleert of je gaat het niet al te ver brengen. Prey is een game die je aanspoort keuzes te maken die echt impact hebben op de gameplay en hoe je de nachtmerrie op Talos 1 beleeft en het is een ervaring die je aanmoedigt creatief om te springen met de mogelijkheden die je aangereikt krijgt. Dat alles zorgt voor een game die zo een hoge drempel heeft dat veel potentiële kopers afgeschrikt werden, maar geloof me vrij als ik zeg dat het één van de meest belonende ervaringen in gaming van 2017 is.
Nier: Automata
Dit is hem dus. De game waar ik zo hard mijn best voor gedaan heb om hem in de top 10 te krijgen, maar die op plek 11 gestrand is omdat ik zo nodig net nog één game hoger moest zetten. Nu verdient die ene game uiteraard alle lof en is het op papier gewoon een betere game of the year, maar toch… in mijn hart zal Nier: Automata waarschijnlijk altijd de mooiste game van 2017 blijven. Kijk, ik steek niet onder stoelen of banken dat ik een grote fan ben van Platinum Games en dan vooral hun Bayonetta-games, maar dit is gewoon beter. Het is een game die een steengoed vechtsysteem als startpunt gebruikt en daar dan steeds meer op verder bouwt. Het is een game die moeiteloos van genre durft te wisselen, of de camerahoek verandert om gevechten beter uit de verf te laten komen. Het is een game vol rare dingetjes zoals de mogelijkheid om zelfmoord te plegen for fuck’s sake. Het is kortom een game die durft risico’s te nemen en dat zorgt voor een gameplay-ervaring die je als speler steeds bij de pinken houd. Koppel dat alles aan een erg matuur verhaal dat hartverwarmend, hartbrekend en geschift is wanneer het dat allemaal hoort te zijn en je krijgt een spel dat speciaal gaat aanvoelen. Er zijn weinig games die de laatste jaren zo een impact op me gehad hebben als dit Nier: Automata. Mijn persoonlijke game of the year.
Als ik in een notendop moet opsommen wat me opvalt aan 2017 en wat ik in 2018 niet meer zo nodig hoef, dan is het wel de duidelijke discrepantie tussen wat gamers de beste games van 2017 noemen en wat sommige uitgevers denken dat de consument wil. Uitgevers als Activision, 2K en EA blazen wat graag hoog van de toren over games als een service. Uitgebreide multiplayer-games die gamers maanden blijven boeien en waar geld verdiend kan worden met micro transacties en lootcrates en betaalde DLC. Daar is inderdaad een markt voor, moest niemand de meuk kopen, dan was de meuk er niet. Dat gezegd hebbende is het wel frappant dat de meest geliefde games van 2017 -Zelda, Horizon, Wolfenstein, South Park, Evil Within 2- stuk voor stuk singleplayer games zijn. We hebben dit jaar enkele van de beste singleplayer-games gezien die miljoenen exemplaren verkocht hebben en dan heb je sommige uitgevers die het gore lef hebben om te zeggen dat singleplayer dood is? Fuck you!! Het goeie nieuws is gelukkig dat EA zwaar het deksel op de neus kreeg met Battlefront 2 en dat de kans bestaat dat veel uitgevers voorlopig wat minder opdringerig zullen zijn met het uitpakken van microtransacties in hun games, uit schrik om niet dezelfde shitstorm over zich heen te krijgen. En die singleplayer games? Met titels als God of War 4, Spider-man, Far Cry 5 en Kingdom Hearts 3 in het vooruitzicht om er slechts een handvol te noemen lijken die nog steeds springlevend.
Dat ijzersterke games als Assassins Creed Origins, Uncharted: The Lost Legacy en Sniper Elite 4 zelfs geen kans maakten om in de top 10 te komen zegt niks over die games (want ik heb alle drie intens graag gespeeld) maar over hoe achterlijk goed 2017 was. Dit was het jaar van de beste Zelda in vele jaren maar ook de beste Mario sinds Galaxy, laat dat effe bezinken. Dit was het jaar waarin Guerilla bewees dat het zo veel meer dan die dev achter Killzone was en er eventjes de beste nieuwe IP van de laatste jaren tegenaan smeet. Het jaar waarin Knack een sequel kreeg die nog verdomd goed bleek ook. Zeggen dat 2017 een verrassend goed gamejaar was is dus ietwat een understatement.
