Eigenlijk is het niet normaal dat het al november is. Nog niet zo lang geleden floten de vogeltjes nog mooie liedjes en fladderden de vlinders in mijn tuin. Mijn kinderen kon ik in de tuin dumpen en die speelden de hele dag met hun fietsjes en voetbalden tot ze uitgeput kwamen vragen om naar bed te mogen. Nu lijkt het meer alsof we in een regenseizoen zitten, inclusief wind op orkaankracht en nog net geen tsunami die Zandvoort doet onderdompelen als een slap speculaaskoekje in een warme kop chocolademelk. Een vergelijking die eigenlijk kant nog wal raakt, maar ik moet altijd aan chocolademelk denken wanneer het dit soort kloteweer is. Herfst vind ik de meest zinloze jaargetijde, met z’n koude regen en wind en vieze bladeren waar je je doorheen moet waden om bij je voordeur te komen. Je kinderen kunnen niet buiten spelen en je bent gedoemd om binnen hun Woezel en Pip, Thomas de Trein en Dikkie Dik puzzels te maken met de verwarming op standje 5. En naar bed willen ze nu al helemaal niet meer, ze zitten nog veel te vol met energie.
Vroeger was Herfst de beste jaargetijde van het jaar. Het verplichte binnen zitten was ideaal voor ons gamers, met een hoop leuke releases zo net voor de feestdagen. Zo kan ik mij enkele goede Herfst-releases herinneren zoals Beyond Good & Evil (2003), Grand Theft Auto: San Andreas (2004) en natuurlijk Shadow of the Colossus (2005). Wat heb ik deze allemaal kapot gespeeld zeg, niet normaal. Zo slecht is het dus nog niet en ook dit jaar gaat het weer een mooie Herfst worden. Dan heb ik het niet over de mooie plaatjes van bomen met oranje en bruine bladeren waar de zon doorheen schijnt, langs een nog net niet bevroren beekje. Nee, ik heb het over onze kunstmatig warm gehouden woonkamers, onze luie stoelen, voorverwarmde controllers en enorme flatscreens. Want we mogen niet alleen de nieuwe Call of Duty: Ghosts spelen, maar er word ons ook nog eens een nieuwe console voorgeschoteld. Een nieuwe Call of Duty is natuurlijk elk jaar een feit, maar een nieuwe next-gen console is toch wel even speciaal te noemen. Toch nog dit jaar een next-gen console in Nederland. Hoera voor Sony!
Helaas zal ik ‘m niet op de dag van de release aanschaffen, puur om het feit dat december een ongelooflijk dure maand is. Mijn kinderen zijn extreem lief geweest dit jaar dus Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten zullen een flinke wasmand met cadeautjes achterlaten. Daarnaast is mijn vriendin ook nog jarig en staan Kerst en Oud en Nieuw voor de deur. Wat wel een groot voordeel is, is dat ik een dertiende maand salaris krijg bij mijn werkgever. Met een beetje geluk (als de Playstation 4 nog ergens te verkrijgen is in december) staat ie de laatste week van 2013 onder de kerstboom als een welverdiend cadeautje voor papa. En de Kerstman is vroeg dit jaar want papa mag maandag aanwezig zijn bij de releaseparty van Call of Duty: Ghosts! De organisatie houd het feest op het forteiland Pampus, een half uur varen uit de kust van Amsterdam. Een setting die niet misstaat als het gaat om een oorlogsgame. Ik kijk er enorm naar uit, en niet alleen omdat ik Call of Duty fan ben, maar ook omdat we na afloop de game mee naar huis krijgen!
Ik denk dat het overbodig is om te vermelden, maar ik heb om deze reden dinsdag lekker vrij genomen van mijn werk. De kinderen zijn die dag naar de oppas en zo kan ik mij geheel verdiepen in de nieuwe shooter van Activision. Ik ga proberen de singleplayer in één dag uit te spelen, dat moet mogelijk zijn. De kids zijn rond half negen de deur uit dus als ik ervoor zorg dat ik om kwart over acht onder de douche sta, loop ik de trap af wanneer zij met mama net de deur achter zich dichttrekken. Ontbijt sla ik over, een bak koffie met drie klontjes suiker word wel gezet want ik moet natuurlijk wel wakker blijven. En als krachtvoer schuiven we een flinke donut naar binnen. Al deze suikers moeten mij voldoende power geven om een hele dag door te trekken. Het enige jammere aan dit soort grote releases is dat je al je andere games even moet laten voor wat het is. Ik ben geen gamer die alles door elkaar speelt. Ik focus mij vaak op één game en geef dat mijn volledige aandacht.
GTA en Assassin’s Creed komen even op de wachtlijst te staan. Ik ga al mijn aandacht op COD: Ghosts focussen. Ik ben inmiddels 34 jaar, maar ik kijk uit naar de releaseparty van deze game alsof ik nog een kleine, slanke jongen ben. Ik ben nog nooit op zo’n feest geweest en de eerste keer dat ik ga, is het gelijk van mijn favoriete reeks. Ik ben beetje een laatbloeier en de doelgroep is een veel jonger publiek, maar dit houd mezelf lekker jong. Dat ik mij op deze leeftijd nu pas wegwijs maak in de gamewereld, heeft waarschijnlijk zo moeten zijn. Ik geloof niet echt in toevalligheden, maar dit moment schaar ik er toch onder. De betekenis van een toevalligheid is een samenloop van omstandigheden. Maar niet elke omstandigheid is een toevalligheid. En daarom geloof ik er eigenlijk niet in. Het hoort gewoon zo te zijn. Is het dan ook geen toevalligheid dat elke paragraaf van deze column 187 woorden bevat? Wie weet. Freaky is het wel aangezien de politiecode 187 staat voor “moord” of “dood”. Wel erg toepasselijk met het oog op COD… Stay frosty.
Één keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
