De tijd die ik voor een ik speel nog steeds feature met Yakuza 0 doorbracht bleek zo amusant dat ik nauwelijks een paar maanden later opnieuw met de voetjes vooruit in de misdadige Japanse onderwereld sprong voor Yakuza 6. Is het een strak plan om als relatieve nieuwkomer zomaar eventjes vijf games vol verhaallijnen te negeren en aan het zesde deel te beginnen?
Kort maar krachtig? Ja! Yakuza 6 is een game die zich wel degelijk bewust is van het feit dat de voorgaande games in de reeks niet exact instapvriendelijk waren en doet dan ook haar best om het newbies makkelijk te maken. Concreet betekent dit dat het verhaal van deel 6 ietwat van een vers startpunt vormt in het verhaal van hoofdpersonage Kazuma Kiryu. Daar komt bovenop dat je ook alle backstory uit de doeken gedaan wordt in de vorm van samenvattingen die alle belangrijkste plotpunten en personages condenseert tot de essentie. Dat zorgt ervoor dat je nooit verloren hoeft te lopen in het narratieve kluwen van de game, je weet welke band de personages hebben en wat hun motivaties stuwt. Het helpt uiteraard ook dat het verhaal simpel genoeg van start gaat, het komt er vooral op neer dat na een gevangenisstraf van drie jaar Kazuma gewoon zijn adoptiedochter terug wil zien, en dat dit makkelijker gezegd dan gedaan blijkt. Uiteraard ruimt dat simplisme gaandeweg baan voor een plot gevoed door lange cutscenes vol misdadige intriges zoals we gewoon zijn van de Yakuza-games, maar er is ook veel aandacht voor thema’s als familie en wat het betekent om een ouder te zijn. Het is nogal veel, en soms neigt de game op verhalend vlak wat naar zwaar melodrama. Dat gezegd hebbende blijft het uiteraard een Yakuza-game, en dat betekent dat er naast het serieuze karakter van het hoofdverhaal er in de zij-activiteiten heel wat ruimte is voor luchtigheid en gek doen. Dit is nog steeds het soort game waarin je beste vriend kreupel geslagen kan worden in de cutscene die vijf minuten eerder plaats vond, maar waar je nu met je das rond je hoofd gebonden luchtgitaar staat te spelen in een karaokebar.
Op de compacte straten van de twee steden in de game kom je tal van kleine verhalen tegen, die er in de praktijk misschien vaak op neerkomen stevige robbertjes te vechten, maar qua toon stukken luchtiger uit de hoek komen. Het helpt de game ook dat de production value een stukje hoger ligt dan voorheen. Dat betekent niet alleen een nieuwe engine die alles er uiteraard visueel sprankelender laat uitzien, maar ook dat elke side quest nu stemmenwerk heeft. In de vorige games zat je toch vooral droge tekst af te lezen voor die kleine sub-verhaaltjes, maar nu voelen ze dus dankzij de voice acting toch meer aan als een onderdeel van het geheel. Er is een minder groot verschil qua presentatie tussen de hoofdmissies die alle toeters en bellen mee kregen en een klein verhaaltje als een ontmoeting met een devote fan van Haruka Sawamura. Zoiets zorgt er uiteraard voor dat de wereld die Yakuza 6 tot leven brengt als een geheel aanvoelt.
Wat nog verder helpt om de setting van Yakuza 6 te laten overtuigen zijn uiteraard de minigames. Op dat vlak heeft Yakuza een reputatie hoog te houden en echt teleur stelt Yakuza 6 op dat vlak niet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de activiteiten in Yakuza 0 boeiender vond dan in deze game, maar het runnen van een kattencafé, het managen van een baseball team of het uitbouwen van je eigen clan zijn beste leuke afleidingen. Verder kun je uiteraard ook arcadegames spelen, speervissen, naar de gym gaan…dat soort dingen. Het zijn stuk voor stuk zaken die je helemaal kan negeren als je enkel op de verhaallijnen wil focussen, maar ze helpen wel net als die zij-verhalen om context te bieden aan de spelsetting.
Dat je Virtua Fighter 5 integraal kan spelen op arcadekasten in de game is uiteraard erg leuk, maar hoe zit het uiteindelijk met het knokken zelf in de game? Alle verhaallijnen en afleidingen ten spijt is slechteriken hard op hun smoel slaan en schoppen nog steeds wat Kiryu het meeste moet doen in de game, dus hoe pakt dat uit? Wel, voor een rakker van in de vijftig kan onze Yakuza best wel wat aardige moves uit zijn maatpak schudden. De game focust nu slechts op één vechtstijl, maar doet dat met de nodige aandacht voor variatie in de spectaculaire moves. Gecombineerd met de nodige omgevingselementen die je kan gebruiken om vijanden tegen te rammen krijg je een toegankelijk, maar spectaculair vechtsysteem die tekenend is voor de game.
Het laatste hoofdstuk in de saga van Yakuza Kazuma Kiryu is toegankelijker en compacter dan ooit, maar verliest nooit uit het oog waar de sterktes van de reeks liggen. Het is de culminatie van tien jaar aan zwaar misdaaddrama, gekke minigames en rare zij-verhalen. Het is een game die tegelijk kan fungeren als mooi afscheid van een geliefd personage, als kennismaking met een reeks die steeds meer aan populariteit wint in het westen.
