In 2013 verscheen de eerste State of Decay op PC en Xbox 360, waarna deze later opnieuw uitgebracht werd voor de Xbox One. Een interessante blik op een wereld waarin de doden niet dood blijven en het aan jou is om niet te sterven. Hoe ver ga je om in leven te blijven? Het tweede deel gooit hier wat schepjes bovenop.
Ik kijk graag naar The Walking Dead. Niet om al die zoetsappige Goede Tijden Slechte Tijden taferelen, maar omdat ik het oprecht interessant vind om te zien hoeveel een mens kan doen wanneer zijn leven in gevaar is. Wanneer dat onuitputtelijke survival instinct boven komt. Want waar we als mensen grenzen lijken te hebben, zijn deze makkelijk te overschrijden wanneer onze dood op het spel staat. Dat is dan ook het aspect wat mij in State of Decay trekt. De keuzes die je maakt om zelf in leven te blijven, keuzes die minder gunstig uit kunnen pakken voor de overige mensen in jouw community. Want wat doe je wanneer iemand om je heen gebeten is en langzaamaan aan het sterven is, wetende dat haar dood resulteert in het creëren van een nieuwe zombie? Kies je voor jezelf en schiet je haar gewoon door het hoofd? Verban je haar uit de community zodat jij en de rest veilig zijn? Maar wat als ze je vrouw is, je dochter? Het overleven tijdens een zombieplaag is moeilijk genoeg, maar State of Decay weet er morele keuzes overheen te gooien waardoor het geheel meer wordt dan jij tegen de wereld waarin je menig zombie een permanente dood geeft.
State of Decay 2 geeft, net als het eerste deel, een flinke open wereld waarin zombies de dienst uit maken. De laatste overlevenden doen precies dat; overleven. Mensen zetten nieuwe gemeenschapjes op waarin voor elkaar gezorgd wordt, waarin een ander jou kan helpen wanneer jij ook een helpende hand weet te bieden. Een wereld waarin jij keuzes maakt die niet omgedraaid kunnen worden. Beginnende met de start van de game, waarin je niet één maar twee personages kiest. Personages die aan elkaar gelinkt zijn en als koppel een achtergrondverhaal hebben. Elk personage heeft zijn eigen vaardigheden. Misschien is de ene goed in vechten, terwijl de andere juist een goede cardio heeft. Is dit voor jou te combineren? Of kies je toch voor iemand anders? Het is het begin van een verhaal waarin de personages zich aanpassen aan wat jij ze mee laat maken. De achtergronden van de personages hebben hun nasleep in de relaties, de momenten die gaan volgen en de keuzes die gemaakt worden. De keuze uit het begin kan tijdens het spelen voelen als een simpele, maar later merk je dat deze stiekem toch belangrijk was. Heb jij de juiste gemaakt?
Wat State of Decay 2 dan ook goed weet te doen is het identificeren met de personages die jij onder de knoppen hebt, of die in jouw community komen wonen. Je raakt betrokken met de digitale personages om je heen en voelt je rot wanneer iemand, door jouw fout, een zombiebeet op heeft gelopen. Helemaal wanneer je wat verder in het spel komt en her en der groepen mensen leert kennen die zich ook bij jouw thuisbasis voegen. Je leert steeds meer verhalen rondom de wereld, je hoort de verschrikkelijke ervaringen en weet dat iedereen hetzelfde doel heeft. Overleven. Toch, hoewel de groep mensen om je heen groter kan worden, legt de game de focus op de individuele spelers in de groep. Iedereen in je groep heeft zijn eigen statistieken, zijn eigen krachten en eigen doelen. Tijdens het vinden van spullen in huizen is het misschien slim om iemand die flink wat cardio heeft mee te nemen, terwijl bij een reddingsoperatie het beter is om iemand met combat-ervaring onder de knoppen te nemen. Wanneer je het goed doet stijgen jouw favoriete personages (diegene waar je dus het meeste mee speelt) in aanzien in de groep, waardoor de leiderschapsrol natuurlijk komt. Het is mogelijk om de Rick Grimes van jouw groep te worden. Weet wel, de game kent een permadeath. Sterft jouw personage? Dan is ‘ie ook echt dood.
Echter, wanneer deze rol in je schoot wordt geworpen weet je dat je het niet makkelijk gaat krijgen. Het is aan jou om mensen er op uit te sturen om eten te vinden, om medicijnen te zoeken, benzine op te sporen, ammunitie te verkrijgen. Wetende dat iemand misschien wel niet meer terugkomt door de gevaren in de wereld blijft in je achterhoofd spelen. Ook is het aan jou om je thuisbasis te managen. De gemeenschap heeft de leider nodig voor meer dan alleen het zoeken van spullen, natuurlijk. Je moet faciliteiten bouwen, specialisaties ondervinden. Zo wist ik snel een dokterspost te bouwen zodat mensen die gewond waren geheeld konden worden. Een tuin, om eten te verbouwen en daarna sommige planten zelfs in te zetten in de dokterspost. Bedden, om mensen goed uitgerust te krijgen. Specialiseer jezelf en de mensen in je gemeenschap om het overleven bij te staan. Zo voelde ik me er comfortabeler bij om iemand met een soldatenleven als achtergrond te trainen in de diverse wapens, om tijdens missies anderen te beschermen. Het managen van je gemeenschap gaat diep en gooit met statistieken naar je hoofd. Het heeft invloed op iedereen die er in woont. Je moet je inwoners namelijk zien als mensen, niet als digitale avatars die eten nodig hebben. Het zijn mensen, vol met emoties, ideeën en problemen. Gelukkig is het bouwen van onderdelen niet moeilijk, mits je de juiste onderdelen gevonden hebt in de wereld. Al laat de game soms wat steekjes vallen rondom de uitleg van wat nodig is om bepaalde doelen te behalen. ‘Krijg stromend water om het moreel omhoog te halen’, geeft de game je als tip. Maar hoe zoiets te doen is? Dat is helemaal aan jou.
Het is mogelijk om je gemeenschap uit te breiden naar andere locaties, wanneer deze eenmaal zombievrij zijn gemaakt en geclaimd worden door jou. Gebouwen kunnen voorzien worden van upgrades om een betere stek te worden voor de inwoners. Om dit te doen moet dus wel iedereen in een voertuig geplaatst worden, moeten alle hulpmiddelen mee en moet je met de hele groep de gevaarlijke wereld in gaan trekken. Iets wat soms spannende situaties weet te brengen aangezien letterlijk het leven van iedereen op dit moment in je handen ligt. Het verkennen van de wereld, het scouten van de omgeving en weten welke gebouwen leeg zijn of juist gevuld met dodelijke vijanden, is daarom een interessant gegeven. Door buitenposten te claimen kun je je gemeenschap uitbreiden. Of je vind bestaande gemeenschappen waar je mee kunt ruilen, mee kunt overleven. Tot je ze dwarsboomt en ze in een geduchte tegenstander veranderen.
Om zombies een permanente dood te geven heeft de ontwikkelaar behoorlijk wat combat-mogelijkheden ingebouwd. Via stealth een mes in een hoofd stoppen, met zwaarden nekken doorhakken, tot het neerschieten van grote groepen lopende doden. Wanneer je je meer en meer specialiseert in combat openen toffere opties, waardoor ieder personage in je gemeenschap uniek kan worden. Er zijn speciale wapens te vinden, of juist objecten te gebruiken die normaal geen wapens zijn. Zo stak ik flink wat vuurwerk af op een bepaalde plek om zo zombies te trekken, zodat mijn gemeenschap via een andere kant veilig door kon lopen. Het zorgt er allemaal voor dat jouw keuzes in deze wereld echt jouw keuzes zijn. Hoe je het speelt, waar je het speelt en met wie je speelt. Er is dan ook geen lineair pad te vinden in de game. Jij bepaalt het verhaal, jij bepaalt de relaties. Het doel is altijd hetzelfde; overleven en de bloedplaag uitroeien. De bloedplaag zorgt namelijk voor een meer besmettelijkere en agressievere zombie. Het vinden en kapot maken van zogenaamde Plague Hearts blijft non-stop je doel.
Waar de eerste State of Decay schreeuwde om een manier om met vrienden te spelen, heeft het vervolg een coöperatieve mode gekregen waarin je online met vrienden dient te overleven. Je kunt met anderen de wereld verkennen, gebouwen vrij maken van zombies en hulpmiddelen verzamelen. Ook kan het zijn dat tijdens het spelen andere spelers in jouw wereld rond lopen. Hierdoor komt het geheel meer tot leven, je bent niet de enige die in deze wereld levend probeert te blijven. Het brengt een toffe dynamiek met zich mee. Het is echter wel jammer dat je geen lange termijn doelen kunt delen met andere spelers omdat je niet samen een gemeenschap op kan richten. Samen zo’n gemeenschap managen klinkt als muziek in de oren, maar helaas. Ook is het zo dat wanneer je de multiplayer-sessie sluit, je terug gaat naar je eigen wereld en de progressie in het verhaal niet mee wordt genomen. Hierdoor zijn ontmoetingen die je online doet minder impactvol dan dat ze zouden moeten zijn. Het zou het online aspect net wat interessanter maken dan dat het nu al is.
Grafisch zet de game een flinke stap ten opzichte van het vorige deel, maar er is niet te spreken over een prachtige game. Ik speelde de titel op de Xbox One X en grafisch is het daar gewoon heel erg oké. Geen uitblinker, maar zeker ook geen lelijke game. Vijanden zijn echter wel gevarieerder, personages in je wereld ogen en animeren beter en de wereld is beter tot leven gebracht. Her en der kwam ik wat kleine bugs tegen, echter niets dat niet met een patch opgelost kan worden. Dit alles, in combinatie met best solide gameplay, zorgde ervoor dat ik behoorlijk heb genoten van State of Decay 2. Het is geen game die de kwaliteit van een Tripple-A titel kan dragen, maar wanneer je weet dat deze game voor nog geen dertig euro in de winkel ligt, verwacht je dat ook helemaal niet. Wat het doet, doet het goed.
State of Decay 2’s grootste kracht is de band die je bouwt met de personages in jouw gemeenschap. Waarbij een dood ook echt dood is. Waarbij jij alles op alles zet om iedereen in leven te houden, hoeveel gruwelen er ook op je pad komen. Het mixt actie, overleven en managen op een sterke manier zoals je die niet vaak ziet in een zombie-game. Jij maakt je eigen verhalen. Jij maakt je eigen keuzes. Jij zorgt voor je eigen State of Decay!
