De formule die we kennen uit de vele, vele LEGO-games is al lange tijd in zijn basis ongewijzigd. Hoewel er vele franchises langs zijn gekomen, van Star Wars tot Indiana Jones, van Harry Potter tot Pirates of the Caribbean en van Lord of the Rings tot Jurassic World, lijkt de formule steeds te werken. Nu is het aan de meest bekende familie van Pixar om zich deze formule toe te eigenen.
Eerlijk: ik was even een beetje klaar met de LEGO-titels. Niet omdat de kwaliteit slecht is, maar omdat het te veel werd. LEGO Marvel’s Avengers speelde ik eind vorig jaar uit tot de volle honderd procent, maar LEGO Marvel Super Heroes 2 heb ik na de review nooit meer aangeraakt. Het werd even te veel van hetzelfde. Logisch ook: wanneer ik naar mijn geschiedenis kijk op mijn Xbox is deze Incredibles-editie de vijfentwintigste game die ik speel met het woordje LEGO in de titel. Ja, ik heb ook uitstapjes gemaakt naar LEGO Rock Band, LEGO City Undercover en LEGO Worlds, maar de overige titels bewandelen allemaal hetzelfde traject. Het feit dat Marvel Super Heroes de enige is in mijn lijst die niet op honderd procent uitgespeeld is, doet stiekem dan ook een beetje pijn. Toch, na het spelen van LEGO Disney•Pixar’s The Incredibles, is de zin in dit soort games weer helemaal terug.
De game bevat het verhaal van beide films, maar start met het verhaal van de nieuwste film. Na het spelen van het eerste level besloot ik dan ook om eerst even die film te gaan bekijken, om niet heel het verhaal via de game verpest te krijgen. Dit raad ik je dan ook ten zeerste aan, aangezien het verhaal van de film vrij trouw gevolgd wordt. Wanneer je eerder een LEGO-game gespeeld hebt, weet je wat je kunt verwachten. De films zijn opgedeeld in actievolle levels waarin het verhaal verteld wordt. Ondertussen versla je vijanden, verzamel je studs en open je nieuwe gebieden om verder te gaan. Het leuke is dat iedereen uit de Parr-familie zijn eigen krachten heeft, waardoor de ontwikkelaar veel leuke, innovatieve manieren heeft gevonden om jou als speler bezig te houden. Zo kan Mr. Incredible zijn brute, lompe kracht gebruiken om door vijanden heen te rennen en kan Violet een force field maken met haar krachten. Natuurlijk is Dash zo snel als de Flash en is Elastigirl een fijne kopie van Reed Richards met zijn flexibele lichaam. Favoriet is echter toch Jack-Jack, de baby. Maar ik ga je niet zeggen waarom. Kom daar zelf maar achter. Natuurlijk zijn er bijzonder veel andere personages vrij te spelen. Denk aan Frozone, maar ook personages uit andere Pixar-games. Jawel, spelen met Merida uit Brave of Woody uit Toy Story is gewoon mogelijk. Iets wat de gigantische Disney-fan in mij enorm kan waarderen.
Zoals we tegenwoordig mogen verwachten van een LEGO-titel, oogt, voelt en klinkt de game alsof je de film waar het op gebaseerd is aan het kijken bent. Het openingslevel is hierbij het noemen meer dan waard. De actie is zo intens, zo divers en zo gevuld met plezier dat je met een grote glimlach op de bank zit met een controller in je hand. Tijdens dit level vocht ik met de Parr-familie samen om de Underminer neer te halen. Mensen die de eerste Incredibles-film hebben gezien weten dat de film hier eindigt, dus je gaat letterlijk verder waar die film stopt. (Mensen die het twee deel hebben gezien lachen nu misschien een beetje geniepig… ik weet het mensen). Het is de start van een avontuur waarin je veel mensen leert kennen, normale als ook zij met krachten. En aangezien elke superheld andere krachten heeft, snap je dat elk personage anders zal spelen en nieuwe mogelijkheden met zich mee weet te brengen. Dat iedereen trouwens ook de stemmen uit de film heeft zorgt ervoor dat alles authentiek aanvoelt.
Nog steeds brengt de game je bergen aan content. Met de levels die per stuk zo’n dertig minuten kunnen kosten weet de game alles aan elkaar te rijgen door middel van een gigantische hub. In die hub, die de wereld van The Incredibles laat zien, moet je stadsdelen vrij van misdaad zien te krijgen, puzzels oplossen, extra’s vrijspelen en meer personages vinden om aan je arsenaal toe te voegen. Om de game uit te spelen mag je dan ook wel zo’n vijfentwintig uur vrije tijd zien te regelen. Omdat je, wanneer je elk level gehaald hebt en de hub volledig behaald is, alsnog elk level opnieuw moet doen om met andere personages nieuwe gebieden te openen, weet de game je dus wel even bezig te houden. Omdat de fun van Pixar zo van je scherm spat, ga je je geen minuut vervelen.
Echter, ondanks alles, heeft de game op momenten nog steeds dezelfde problemen als de andere LEGO-titels van de laatste tijd. Zo zijn veel puzzels vaak hetzelfde, met een andere opzet. Iets wat we in LEGO Marvel Super Heroes en LEGO Ninjago ook al tegen kwamen. Het hele ‘alweer zo’n puzzel’-aspect is daardoor helaas net te vaak aanwezig. Het voelt als knip en plak-werk. Eigenlijk hebben alle LEGO-games dit probleem al. Hoevaak heb je in LEGO Batman met Robin wel niet zo’n science-puzzel opgelost? Hoe vaak heb je met Captain America’s schild in LEGO Avengers een switch omgegooid? Dat aspect blijft in de LEGO-games hangen. En dat is ergens best jammer. Een game die zo origineel en leuk aanvoelt, vervalt soms net wat te veel in hetzelfde.
Toch, ondanks dat minpunt is LEGO Disney•Pixar’s The Incredibles een hele leuke game om te spelen. Pixar en LEGO matchen perfect. Het is dan ook voor het eerst in een lange tijd dat ik weer met echt heel veel plezier zo’n game gespeeld heb. Sinds LEGO The Force Awakens was dit de eerste in de franchise waarbij ik elke dag mijn Xbox One opnieuw aan bleef zetten om toch weer even verder te spelen. Hoewel ik het jammer vind dat de volgende game weer af gaat spelen in de wereld van Batman (daar hebben we er al drie van!), blijf ik nog wel even hangen bij Pixar. Hey ontwikkelaars, een LEGO Disney-game, met heel veel figuren en een origineel verhaal in een pretpark spreekt me enorm aan….
