Met de reboot van Lara enkele jaren geleden, alsook met Rise of the Tomb Raider, werd een compleet nieuw hoofdstuk gestart in het leven van de welbekende avonturier. Lara was menselijker, had pijn en werd hierdoor een dieper personage. Met Shadow of the Tomb Raider moeten we haar gaan zien zoals we haar kennen, als de Tomb Raider die ze is. Ik mocht kort met de game aan de slag.
Het is echt niet vervelend om Lara onder de knoppen te hebben, al is zo’n drukke Gamescom niet het moment om je heel diep in het verhaal te storten. Het liefste speel ik zo’n game thuis op mijn Xbox One X, headset op om volledig in de wereld getrokken te worden, zonder afleiding van anderen. Maar de setting nu was gevuld met elf andere gamers en een ontwikkelaar die steeds vertelde wat er gebeurde en wat ik moest doen om snel tot het einde van de demo te komen. Niet ideaal, maar hoe kort de sessie ook was, het liet mij enkele dingen goed ervaren.
Waar je in de vorige twee delen vooral bezig was met het in leven houden van een wat zwakkere Lara, moet Shadow of the Tomb Raider haar oude leven van zich afschudden om haar te zien transformeren in wie ze moet zijn. Dit is dan ook het einde van haar origin. We gaan ondervinden welke verantwoordelijkheden Lara bij zich draagt door de naam Croft, alsook door de rol die ze speelt. De huilende meid omdat ze een hert omlegt omdat ze moet eten ligt ver achter ons. We weten dat ze een nieuw avontuur krijgt waarin meer en meer de focus op avontuur en puzzels komt te liggen en dat ze de Apocalyps per ongeluk ontketent. Ja, de game gaat een stuk duisterder worden, en Lara is daarin mee gegroeid.
In de demo die ik speelde trof ik Lara aan in hoog gras, nabij een kamp vol met Trinity-soldaten. Gelukkig heb ik de vorige games flink doorgespeeld, dus wist ik hoe ik moest handelen. Mocht dit niet het geval zijn geweest, dan had de ontwikkelaar me hier meteen flink in het diepe gegooid. Het duurde niet lang voordat ik de vier guards voor de ingang om wist te leggen met een welgemikte pijl door het hoofd. Goed, ongezien binnen gekomen. Niemand weet van me af. Tot ik door een schijnwerper loop en gezien wordt, waardoor er behoorlijk wat soldaten op me af blijven komen. Er vliegt zelfs een heli boven me waar de soldaten uit springen. Wapens wisselen, verschuilen en gebruik maken van de omgeving is het advies.
Als een heuse killer leg ik soldaat na soldaat om. Explosieve barrels worden opgeblazen, hoofden worden doorboord met kogels, mensen vliegen weg door de druk van de explosie. Het kamp wat er zo vredig bij lag veranderde in enkele secondes in een oorlogszone. Lara heeft meer verdediging en aanval-mogelijkheden dan ooit. Zo weet ik me te verstoppen, in te smeren met modder en zo op te gaan in de omgeving. Ik voel me een heuse Schwarzenegger wanneer ik een nietsvermoedende bewaker van achter besluip en zijn nek breek.
Het was een heus spektakel. Filmisch spektakel. En dat pas goed bij deze franchise. Lang was de demo niet en van het verhaal, de hubwereld en de overige content heb ik niets gezien. Ik heb misschien vijftien minuten lang de Xbox-controller in mijn handen gehad. Maar het was genoeg. Het overtuigde me er van dat dit een hele leuke, fijne game gaat worden die grafisch een flinke stap maakt ten opzichte van de vorige. Nogmaals, ik speelde op de Xbox One X inclusief een 4K TV en daar lijkt deze game flink van te profiteren. Volgende maand ligt ‘ie al in de winkels. Ik kan niet wachten om dit avontuur te beleven.
