World of Warcraft, ik was je even uit het oog verloren. Na de komst van je vorige uitbreiding, Legion, heb ik na twee maanden spelen de game niet meer aangeraakt. Ik was even klaar met je. Niet gek, inmiddels hebben we meer dan 3000 uur met elkaar doorgebracht. Even uit elkaar kan goed zijn. Met de komst van je nieuwe uitbreiding, Battle for Azeroth, begon het dan ook weer gigantisch te kriebelen. Ik keek enorm uit naar de release en een maand voor de uitbreiding verscheen besloot ik de portemonnee te trekken en gametijd te kopen. Om mijn personages voor te bereiden op dat wat komen ging, en uiteraard dat te zien wat ik gemist had. Ik heb geen seconde spijt gehad. World of Warcraft, ik heb je gemist.
Ja, World of Warcraft en ik gaan al een tijd je met elkaar mee. De game verscheen in november 2003, maar mijn eerste stappen werden op veertien februari 2005 gemaakt. Je moet wat wanneer je op valentijn single bent, niet waar? De oplettende lezer merkt dus dat ik deze game al dertien jaar speel. Niet constant, met tussenpauzes. Maar wetende dat ik meer dan drieduizend uur in mijn personages heb gestoken, geeft aan dat dit het spel is waar ik de meeste tijd in heb gestoken van alle games die ik heb gespeeld in mijn leven. En dat wil wat zeggen. Het is stiekem ook gewoon enorm moeilijk om de wereld van Azeroth achter te laten. De stijl, de verhalen, de avonturen en de vrienden, steeds trekken ze je weer terug. Toch, na Legion was ik er wel even klaar mee. Na maanden non-stop te hebben gespeeld was het tijd voor een pauze. Het toffe is, de game gaat door. Blizzard ondersteunt de game als geen andere, dus wanneer je dan een jaar later opnieuw in gaat loggen, lijk je haast een compleet nieuwe game aan te treffen. Er is zoveel nieuwe content toegevoegd, systemen zijn veranderd, steden ogen anders. Azeroth leeft en maakt zich met deze nieuwe uitbreiding klaar voor haar grootste uitdaging tot op heden.
Cultureel gezien is World of Warcraft misschien niet meer zo prominent aanwezig op de voorgrond als dat het ooit was. Toch merkte ik in mijn directe omgeving in de aanloop naar deze uitbreiding dat de gesprekken weer plaats begonnen te vinden. Het branden van de boom, de reden van het aansluiten bij de Alliance of Horde, de vele, vele herinneringen. Mensen om mij heen hadden weer zin om met de game aan de slag te gaan, mensen die net als ik de game even achter zich hadden gelaten. Een oude liefde roest niet. Dat is duidelijk. En hoewel ‘WoW’ niet meer zo groot is als dat het ooit was, mag het fantastisch genoemd worden dat de game vandaag de dag nog steeds relevant is. De game gaat alweer veertien jaar mee (!). In die veertien jaar is Blizzard nooit afgestapt van het maandelijks te betalen abonnement om de overstap naar free-to-play te maken. Iets wat overige MMO’s moesten doen om spelers te behouden. Maar WoW weet haar spelers vast te houden. De zevende uitbreiding brengt al deze spelers terug naar de basis, maar geeft ook een indicatie van dat wat komen kan gaan.
Om qua verhaal te komen waar we vandaag de dag zijn, zijn vele belangrijke personages gestorven. Daarnaast zijn er een hoop andere grote namen, die al jaren in de games zitten, prominent aanwezig in de gebeurtenissen die nu in de game voltrekken. Je merkt dat Blizzard al haar kunsten weer op tafel weet te leggen en dat er wederom geleerd is van vorige uitbreidingen. Interessant is dan ook dat de solo speler zijn lol op kan. Voorheen heb ik alle uitbreidingen in mijn eentje voltooid, maar juist deze besloot ik om met een collega volledig coöperatief te spelen. Maar al snel werd duidelijk dat hij of zei die alleen wil spelen als een vis in het water is. Dit ook omdat het verhaal veel meer aanwezig is. Tijdens de eerste uren van Battle for Azeroth word je vaak getrakteerd op in-game cinematics die het verhaal voortstuwen. Actievolle scenes die je meer in de wereld weten te trekken dan een lapje quest-tekst dat kan. De eerste stappen in deze uitbreiding voelen dan ook bijzonder cinematisch aan, met grote gevechten en epische gebeurtenissen. De toon wordt meteen gezet.
In Battle for Azeroth trekken de Horde en Alliance er op uit om nieuwe delen in Azeroth te ontdekken, om aldaar nieuwe bondgenoten te vinden. Deze gebieden, Kul Tiras (daar waar Jaina vandaan komt) en Zandalar, zijn doorspekt van nieuwe verhalen, geschiedenis en avonturen. Omdat deze plekken wat meer in mysterie zijn gehuld, weet Blizzard dit aan te grijpen om helemaal los te gaan. Zo kom je piraten tegen, steden die lijken op Meerstad uit The Hobbit, terwijl je even later dino’s tegen het lijf loopt. Persoonlijk vind ik het nieuwe continent de beste toevoeging qua zone sinds Wrath of the Lich King. De werelden ogen fantastisch, zitten vol met detail en leven. Blizzard zet hier één van de betere werelden neer die ik tot op heden in een MMO heb gezien. En ja, ik heb er veel gespeeld. Verschillende nieuwe stammen vinden hun huis, rassen hun geschiedenis, het is doorspekt met verhalen. De wereld van Warcraft heeft genoeg om je te vertellen. Opmerkelijk is ook dat ik de muziek even apart wil noemen. Waar Blizzard keer op keer fantastische soundtracks neer weet te zetten (Invincible geeft me nog steeds kippenvel), weet de muziek hier net een stapje verder te gaan. De soundtrack van Battle for Azeroth doet niet onder voor de gemiddelde filmscore. Sterker nog, ik prefereer ‘em boven de filmscore van de Warcraft-film! De soundtrack staat inmiddels te fonkelen op mijn iPhone, om onderweg gewoon door te kunnen gaan met luisteren. Het zorgde voor een gevoel dat ik lang verloren was. Waar ik eerder vooral met mijn ‘main’ (het hoofdpersonage waar ik mee speel) door de content ging en met mijn andere personages af en toe een missie deed, wilde ik al snel de content met een tweede personage beleven. En sterker nog, ik ben mijn overige personages ook naar level 110 aan het levelen zodat ze dit werelddeel ook in kunnen. Een groter compliment kan ik Blizzard niet geven.
Waar we eerder een Artifact wapen systeem hadden (door een introductie in Legion), is dit nu vervangen door een amulet genaamd ‘The Heart of Azeroth’. Je zou dit kunnen zien als de reden om na het bereiken van level 120 verder te gaan met het spel. Dit amulet krijgt steeds meer kracht, naarmate jij meer missies, dungeons en raids doet. Een slimme stap, aangezien de amuletten nooit interessant waren in de game, terwijl ik een hekel had aan het feit dat mijn Hunter met een artifact Shotgun rond moest lopen. Ik wilde toch echt liever een boog! Die keuze is nu terug, het artifact heeft geen impact op je speelstijl. Hij maakt jouw gear echter keer op keer sterker, geeft nieuwe mogelijkheden. Tot op heden is het nog geen gigantische ommekeer, maar ik zie Blizzard hier in toekomstige patches en updates flink mee spelen.
Voor de mensen die World PVP wel of niet interessant vinden is er een toffe update te vinden. Je kunt nu gewoon naar Stormwind (Alliance) of Orgrimmar (Horde) gaan om deze functie aan of uit te zetten. Rewards voor quests worden beter, je krijgt meer XP en PVP talenten om te proberen. Persoonlijk heb ik er een gruwelijke hekel aan, dus die functie staat standaard uit. Ik zie echter wel dat dit een flinke verbetering is. Niet alleen krijg je meer voor de extra moeite die je doet, maar ook is het systeem ineens een stuk duidelijker. Tijdens het levelen van mijn personage(s) merkte ik dat veel mensen het uit hadden staan. Logisch ook, nu wil iedereen de nieuwe content eigen maken. Maar ik kan het zomaar begrijpen dat wanneer wat meer mensen op de magische level 120-grens belanden, je steeds meer personages tegen gaat komen die klaar zijn voor een goede pot PvP.
De kern van het spel is natuurlijk het steeds beter worden, stijgen in level, betere gear krijgen om zo weer nieuwe dingen te kunnen doen. Om daar weer beter door te worden, te stijgen in level, betere gear te krijgen om weer nieuwe dingen te kunnen gaan doen. Battle for Azeroth verhoogt de levelcap naar 120. Het is een cliché om te zeggen dat de game pas echt begint wanneer je het hoogste level weet te bereiken, maar het is een cliché die ik maar al te graag in wil zetten voor Battle for Azeroth. Het worden van dit hoogste level, door middel van de honderden queesten in de nieuwe zones die de uitbreiding te bieden heeft, voelt nergens langdradig. Nee, sterker nog, in mijn ogen heeft Blizzard de meest sterke manier van verhaal en queesten in deze uitbreiding zitten. Nergens hoef je lang te zoeken naar je volgende stap, alles lijkt logisch aangevuld te worden. Dit terwijl jij zelf kunt bepalen welke delen van de wereld je als eerste bezoekt, aangezien de queesten, vijanden en moeilijkheden met je meeschalen naarmate je sterker wordt. De nieuwe zones zitten vol met nieuwe verhalen en geheimen. De game nodigt uit om van het standaard pad af te gaan om te ontdekken wat er meer te zien is. Iets wat meteen vanaf het begin duidelijk was, maar tijdens het spelen steeds beter werd en meer impact kreeg. Blizzard slaagt er in om je met kleine details een bepaalde kant op te lokken, waardoor je weer enkele uren bezig kunt zijn met de queesten aldaar. Voor diegene die de verhalen echt interessant vinden is het sowieso aan te raden elk hoekje van de nieuwe eilanden te bezoeken. Er zijn genoeg geheimen te ontdekken.
Wat mij persoonlijk enorm beviel was dat elke factie een eigen nieuwe zone krijgt. Wanneer je speelt als iemand van The Alliance zal het verhaal je naar een ander continent brengen dan wanneer je een Horde onder de knoppen hebt. Niet alleen komt dit het verhaal ten goede (het strijden voor een factie in oorlog met de ander is vreemd wanneer de tegenstander bij dezelfde personages hun queesten halen, niet waar?), maar ook brengt het een fantastische bonus met zich mee. Wanneer je de content op jouw continent tot een einde hebt gebracht en je die felbegeerde level 120 hebt weten te bereiken, krijg je de mogelijkheid om naar het andere continent te gaan. Jawel, in feite opent zich een nieuw continent voor je, vol met geheimen, uitdagingen en missies. Hier komen de ‘World Quests’ ook goed tot hun recht. Sinds hun introductie in Legion zorgen deze World Quests voor evenementen in de wereld die jij in je eentje of met gigantische groepen moet zien te behalen. De ‘War Campaign’, de rode draad in het verhaal, verbindt het allemaal naadloos aan elkaar. Niet alleen is het een extra stukje endgame, maar ook geeft het context aan de gebeurtenissen in de wereld. Het geeft Blizzard een perfecte mogelijkheid om in komende patches op voort te borduren. Het is ook hier dat het ‘phasing system’ van de game opnieuw haar intrede doet, bijvoorbeeld. Het zorgt ervoor dat verschillende spelers de wereld anders zien doordat ze misschien nog niet even ver zijn in het verhaal. Het is een techniek die Blizzard ten volle gebruikt in Battle for Azeroth en het zorgt ervoor dat je keer op keer het gevoel hebt dat je acties daadwerkelijk invloed hebben op de wereld om je heen.
Een tof gegeven is dat Blizzard er daadwerkelijk werk van heeft gemaakt om van de standaard ‘ga naar plek X en brengt 10 keer personage Y om het leven, of ga naar A en haal B vijftien keer op-queesten’ af te stappen. Iets wat ik enorm toe wil juichen. Die hebben we in de jaren genoeg gehad. Tijdens mijn tochten heb ik diverse, originele queesten mogen voltooien. Ik transformeerde in wezens met Goddelijke krachten, kon lang onder water blijven om met vissen te stoeien en mocht daar zelfs met een dolfijn racen. Ik heb zelfs een heel leger aan mogen voeren. Ja, Blizzard is met een hoop queesten flink origineel, iets wat de gameplay ten goede komt. Echter merk je dat de originaliteit minder aanwezig is in de nieuwe Dungeons. Hoewel ik ze nog niet allemaal heb gedaan (ik ben nog lang niet klaar met de game!), merk ik dat ik minder affiniteit met ze heb. Waar ik voorheen in Wrath of the Lich King bijvoorbeeld voor de lol dungeon na dungeon kon doen, doe ik ze nu puur voor een queeste, of omdat ik de XP nodig heb. Ze voelen niet fris, zelfs wat kaal. Ik hoop dat Blizzard met uitbreidende patches hier nog wat mee gaat doen. Ik moet hier wel bij zeggen, ik heb alleen de normale dungeons nog maar gespeeld. De Heroïsche versies volgen nog.
Gelukkig is het niet de hoofdzaak in Battle for Azeroth. Er is gewoonweg zo enorm veel te doen dat je de dungeons compleet links kunt laten liggen (tenzij je een bepaalde queeste wil behalen of je achievements wil scoren, uiteraard). Ik houd me vooral bezig met het ontdekken van de wereld en de World Quests. Het zorgt ervoor dat je deze uitbreiding ook best voor een paar minuten op kan starten. Je hoeft niet meteen uren te spenderen, enkele minuten kan voldoende zijn. En dat is tof. Of je doet een Expeditie. Random eilanden waarin jij gedropt wordt om bepaalde objectives te doen. Elke week weer andere. Bijvoorbeeld het zo snel mogelijk zoveel mogelijk Azerite zien te verzamelen (waar je personage weer sterker door wordt). Iets wat je doet met drie spelers tegen drie andere spelers. En wanneer je niet van de PvP bent, dan ga je op stap met bijzonder intelligente bots. Een verslavende hobby is geboren, kan ik je zeggen. Probeer het vooral eens. Helemaal als je fan bent van MOBA’s, want daar deed het me tijdens het spelen vaker dan eens aan denken.
Een knap gegeven is dat Blizzard haar servers helemaal op orde heeft met Battle for Azeroth. Tijdens de eerste dag van release heb ik nergens problemen ervaren met inloggen. De game startte zoals altijd, alsof er niets te nieuws te vinden was. En dat is best een dingetje, aangezien Battle for Azeroth de snelst verkopend PC-game ooit is. Je zou dus denken dat er een behoorlijke wachtrij aanwezig is bij het inloggen, maar niets is minder waar. De Error 37-dagen van Diablo III liggen duidelijk in het verleden. Blizzard had haar zaakjes perfect op orde. En tot de dag van vandaag heb ik nergens problemen ondervonden, terwijl je duidelijk ziet dat World of Warcraft weer voller en voller aan het stromen is met spelers die een tijdje weg zijn geweest. Ik hoop dat ze blijven, aangezien Battle for Azeroth het beste is dat World of Warcraft is overkomen sinds Wrath of the Lich King. Ja, ik durf dit de beste uitbreiding in jaren te noemen. Ik ben wederom helemaal hooked aan de game en heb de komende maanden aan gametijd al afgerekend bij Blizzard. Ik ben weer thuis.
Met Battle for Azeroth laat Blizzard zien waarom World of Warcraft na al die jaren nog steeds belangrijk is. Waarom de game nog steeds zo’n fanbase heeft en waarom deze spelers zo trouw zijn aan het bedrijf. Het doet niets wereldschokkends, maar het verbetert een hele hoop en maakt de game over de breedte een stuk beter en leuker om te spelen. De fun is terug, er is meer dan genoeg te doen. En wanneer de raids en toekomstige patches verschijnen, blijven we gewoon door spelen. Ja, we komen dan gewoon weer bij je terug.
