Terwijl heel de wereld de ogen gericht heeft op Assassin’s Creed Odyssey, die deze week dan eindelijk je console in kan vliegen, stap ik nog even terug. Want hoe tof ik die game ook misschien wel vind, ik heb er gewoonweg nog geen tijd voor. Sterker nog, ik ben pas net begonnen met de vorige!
Assassin’s Creed Origins verscheen vorig jaar en bleek de serie goed te doen. Ubisoft had besloten even pauze in te lassen en niet elk jaar een game in de franchise uit te brengen. Daarom sloegen ze een jaartje over om daarna met Origins te komen. En wauw, iedereen had weer zin in de Assassin’s, terwijl de game daarvoor iedereen wel een beetje klaar was met het concept. Ik zag de game, bekeek de trailers en speelde een vroege versie. En dat beviel. De setting, de gameplay, de hoeveelheid content die Ubisoft beloofde, het was indrukwekkend. Ik speelde de game echter niet. Ik had andere dingen te doen.
Maanden gingen voorbij. DLC verscheen voor de game en de scores waren bijzonder hoog. Iedereen sprak over een briljante game, maar nog steeds liet ik de game links liggen. Dit was zo’n game die veel te veel tijd ging kosten, tijd die ik momenteel niet had. Maar toch, enkele weken geleden was de game in de aanbieding in de Xbox-store en besloot ik ‘em alsnog binnen te hengelen. Volledig geoptimaliseerd voor de Xbox One X, met 4K graphics en HDR ondersteuning. Erg leuk wanneer je weet dat mijn tv hetzelfde ondersteund. Eindelijk begon ik dus aan Origins.
Na een dag had ik zo’n elf uur op de teller staan. Ik kon de game maar niet wegleggen. Om nu te zeggen dat ik ver gevorderd was in het verhaal? Nee. De game wist me steeds meer zijmissies te geven, dingen te laten ontdekken en het beklimmen van zo’n piramide was stiekem toch ook wel leuk. Doelloos, maar leuk. Grafisch prachtig, helemaal in drukke straatbeelden. Maar het was vooral de gameplay die me liet smullen. Echter, in het begin stond ‘ie me flink tegen. De manier waarop acties hun knoppen hadden gekregen door Ubi waren wat vreemd, maar nadat ik hier aan gewend was geraakt wist de game me te pakken en in een flow te krijgen.
Ik ging door de missies, beleefde het verhaal en genoot van de pracht om me heen. Dat het vechtsysteem eindelijk interessant is (dat was in de eerdere delen gewoon wat… minder…), voegt toe aan de beleving. Ik kon haast mijn Batman Arkham-kennis gebruiken. In Assassin’s Creed! Het feit dat ik steeds betere wapens, toffere kleding en nieuwe opties om te spelen vrij wist te krijgen, zorgde ervoor dat ik door bleef gaan. En nog steeds. Want de game is nog lang niet uit. Nee, ik kan nog makkelijk zestig uur doorbrengen in deze game. Alleen, heb ik daar spoedig de tijd niet meer voor. Niet omdat de nieuwe Assassin’s Creed er aan zit te komen overigens. Die speel ik eind volgend jaar wel weer. Maar met Red Dead Redemption 2 om de hoek ben ik bang dat ook Origins even weer in een hoekje gedrukt gaat worden. Maar verwijderen van m’n harde schijf zal ik ‘em niet. Want over een paar maanden speel ik gewoon nog steeds… Assassin’s Creed Origins!
