Is er ook maar iemand die bijna acht jaar na de release van Rage vurig zat te hopen op een sequel? Begrijp me niet verkeerd,ik heb me aardig vermaakt met die game, maar zeggen dat de shooter die ik nog het best herinner vanwege het ontzettend zwakke open einde hoog op mijn wenslijstje voor een sequel stond? Nope. En toch sta ik hier, anno 2019, in het post apocalyptische wasteland van Rage 2. Na Far Cry: New Dawn en Fallout 76 het derde wasteland in een half jaartje tijd. Ik zat er heus niet op te wachten, maar nu ik er toch ben moet ik zeggen, ik ben al op veel minder vermakelijke plekken geweest.
Rage 2 is het raar soort sequel dat weliswaar bouwt op de voorganger, dus dezelfde setting en dezelfde vijanden in de vorm van The Authority en hun general Cross als big bad, maar tegelijk gewoon ook als reboot of instappunt voor nieuwkomers beschouwd kan worden. Rage 2 is dus nog steeds een woestenij waar overlevers van een grote apocalyptische ramp in stoffige settlements leven en waar corruptie en banditisme hoogtij viert. Jij speelt als Walker, man of vrouw beslis je zelf aan het begin, bewoner van een vreedzame settlement. Uiteraard wordt de hele buurt in de eerste vijftien minuten van de game nogal gruwelijk verwoest door het autoritaire legertje van generaal Cross en ben jij als zowat enige overlever de geknipte persoon om het uniform van Ranger aan te trekken en terug te gaan vechten. Als Walker wasteland Ranger volg je een reeks boodschappen die je naar gelijkgestemden leiden om vervolgens een geheim verzet te kunnen opzetten waarmee je Cross en zijn Authority een hak kan zetten. En dat is het eigenlijk zowat op vlak van narratieve cohesie. De stoute meneer moet gestopt worden omdat hij de zooi persoonlijk heeft gemaakt, en dus gaan we van locatie tot locatie trekken om pief poef paf te doen en hem terug te pesten. Rage 2 is haast pornografisch simpel wanneer het op plot-afwikkeling aankomt, het is gewoon een simpele kapstok om de actie aan op te hangen eigenlijk, maar stoort dat? Niet als de actie zelf heel goed is uiteraard.
En die actie, boy o boy, is om je duimen en vingers bij af te likken lekker. Je hoeft slechts een paar minuten te spelen om te voelen dat het juist zit, en dat het ID Software dat van Doom in 2016 al een sterke reboot maakte, ook hier sterk werk aflevert wanneer het op het betere knalwerk aankomt. Dit is niet het soort shooter waar je achter een muurtje staat te schuilen, hopende dat je vijandjes zich laten zien. Dit is een come at me bro shooter waarin je zelf het gaspedaal indrukt. Je bent constant in beweging, constant kogels en destructie aan het verspreiden op de meest heftige manieren en dat resulteert in een heerlijke flow. De standaard wapens voelen allemaal lekker stevig aan, maar het is wanneer je het gewone arsenaal gaat combineren met je speciale krachten dat je echt een chaotische wervelwind op het slagveld wordt. Die speciale krachten bekom je via Nanotrites die garant staan voor speciale mogelijkheden. Zaken zoals Vortex, Barrier, Slam en Shatter zijn krachten waarvan de naam behoorlijk weggeeft waar ze voor staan en die je kan inzetten tegen de iets lastiger vijanden die niet zo onder de indruk zijn van gewone kogels. Het spelen met de Nanotrite krachten en de upgrades is een groot deel van de fun, omdat je toch echt wel een overpowered beest wordt gaandeweg. Langs een hoek glijden en een vijand ondertussen aan gort knallen met je shotgun, ondertussen een ander met een schokgolf tegen een muur gooien, een snelle double jump doen terwijl ik nog twee anderen onder vuur neem met mijn machinegeweer en weer verder. DAT is Rage 2, en het is verdomd harde fun. Het is alsof iemand Doom en Bulletstorm in een kamer opgesloten heeft met een fles glijmiddel en dit de liefdesbaby van een nacht hatefucking is. Rage 2 is erg arcade in zijn actie en dat merk je ook aan het feit dat elke kill je overdrive meter vult. Wanneer die vol is en geactiveerd, dan gaat er een aparte kleurenfilter over het beeld en ben je eventjes nog sterker dan je al was. Je beweegt sneller, je wapens doen plots achterlijk veel schade, het is een pandemonium waar je vijanden uit angst voor terugdeinzen, en terecht ook. De combat van Rage 2, ik kan het niet genoeg benadrukken, is het absolute hoogtepunt van Rage 2. Het is snel, heftig en dankzij de vele powers en upgrade mogelijkheden stukken gevarieerder dan je zou denken. Het is de reden waarom je de game als actiejunkie sowieso in huis moet halen.
Hoe indrukwekkend de actie ook is, het blijft uiteraard ook een openworld game, en in die categorie loopt het iets minder sterk. de open world van Rage 2 is zeker en vast functioneel, maar weinig bijzonder. Je hebt je zij-opdrachtjes zoals kampen van vijanden die je mag opdoeken of Arks die je kan zoeken om nieuwe skills te unlocken, er zijn random races en car battles. er is vanalles te doen en niks ervan speel je tegen je zin, maar erg vindingrijk is het toch allemaal niet te noemen. De openworld formule die Rage 2 hanteert is dus weinig opmerkelijk, en zelfs een beetje repetitief, maar gek genoeg stoorde me dat in dit geval niet zo hard als bij andere soortgelijke titels wel het geval is. Veel daarvan kun je uiteraard toeschrijven aan de nooit vervelende actie, maar het zit hem ook in een zekere kinderachtige charme die de game heeft. Het komt tot uiting in bizarre NPC’s die ranzige dingen doen, of het feit dat je auto die je kan upgraden een sexy robotstem heeft of het gegeven dat je later een gyrocopter unlocked waarmee je gewoon overal vlotjes heen kan vliegen. De humor is misschien niet van hoog niveau, en de dingen die je in de open world doet zijn misschien niet opzienbarend, maar Rage 2 doet toch maar hard zijn best om te zorgen dat je het naar je zin hebt.
Zijn er dan verder geen grote minpunten aan dit Rage 2? Er zijn bugs, uiteraard zijn er die, het is een openworld game. Echt nefast voor het spelplezier zijn die niet, los van een soundbug die gesproken dialoog laat verdwijnen. Het zijn dingen die er ongetwijfeld uitgepatched worden en niet te hard wegen op de score. Verder kun je ook opperen dat de game ook echt wel aan de korte kant is. Er zijn een stuk of acht hoofdmissies aangevuld met de zij-opdrachtjes. Het is geen game waar je dus dertig plus uur in zal steken, maar eerder een goed uurtje of vijftien. Voor sommigen zal dat een minpunt zijn, persoonlijk vond ik het echter verfrissend om nog eens een sandbox te spelen waar ik geen vakantiedagen voor moet uittrekken. Wanneer de credits over het scherm rolden na een einde dat stukken minder kut was dan dat van de eerste snakte ik naar nog meer knallen in het wasteland van Rage 2. Dat ik nu wel uitkijk naar een eventuele Rage 3 is dan ook het mooiste compliment dat ik de game kan geven.
Rage 2 heeft niet bepaald de meest inventieve open spelwereld, en is zelfs een tikje repetitief te noemen qua opzet, maar maakt dat alles ruimschoots goed met de meest indrukwekkende shooter-actie van de voorbije jaren. Rage 2 is een game die weet wat het wil zijn, en dat is fun met de f van “ Fucking hell, heb je gezien hoe hard die gast tegen die muur knalde?”
