Ik heb mijn Nintendo Switch nog niet zo lang. Sterker nog, een maand geleden had ik het hele ding nog niet in huis staan. Maar door een mooie aanbieding en de drang om Pokémon Let’s Go te spelen kon ik het niet langer tegengaan en moest ik Nintendo’s console in huis hebben. Natuurlijk kocht ik daar meteen een Mario multiplayer bij en The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Na het spelen van die laatste game lijkt het avonturieren in Cadence of Hyrule – Crypt of the Necrodancer Featuring the Legend of Zelda een hele stap terug. Maar dat is het niet.
Wanneer je de game voor het eerst ziet zou je haast denken dat het een simpele heruitgave is van Crypt of the Necrodancer met een extra Zelda-skin er bovenop gesmeten om meer games te verkopen. En ergens klopt dit misschien ook wel, want in zijn hart is dit spel dan ook precies dat. Maar gelukkig is het ook zoveel meer. De game brengt op een bijzonder leuke, slimme en intuïtieve manier het beste uit de gemiddelde roguelike samen met dat wat je kent uit spellen waarin ritme allesbepalend is. Zie het als een roguelike, gemixt met Guitar Hero, met de uiterlijke stijl van de Zelda’s van welleer zoals A Link to the Past. Daarnaast borduurt het spel voort op de ritme-gameplay van het originele Crypt of the Necrodancer. Het interessante is dat de wereld dit keer bestaat uit meer dan alleen dungeons. Grootste overwinning is echter dat het spel vanaf de eerste minuten niet alleen als een waardig vervolg op Necrodancer overkomt, maar ook nog eens aanvoelt als een echte Zelda-titel. Het gevoel dat je op avontuur gaat in een grote, gevaarlijke, vreemde wereld is vanaf het eerste begin aanwezig. Het weet je uit te dagen. Ja, deze mengeling van twee verschillende games komt enorm goed uit de verf.
Wanneer je het spel vergelijkt met je gemiddelde Zelda, is er toch wel een grote verandering qua gameplay. Zoals ik al aangaf is dit een heuse ritme-game. Dat zorgt er op zijn beurt weer voor dat elke vijand tegen jou vecht met een uniek patroon, een patroon dat je uit je hoofd moet leren zodat je middels dans en perfect getimede zetten terug kunt vechten en stoten kunt ontwijken. Hierdoor is elke vijand meer dan alleen een obstakel, het is een puzzel. En dit werkt beter dan dat je zou denken. Je probeert steeds te reageren en te anticiperen, waardoor elk ‘gevecht’ anders aanvoelt dan het vorige. Je reageert zoals in elke actie-avonturen-game, echter dit keer doe je het op de maat van de muziek. Hierdoor voelt het proces uitdagend, maar daardoor ook veel bevredigender dan het zoveelste gevecht in een normale actie-game. En dus zat ik daar, tijdens mijn ‘even een potje-speelsessie’ ineens tot diep in de nacht met mijn voet op de grond te tikken om het ritme te bewaren. Voor ik het wist vloog de tijd voorbij. Ja, de game wist me vast te pakken. Niet dat het een lang spel is hoor, de eerste playtrough had ik in na zo’n zeven uurtjes voltooid.
Het verhaal van de game is tamelijk simpel gehouden. Cadence, de heldin van Crypt of the Necrodancer wordt op een magische manier getransporteerd naar Hyrule. Niemand weet waarom. Maar de timing is perfect, precies op tijd om Link en Zelda te helpen om Octavo te verslaan, een muziek-minded slechterik die heel Hyrule in zijn greep heeft. En hierdoor zijn de vele puzzels die je tegenkomt gebaseerd op de muziek uit Ocarina of Time (helemaal niet vervelend, die game had een geweldige soundtrack) en zijn de eindbazen in dungeons herkenbaar, maar dit keer meer gebaseerd op instrumenten. En laat je die nu net moeten verzamelen om Octavo te verslaan. Nee, een schoonheidsprijs voor het verhaal of een ovatie voor innovatie zal hier niet gewonnen worden, maar het is precies wat de game nodig heeft. Dit spel smeekt niet om diepe relaties, lange dialogen en harde keuzes. Nee, zo’n game is dit niet. De wereld waar je dit in doet lijkt op die A Link to the Past, maar overal zijn invloeden uit andere titels in de franchise te voelen. Als iemand die heel wat Zelda’s heeft gespeeld is het dan ook een feest der herkenning. Niet alleen in de audio dus, maar in het visuele aspect zul je vaker dan eens gerefereerd worden naar ‘dat ene moment’ uit ‘die ene game’. En dat kan ik waarderen.
De wereld die je ontdekt kan bij elke playtrough anders zijn. Natuurlijk is je missie steeds hetzelfde, maar de layout van de wereld kan veranderen. Om bepaalde plekken te bereiken heb je objecten nodig die je elders weer kunt vinden. Moet je door een flinke berg zand? Geen nood wanneer je een shovel gevonden hebt. Staat er hout in de weg? Gebruik je fakkel en steek het in de fik. Die fakkel kan ook meteen donkere plekken in dungeons verlichten. Die dungeons zijn trouwens wel anders dan je gewend bent van Zelda. Hier is de Necrodancer invloed meer te voelen, waardoor ze nooit zo slim of groot zijn zoals we uit de franchise gewend zijn. Dit is geen negatief punt, totaal niet. Maar verwacht niet de volgende epische water tempel zoals je die gewend bent. Dit is geen Breath of the Wild. Omdat je ook in de dungeons precies op de maat van de muziek moet reageren, voelen ze heel anders aan. Wachten tot de beat er is om met je zwaard uit te halen, om een stap te zetten, om je schild te trekken. De soundtrack bestaat uit moderne remixen van klassieke tracks uit The Legend of Zelda waardoor ik vaker dan eens mee zat te bewegen tijdens het spelen. Die muziek van Zelda heb ik hoog zitten. Ja, ik was ooit aanwezig bij The Legend of Zelda: Symphony of the Goddesses, de tourende orkestrale show waarin de beste muziek uit de franchise live gespeeld werd. Een emotionele band met de muziek was er dan ook vanaf het beginpunt, iets wat de game in mijn ogen alleen maar leuker wist te maken.
Ik vertelde net al dat ik zo’n zeven uur nodig had om de game tot een einde te brengen. Maar omdat de wereld zichzelf op nieuwe manieren in elkaar kan zetten, is het leuk om daarna gewoon opnieuw te beginnen. De game is opgebouwd om vaker gespeeld te worden. Zo is er een mode met een dagelijkse uitdaging en kun je ook je eigen game bouwen. Er zijn opties aanwezig voor speedrunners en je kunt de game coöperatief spelen met een vriend. Die stand heb ik echter niet geprobeerd, maar ik kan me indenken dat het met een vriend op de bank best leuk kan zijn om samen dat ritme vast te houden. Of ik echter aan een tweede playtrough ga beginnen? Ik denk het niet. Voor mij is dit hoofdstuk wel afgesloten. Ik ga weer verder met Breath of the Wild…
Cadence of Hyrule – Crypt of the Necrodancer Featuring the Legend of Zelda brengt twee games samen. Een populaire indie smelt samen met een big budget blockbuster. En op papier moet dat niet werken, maar in realiteit leverde het een game op waar ik me van voor tot achter mee heb vermaakt. Elke stap die ik wist te zetten voelde als een puzzel en elke vijand die ik om kon leggen liet mij mijn ritmegevoel tonen. Ja, dit is Zelda zoals je het nooit eerder hebt gespeeld. Maar het is een Zelda die ik je van harte aan wil raden. Nu hopen dat de soundtrack op Apple Music en Spotify gaat verschijnen…
