De in Oekraïne gevestigde ontwikkelaar Frogwares wist me een paar jaar geleden te charmeren met Sherlock Holmes: Crimes and Punishments. De sterke detective zaken waarvan jij uiteindelijk steeds mocht beslissen of de eigenlijke dader al dan niet gestraft zou worden, leverden een erg sterke game op die onverdiend bij velen onder de radar bleef. Opvolger Devil’s Daughter probeerde dan weer krampachtig om meer aansluiting te vinden bij het grote publiek door te kiezen voor een open wereld vol afleidingen, maar verloor in dat proces voor mij toch echt wat van die speurneuzen-magie van de voorganger. Met The Sinking City verschijnt Frogwares nu terug op het toneel. Het mag dan wel een titel zijn die niet langer rond Sherlock Holmes draait, maar dat de ontwikkelaar verder bouwt op haar vorige games..dat blijkt al snel. Je bent opnieuw een detective, in een boeiende open setting, en de ambitie van de ontwikkelaar om een succesvolle game te maken is duidelijk. Maakt The Sinking City dat ook waar? ..Deels.
The Sinking City plaatst je in de onfortuinlijke schoenen van Charles W Reed, oorlogsveteraan en privédetective, die door onverklaarbare nachtmerries en visioenen geplaagd wordt. Verhalen over mensen met gelijkaardige problemen die in de zinkende stad verblijven hebben ons hoofdpersonage naar Oakmont geleid. Het is het begin van het soort horror dat je met het werk van H.P Lovecraft associeert…occulte rituelen, tentakelmonsters en het steeds verder afbrokkelen van de geestelijke gezondheid van je hoofdpersonage. Het is tegelijk ook het begin van een intrigerende speurtocht naar wat er exact aan de hand is met de sinking city en waarom je zo geplaagd wordt door gruwelijke beelden.
Charles Reed mag dan wel het hoofdpersonage zijn, het neemt niet weg dat de eigenlijke ster van de game uiteraard de zinkende stad Oakmont zelf is. Dat de stad in New England betere tijden gekend heeft is ietwat van een understatement, nadat een verwoestende overstroming de voormalige grandeur weg spoelde en verving met de rottende karkassen van aangespoelde walvissen. Dat is echter nog niet het ergste dat het water met zich meebracht, Oakwood wordt sinds de ramp namelijk ook geteisterd door bloeddorstige monsters genaamd Wylebeasts. Er is duidelijk iets erg fucked up aan de hand met Oakwood, en jij als speler vind je zelf er middenin. Het onbehaaglijke gevoel van de setting is duidelijk een van de sterktes van deze Sinking City, want elk district van, de stad lijkt wel haar eigen onbehaaglijke gruwel te hebben. In Old Grove, waar de rijkelui wonen, zie je rituele symbolen op de huizen getekend staan, terwijl je in de havenbuurt de troosteloze verslagenheid van de vissers voelt. The Sinking City zet duidelijk zwaar in op sfeer, en dat werkt.
Wat verder bijdraagt aan de naargeestige sfeer is dat Oakmont gewoon een vijandige plek is. Je hebt uiteraard de Wylebeasts en de cultisten, de mensen die het opgegeven hebben en de corrupte leiders. Er is gewoon constant het gevoel dat je te maken hebt met een gemeenschap waar jij een indringer in bent. En dan moet je nog eens in acht nemen dat je aan de openlijk vijandige personages nog duidelijk weet waar je staat, de vriendelijke zijn zo mogelijk nog gevaarlijker omdat ze voor je het weet een mes in je rug steken voor hun eigen gewin. En het is in dat sfeertje dat jij als Reed je ding dus moet doen en zaken oplossen die je in contact brengt met bewoners die enkel bezorgd zijn om hun eigen voordeel terwijl de boel rond hen naar de vaantjes gaat. De eigenlijke gameplay van het speuren zelf is uiteraard vergelijkbaar met die van de vorige Sherlock Holmes game, je gaat van locatie naar locatie en verzamelt bewijsmateriaal en aanwijzingen waarmee je vervolgens deducties kan maken rond de uitkomst van de zaak. Opvallend hierin is dat de game weigert je handje vast te nemen, of dingen overduidelijk voor te kauwen en dat er vaak diverse manieren zijn om hetzelfde doel te bereiken. Het kan zijn dat je de woonplaats van een personage ontdekt door gewoon in archiefkasten op het politiebureau te rommelen, of je kan een local ondervragen of zelfs omkopen of een gunst inroepen van iemand die je eerder geholpen hebt. Dat zorgt ervoor dat de game ietwat uitdagend is, maar tegelijk ook belonend wanneer je zelf de puzzelstukjes doet passen. Uiteraard heeft Reed speciale talenten wanneer het aankomt op speuren. Hij heeft de mogelijkheid om crime scenes in zijn hoofd om te vormen tot realiteit waardoor hij kan zien waar slachtoffer en dader zich bevonden, wat uiteraard extra aanwijzingen oplevert. Uiteraard gaat het zien van die gruwelijke taferelen gepaard met heel wat mentale stress waardoor Reed steeds meer last krijgt van zijn geestelijk welzijn. Je detective krijgt steeds meer last van bizarre hallucinaties, wat op zijn beurt dan weer negatief effect heeft op de fysieke gezondheid van het personage. Het heeft een hoog what the fuck gehalte dat is zeker, maar het is zeker niet zo dat de game een stuk moeilijker wordt hoe meer je speelt, je leert zelfs om gaan met de waanbeelden na een tijd.
Wat ik eveneens kan appreciëren aan de game is dat net als bij Sherlock Holmes Frogwares je ook nu weer in het leeuwendeel van de zaken vrij laat om je eigen oordeel te vellen. Soms heb je gewoon niet alle bewijzen in handen, soms heb je dat wel en is er ruimte voor interpretatie, uiteindelijk ben jij het die beslist wat er gebeurt moet zijn en wie volgens jij de schuldige is. Betekent dat dan dat je kan weten dat iemand het gedaan heeft, maar dat je iemand anders kan beschuldigen gewoon omdat het een klootzak is? Ja, zeker en vast. Maar het betekent ook dat je volop overtuigd kan zijn van je eigen gelijk en dat je het goede doet, en dat je uiteindelijk een moordlustige sekte blijkt geholpen te hebben. Hey, het zijn jouw keuzes, leer er mee leven. Nu is het niet zo dat je met je acties veel effect kan hebben op het overhangende plot van The Sinking City, maar de vele kleine verhalen? Daar ben je dus wel grotendeels verantwoordelijk voor.Ook op dat vlak maakte The Sinking City indruk op me, gewoon omdat veel ervan moreel ook zo grijs is. Oakwood is een nare plek, vol nare mensen en jij kan je zelf uiteraard de rechtschapen held in die hellepoel wanen, maar soms moet je gewoon dingen doen die moreel ambigue zijn voor het grotere goed. Soms moet je een onschuldig iemand ter dood veroordelen omdat het alternatief veel erger is, soms denk je dat je zo zeker bent dat wat je doet goed is, en blijk je iets erg verkeerds gedaan te hebben. Frogwares heeft al langer ervaring met spelers keuzes voorschotelen, maar nog nooit eerder waren de morele zones zo vaag als in The Sinking City.
Op welk vlak laat de game dan steken vallen?Nou, in die Wylebeasts dus. Ik snap de inclusie van monsters in de game. Op tonaal vlak passen ze in het Lovecraftian universum van de game en het idee van monsters om tussen het speuren door tegen te vechten klinkt op papier ook gewoon goed. ze zien er eerlijk gezegd ook eng uit, maar hoeveel blijft daarvan over als je ze gewoon met één kogel uit je shotgun kan omleggen? Je merkt echt wel dat combat een beetje van een nagedachte was en dat de ontwikkelaar er weinig ervaring mee heeft, want de controls zijn te los en de gevechten te simpel om te kunnen boeien. Je hebt een monster of cultist, schiet er wat op en klaar. Zeker later in de game, wanneer je genoeg perks hebt verzameld om je nagenoeg onoverwinnelijk te wanen, zijn gevechten meer irritante obstakels op je pad, dan uitdagende confrontaties die angst aanjagen. De monsters zijn uiteindelijk enkel eng op de momenten dat de game je wapens afneemt en je moet rennen en verstoppen voor dingen die een stuk groter dan jezelf zijn. Ook de segmenten onderwater zijn memorabel omdat je er duidelijk uit je element bent en met je harpoen weinig in te brengen hebt tegen de onderwatermonsters. Op die momenten zijn de monsters in The Sinking City dus wel eng, maar die momenten zijn gewoon te zeldzaam.
Een ander minpunt van The Sinking City is dat het momenteel nog iets te hard geplaagd wordt door technische fouten die je bruusk uit de sfeer halen. Stevige frameratedrops, lelijke zwarte laadschermen wanneer je een gebouw binnen gaat,, personages die plots in het beeld poppen of het menu dat vastloopt wanneer je de map probeert te bekijken. Het is duidelijk dat The Sinking City een ambitieuze game is, maar op technisch vlak heeft het spel moeite om die ambitie waar te maken. Voor een game die zo hard inzet op sfeerschepping, zijn dit soort bugs gewoon nefast. Desondanks wil ik de technische onvolmaaktheden niet te hard laten doorwegen op de eindscore, omdat je bugs nu eenmaal kan patchen. Wat telt is de onderliggende game, en die is verrassend sterk.
The Sinking City heeft last van technische problemen en zwakke combat, maar ik kon voorbij die minpunten kijken, omdat het mysterie onder dat alles zo sterk is. Oakwood is een verschrikkelijke plek, vol verschrikkelijke mensen waar je voor verschrikkelijke keuzes zal komen te staan, en dat maakt het een sterke blend tussen detective game en horror. Het is een game die enigszins doet denken aan het vorig jaar verschenen Vampyr in de zin dat ik er eigenlijk dezelfde slotconclusie kan aan vast hangen. Dit is het soort game die binnen een paar jaar aanzien zal worden als een cultclassic. Misschien niet perfect, maar memorabel? Dat zeker.
