Resident Evil 3 heeft één groot probleem en dat is zijn voorganger. Resident Evil 2 was een mijlpaal, een game die het survival horror genre een paar stevige schoppen tegen de radijzen verkocht, een absolute klassieker. De herwerking van dat beestje leverde vorig jaar een van de beste titels van het jaar op met een ervaring die zowel oude fans als nieuwkomers bij het nekvel wist te nemen. Resident Evil 2 remake nam een revolutionaire klassieker in het survival horror genre als template en maakte daar een ervaring van die ook anno 2019 indruk wist te maken. Het probleem dat Resident Evil 3 als remake heeft is dat het fundament waar het project op gebouwd is gewoon een stuk minder sterk is. In 99 werd Resi 3 door fans gezien als een mindere sequel, wat natuurlijk een behoorlijke handicap is voor een herwerking. Weet Resident Evil 3 een jaar na de verrassing die deel twee was toch nog indruk te maken met de remake van een titel die een stuk minder geliefd is? Tijd voor een review.
Het belangrijkste om in acht te nemen met Resident Evil 3 is dat het gewoon een heel ander soort game is dan de voorganger, ik zou het zelfs niet eens meer een survival horror game durven noemen. Het is uiteraard nog steeds griezelig en gory en speelt zich af in het Raccoon City van de voorganger, maar de toon van de game is veel meer rechttoe rechtaan met een duidelijke focus op de actie. De structuur van de game is ook een stuk simpeler van aard. Geen verschillende verhaallijnen, maar gewoon Jill Valentine die uit het verwoeste Raccoon City moet zien te ontsnappen.
Eerlijk gezegd bevalt dat simpele opzet me wel. De game heeft een duidelijk doel en dat is gewoon Jill gedurende een uur of zes door een nachtmerrie sturen in de hoop op ontsnapping, terwijl er een groot monster genaamd The Nemesis jacht op je maakt. Uiteraard doet dat personage nogal hard aan Mr.X uit Resident Evil 2 denken, maar Nemesis is in Resident Evil 3 een nog grotere antagonist. Al van in de eerste minuten heeft hij het op Jill gemunt en gedurende de hele game blijft hij opduiken op de meest gepaste, maar vooral toch ongepaste momenten. Het is de boogeyman van de game, een monster dat je niet kan doden, dat zelf bedreven is in het gebruik van rocket launchers en vlammenwerpers. Op die manier krijg je dus een game waarin het hogere tempo echt wel steek houd. Zelfs wanneer Nemesis er niet is hangt zijn schaduw over de game omdat je weet dat hij je constant aan het zoeken is en plots kan verschijnen om je af te maken. Het maakt van Resident Evil 3 een grote ontsnapping die wat doet denken aan Terminator en vroegere Carpenter films. Resident Evil 3 is geen klassieke survival horror, maar dat betekent niet dat het geen creepy game is, het sfeertje is er wel degelijk.
Dat de game behoorlijk snel na de 2 Remake verschijnt betekent onvermijdelijk dat je wat deja vu gevoelens krijgt. De setting is hetzelfde, de controls eveneens,het voelt gewoon erg vertrouwd aan. Voelt de game op de manier aan als een uitbreiding van Resident evil 2 remake? Zeker weten wel, maar het betekent ook dat wat die tweede game zo sterk maakte ook hier wel grotendeels overeind blijft. Het blijft indrukwekkend om zien hoe een ruim twintig jaar oude game netjes omgevormd is om te werken voor een modern publiek met gestroomlijnde controls en visuals om je duimen en vingers bij af te likken. Hoe kan een game die zo op de voorganger lijkt zo verschillend voelen zeg je?
Nou kijk, de game begint met gebouwen die in brand staan en explosies weet je wel, zoiets zet de toon wel behoorlijk uit. Het is een game waarin je constant in beweging wil blijven, omwille van die Nemesis die achter je aan zit, en waar alles dat je pad belemmert weg moet. Er zijn nog steeds waggelende zombies en andere gortige monsters, maar je bent veel beter bewapend dan in de voorganger om die de baas te kunnen. Als je exact wil weten in welk opzicht deze derde game zich verhoud ten opzichte van de tweede? Resident Evil 3 heeft explosieve tonnen die je onder vuur kunt nemen en een move om vijandige beten te ontwijken. De game laat je ook af en toe als secundair personage Carlos spelen en los gaan met een assault rifle met honderden kogels Het is gewoon een spel die je veel meer de mogelijkheden geeft om terug te vechten, om vervolgens je terug netjes op je plek te zetten als de Nemesis opduikt om de vloer met je aan te vegen.
Met een uurtje of zes is Resident Evil 3 uiteraard een korte ervaring, maar als compensatie krijg je een multiplayer game die volledig op zichzelf staat. Resistance is een asymmetrische 4 VS 1 game waarin vier survivors proberen een complex te ontvluchten terwijl een andere speler als evil mastermind dat probeert te beletten door het security systeem in te zetten. Het is een leuk idee dat potentieel heeft, maar persoonlijk vond ik de funfactor wat uit balans. Het is een mode waar je als survivors erg goed moeten samenwerken om een kans te maken op succes. Je moet met zijn vieren alle obstakels die de mastermind uitzet overwinnen en binnen de tijdslimiet ontsnappen, als kippen zonder kop spelen is dus behoorlijk nefast. Als je met random mensen speelt hoor je vooral gekakel vrees ik. Wanneer je als Mastermind kan spelen is de boel dan weer een stuk leuker omdat je vallen en obstakels kunt plaatsen en ook de controle kunt nemen over zombies en ander lelijk gespuis. Het is stukken leuker om de vos in het kippenhok te zijn dan een kip, dat is zeker. Uiteraard verdien je met elk potje xp en speel je gaandeweg betere vaardigheden vrij, of je koopt gewoon boosters om de boel wat te versnellen. Ook dat is Resident evil voor de moderne tijd. Of Resistance een blijvertje is valt nog te bekijken. Het is op zich een leuk concept, maar voelt wat te vluchtig en te ongebalanceerd om lang te blijven boeien. Als extra bij Resident evil 3 is het echter wel degelijk eens het proberen waard.
Als je de hoge lat die de voorganger gelegd heeft weet te negeren krijg je met Resident Evil 3 een erg competente horror game die vooral indruk weet te maken met haar indrukwekkende presentatie. Het niveau van de tweede game haalt Resident Evil 3 zelden tot nooit, maar dat neemt niet weg dat er slechtere manieren zijn om zes uur te spenderen dan Jill Valentine’s ontsnapping uit Raccoon City. Het is geen klassieker of een mijlpaal, het is gewoon een goede game.
