De voorbije jaren is het duidelijk geworden dat de Vikingen aan een veroveringstocht door onze pop-culture bezig zijn. Je had de avonturen van Ragnar Lodbrok in Vikings, er was The Last Kingdom op Netflix, de humoristische Scandinavische serie Norsemen en de animatiefilms van How to train your dragon. Vikingen zijn alomtegenwoordig in ons hedendaags entertainment. Opmerkelijk is echter dat in die recente series en films eigenlijk grotendeels komaf gemaakt wordt met het gekende clichébeeld van de Viking als een gehoornde barbaar die louter moordend en verkrachtend op plundertocht trekt. Er is ruimte voor nuancering en aandacht voor de cultuur en het geloof dat aan de basis ligt van de drijfveren van het volk. Ook Assassin’s Creed Valhalla bewandelt dat pad. Ow, er zijn plundertochten en er is bloedvergieten en gamers die hun innerlijke barbaar los willen laten komen zeker aan hun trekken, maar er is ook verrassend veel aandacht besteed aan het weergeven van de cultuur en de mythologie. Valhalla brengt eigenlijk exact wat je verwacht van een Assassin’s Creed, maar kadert dat alles in een saga die verrassend complex is en die handelt in thema’s als eergevoel, geloof, vriendschap en de manier waarop zowel een cultuur als een individu omgaat met de dood. Dat die diepgang verpakt zit in een plaatje van een open world game, boordevol mysteries om te ontdekken en avonturen om te beleven, maakt het des te indrukwekkend.
Nochtans, ook bij deze Valhalla had ik mijn initiële twijfels bij het opstarten van de game. Gaat dit niet de Assassin’s Creed te veel worden? Ik heb pas enkele maanden geleden Odyssey en haar uitbreidingen voor de volle honderd procent uitgespeeld, dus elke quest, elk vraagtekentje op de map, alles netjes afgerond. Na Origins en Odyssey in een tijdspanne van nog geen vier jaar had ik echt een beetje de vrees dat ik het gehad had met viewpoints te beklimmen en vijandelijke forten te veroveren. Blijkt dus van niet.
Het pakt uiteraard goed uit dat Eivor, net als Kassandra in Odyssey, een complex personage is met een eigen persoonlijkheid. Aan het begin van de game wordt meteen de toon gezet door terug te grijpen naar een pijnlijke herinnering. Tijdens een feest tussen haar familie en een andere clan, wordt Eivor gevraagd een geschenk te presenteren aan koning Styrbjorn om de alliantie te bezegelen. Op dat moment valt een rivaliserende clan onder leiding van Kjotve the cruel het feest aan, wat culmineert in een hartverscheurende keuze voor Varis, de vader van Eivor. Als Varis zijn leven laat belooft Kjotve de levens van de rest van de clan te sparen. Eivor’s moeder Rosta smeekt haar man om te vechten, omdat er geen grotere schande is voor een Viking dan eerloos te sterven, maar Varis stemt toch in. Kjotve breekt meteen zijn belofte en dood Rosta, het gevecht gaat verder. Yup, dat is donkere Game of Thrones shit. Gelukkig weet Eivor, samen met Styrbjorn’s zoon Sigurd te ontsnappen, maar het voorval laat een vlek achter op haar persoonlijkheid die niet meer los te maken valt. Haar vader’s keuze wordt gezien als laf en eerloos, een verraad, ook door Eivor zelf. Het is met dat gewicht op haar schouders dat ze koers zet naar Engeland, op zoek naar een nieuwe wereld waar de schaamte minder hardnekkig voelt. Je zal een kleine verlaten nederzetting moeten uitbouwen tot een florerende middeleeuwse stad, zal nieuwe allianties moeten smeden met lokale bewoners, Koningen uitdagen en je een weg door het rijk moeten strijden en plunderen op je pad naar glorie. Eivor heeft een lange weg af te leggen om de schande van haar familie af te werpen, maar die weg is naar goede Assassin’s Creed gewoonte gevuld met tonnen aan avonturen en grote en kleine verhalen die de moeite waard zijn om te beleven.
Je nieuwe thuis Raventhorpe uitbouwen is voor mij één van de leukste nieuwe aspecten van Valhalla, omdat het fungeert als een ankerpunt. Het heeft gewoonweg iets erg bevredigends om het te zien uitgroeien van een paar vervallen hutten naar een kleine metropool met een scheepswerf waar je boten kan onderhouden, een smidse, een armory, tattoo winkel en al die andere dingen die een Vikingleider nodig heeft. Ravensthorpe zien groeien is een fijne manier om je progressie tastbaar te zien en biedt uiteraard meer dan louter cosmetische voordelen omdat het de plek is waar je wapens en armour en dies meer kan upgraden. Hoe welvarender Raventhorpe is, hoe beter je uitrusting en de sterkte van je clan uiteraard. Het uitbouwen van je kleine nederzetting naar een stad is uiteraard een prijzige onderneming, maar daar ben je dan ook een Viking voor. Plunderen is de boodschap. Het heeft iets extreem bevredigends om met je longboat over de kronkelende Engelse rivieren te varen en dorpjes, forten en kloosters te spotten, rijpe vruchten die klaar zijn om geplukt te worden. Raids uitvoeren om je geldkoffer aan te kunnen vullen zijn heftige stukjes gameplay waarbij Valhalla voluit gaat op het Viking thema. Een nederzetting bestormen met een dozijn barbaren in je kielzog die met hun grote warhammers vijandelijke schedels inslaan en de boel in de fik steken gaat, mede door een vechtsysteem dat iets zwaarder en bruter dan voorheen aanvoelt, niet gauw vervelen. Stealth is nog steeds een mogelijkheid in dit Valhalla. Soms is het nou eenmaal slimmer om rond te sluipen en vanuit een hooibaal toe te slaan, of iemand te bespringen vanop een dak en met je hidden blade een extra ventilatiegat te regelen. Stealth is nagenoeg altijd een valabele optie in Assassin’s Creed games. Dat gezegd hebbende, je kunt me niet zo een bruut vechtsysteem geven, en verwachten dat ik het niet constant ga gebruiken. Het past ook gewoon bij het Viking-thema om vaak alle subtiliteit te laten varen en op de tegenstanders in te lopen beuken. even op je tegenstanders afrennen met een hakbijl in elke hand terwijl je Ragnaaar Lothbrok!!! uitschreeuwt en daarna de ledematen in het rond laten vliegen. Ja, Valhalla is bruut, lekker bruut. Het is niet eens zozeer dat de combat opmerkelijk anders aanvoelt dan in Odyssey, alleen een stuk zwaarder. De wapens zoals bijlen en hamers hebben een zeker gewicht en de game is er goed in om de impact die ze maken ook over te brengen. Een erg welgekomen nieuwigheid is trouwens wel dat als je vijandelijke aanvallen succesvol weet te pareren door een netjes getimede druk op L1, er een metertje bij de vijand gaat opvullen. Als dat metertje vol is, kun je met een druk op R3 een brute instant kill maken.
Valhalla is onder al dat hakken en raiden uiteraard nog steeds vooral een uitgebreide RPG waarin alles wat je doet XP oplevert die je kan gebruiken om je personage op te waarderen met nieuwe skills. Ook dit is vergelijkbaar met Origins en Odyssey uiteraard, met dat verschil dat de skill tree’s hier gepresenteerd worden als sterrenbeelden. Het aantal mogelijkheden en perks is uiteraard weer immens uitgebreid, tot op het punt dat het wat overweldigend lijkt, maar experimenteren wordt aangemoedigd. Als de keuzes die je gemaakt hebt je niet bevallen of niet goed uitpakken in de praktijk, dan kun je gewoon alles resetten en andere dingen proberen. Je bepaalt zelf hoe je die puzzel voor jezelf legt. Naast de skills die je kan verdienen met het levelen van je personage, heb je ook bijzondere mogelijkheden die je kan krijgen door boeken te vinden die verstopt liggen door heel het land. In die zogeheten Tomes vind je skillsdie eigenlijk behoorlijk geschift kunnen uitpakken. Wat denk je van een harpoen aan een ketting waardoor je tegenstanders kan in elkaar meppen met de lijken van hun kompanen? Wie zegt er dat je niks kunt leren uit boeken? Het zijn dat soort dingen die Valhalla dat beetje extra pit geven, omdat het overduidelijk een game is die je beloont om te spelen en te exploreren en te ontdekken.
Of je nu per boot, te paard of gewoon door de spelwereld traverseert, Valhalla is steeds een genot om te verkennen. Van de ruige fjorden in Noorwegen tot de vele dorpjes en steden of de overblijfselen uit de Romeinse tijd die je in het Engelse land aantreft, er is een zekere visuele variatie in de plekken waar je komt die de wereld echt tot leven brengt. Met Origins en Odyssey kregen we al erg uitgebreide spelwerelden vol details en sfeer en mysterie, en ook dit Valhalla trekt die lijn door. Je kan niet anders dan genieten wanneer je met een boot over een kronkelende rivier vaart terwijl de herfstige bladeren door de lucht dwarrelen of wanneer je boven op een viewpoint zit en de toortsen van een stad ziet oplichten terwijl de ondergaande zon haar laatste stralen prijs geeft. Valhalla is een game die hard inzet op sfeer. Net als bij de voorgangers is het uiteraard wederom een omvangrijke wereld boordevol dingen om te doen en te ontdekken, de map staat naar vertrouwde Ubisoft gewoonte wederom vol icoontjes. In vergelijking met Odyssey valt het echter wel op dat je niet zozeer een waslijst aan zij-quests op je bord krijgt die vertakken in kleinere opvolgende quests , maar eerder korte maar krachtige vignetjes die je op je pad treft. Je stuit op een verborgen schat, komt op het pad van een boevenbende die je probeert te beroven, wordt gevraagd om een dispuut tussen twee broers op te lossen en veel, veel meer. Het zijn die kleinere diverse afleidingen die helpen om de spelwereld tot leven te brengen. Het ene moment help je een oude Viking aan een eervolle dood om even later mee te doen in een soort Viking rapbattle om vervolgens nog een potje Orlog met de dobbelstenen te spelen. De variatie in dingen om te doen en de relatieve snelheid waarmee de grote en kleine avonturen zich kunnen opvolgen maakt Valhalla een erg leuke sandbox om in te spelen. Is het een perfecte game? Nou, nee. Zo gaat het hoofdverhaal na het dramatische begin en de boeiende eerste uren keihard op de rem staan om heeeeel traag verder te kabbelen tot het richting het eind weer op stoom komt. Dat is niet erg, omdat de spelwereld zelf op dat moment de grote ster van de game is, maar het is net als Red Dead Redemption 2 een uitgebreide game waar het hoofdverhaal vaak niet zo boeiend is als de spelwereld waar het zich in afspeelt.
Valhalla is buggy. Ik kan er niet omheen dansen. De game had op mijn PlayStation 4 last van framerate drops, audio bugs, NPC’s die bizarre shit doen en quests die vastlopen omdat bepaalde events niet triggeren. Dit zijn dingen die je wel vaker ziet met grote open world games van dit kaliber, en gaat de komende dagen of weken zonder twijfel uit gepatched worden. Daarom heeft het dan ook geen effect op de score van de game. Wat wel zeker het vermelden waard is, zijn de laadtijden op de last gen consoles. Die zijn lang, erg lang. Voor een game waar je vaak gaat fast travelen is dat wel noemenswaardig, wat dus betekent dat spelen op een PlayStation 5 of Series X/S echt wel de aan te raden optie is.
Valhalla gaat verder op het pad dat Origins en Odyssey gelegd hebben, maar doet dat gelukkig op eigen termen. De sfeervolle, immens uitgebreide spelwereld zit vol dingen om te beleven, het viking thema komt lekker uit de verf en de combat is bruter dan ooit. Het levert een van de leukste, verslavendste open world games sinds lang op.
