Ratchet and Clank: Rift Apart doet er niet lang over om duidelijk te maken waar het op staat. Na een paar knappe cutscenes die het verhaal opzetten begeleid je Ratchet en Clank door een parade om hen te eren. Bovenop de praalwagen van Captain qwark, die het publiek vergast op de samenvatting van eerdere avonturen, mept Ratchet met een welgemikte zwaai van zijn omniwrench tegen een kanon dat stukjes confetti de lucht in knalt. Terwijl de honderden kleurrijke stukjes door de lucht omlaag dwarrelen richting de praalwagens en het publiek kun je niet anders dan onder de indruk zijn. Het is grafisch spierballengerol van een ontwikkelaar die duidelijk wil maken dat je een wilde rit te wachten staat die op je vertrouwde PS4 niet meer mogelijk was. Dat ene momentje maakt met een knal duidelijk waarom je die grote PlayStation 5 gekocht hebt, dit is de volgende generatie.
Demon’s Souls was aardig en Returnal behoorlijk indrukwekkend maar Ratchet and Clank is simpelweg de eerste grote blockbuster voor de Playstation 5. Dat kanon dat afgaat aan het begin is het startschot voor een game die fungeert als showcase voor de mogelijkheden van de nieuwe console. Dat het de eerste exclusive is die je ook kan uitspelen zonder gillend in je DualSense te bijten uit frustratie wegens de pittige moeilijkheidsgraad is eveneens mooi meegenomen.
Okay, we weten allebei beste lezer dat dit wederom het soort review gaat worden dat de superlatieven niet spaart. We weten allebei dat je al naar de score hebt gekeken, dus we weten goed genoeg waar we heen gaan. Laat ons daarom maar even meteen de “minpunten” al snel uit de weg ruimen. De game is aan de korte kant. Nou is twaalf uur best een respectabele lengte voor een singleplayer, alleen had ik na het uitspelen het gevoel dat ik meer wou, veel meer. Ook de moeilijkheidsgraad ligt echt laag. De Ratchet games waren nooit heel uitdagend, maar naar mijn gevoel is deze nog een stuk eenvoudiger dan de remake van de eerste game op Playstation 4 was. Ook de stukjes waarin je met een spider-bot kleine hacking minigames moet doen zijn wat minder leuk dan de rest van de gameplay. Dat zijn dus mijn puntjes van kritiek. Ik had graag gehad dat de game wat langer duurde, moest op een hogere difficulty spelen dan gebruikelijk en vond sommige stukjes minigame minder leuk dan de rest. Het klinkt haast kinderlijk hoe triviaal de minpunten voor mij bij deze game zijn. Mag ik nu overgaan tot het cheerleaden?
Het verhaal is simpel, maar leuk. Clank heeft een dimensionator ontworpen om harig maatje Ratchet te helpen de rest van zijn soort te vinden, maar uiteraard gooit aartsvijand Dr Nefarious weer een kink in de kabel waardoor ons duo in een alternatieve dimensie gezogen wordt. Het is hier dat Clank kennis maakt met het nieuwe speelbare personage Rivet, een vrouwelijke Lombax waar ieders favoriete robotische rugzak een alliantie mee vormt. Het is opmerkelijk om zien hoe goed Rivet werkt als een nieuw personage werkt. De tijd die je spendeert tijdens de verhaallijn opsplitsen tussen onze vertrouwde Ratchet en een nieuw personage is een gooi van de dobbelsteen die slecht had kunnen landen, maar Rivet is een sterk uitgebouwd personage dat een genot is om mee te spelen. Rivet is geen secundair personage waar je verzuchtend mee aan de slag gaat omdat de game je dat oplegt, maar net als Ratchet en Clank de ster van de show.
De actie zelf is zoals vanouds hectisch. Veel strafen en schieten met gekke wapens is dus nog steeds de boodschap. Je hebt uiteraard de vertrouwde klassiekers in je arsenaal, maar ook een paar geniale nieuwigheden. Wat dacht je van een wapen waarmee je vijanden kunt veranderen in getrimde struiken en hagen? Of een springbal die met retro geluidseffecten overal tegenaan stuitert? Of het champignon gevormde broertje van Mr Zurkon genaamd Mr Fungi? De Ratchet and Clank games hebben altijd garant gestaan voor een waanzinnig leuk wapenarsenaal en die traditie blijft in dit Rift Apart netjes behouden. Nou zou je kunnen zeggen dat de actie vertrouwd voelt, maar dan heb je niet op de haptische feedback van de DualSense gerekend. Het levert gewoon een meerwaarde op die een groot verschil oplevert qua immersie, met een DualShock 4 zou het gewoon een totaal andere ervaring zijn. Alleen al de manier waarop je de pootjes van je Lombax op de ondergrond voelt bij het wandelen is opmerkelijk, maar het is slechts het topje van een ijsberg vol sensaties. Het stuk meppen van kratten en de vele boutjes en moertjes absorberen voelt indrukwekkender dan ooit wanneer je het in je handpalmen door je controller voelt. Of de dubstep muziek die je niet enkel door de speakers hoort, maar ook voelt pulseren door je controller. De hele game zit vol met dit soort voorbeelden. Grote en kleine momenten waarop de DualSense gekke dingen doet die de ervaring verrijken zorgen ervoor dat dit nog een betere showcase voor de DualSense is dan Astro’s Playroom. Bij Astro was de game bedoeld om te tonen wat die controller zoal in zijn mars heeft, maar hier toont Insomniac hoe de DualSense traditioneel gamen naar een hoger niveau kan tillen. Ja hoor, Ratchet and Clank ziet er visueel indrukwekkend uit en doet geschifte dingen met de SSD maar voor mij is die controller wat de game echt nextgen maakt.
Maar goed, okay, laat het ons nu maar even hebben over het gebruik van die SSD nu we toch in die buurt zijn. Iedereen heeft met open mond naar die gameplaybeelden gekeken waar Ratchet naadloos van wereld naar wereld springt. Het zijn set-pieces die een klein beetje gimmicky zijn om eerlijk te zijn. Van tijd tot tijd heb je segmenten waar Ratchet over rails laat grinden en vliegensvlug tussen drie a vier razendsnel veranderende omgevingen zoeft. Het is adembenemend en ongezien, maar het zijn strak geregisseerde segmentjes die slechts sporadisch opduiken. Begin dus in elk geval niet te spelen met het idee dat je constant tussen dimensies gaat springen. Het is vooral een traditionele Ratchet and Clank met dat soort interdimensionale gekkigheid als extra. Dat is verre van een verwijt trouwens, want dit is een betere Ratchet and Clank game dan ooit tevoren. Je voelt tijdens het spelen simpelweg de affiniteit en jarenlange ervaring met hun succes franchise. Je hebt de traditionele lineaire actie die afgewisseld wordt met een handvol levels die fungeren als sandboxes met extra objectieven, zelfs de segmenten met Clank zijn leuk om te spelen. Dit is een game die verdomd strak in elkaar gezet is. In een tijd waarin je steeds vaker grote titels in een beschamende staat op de markt ziet komen voelt deze Rift Apart haast als een verademing aan. Het is een ingenieus in elkaar gezet avontuur dat van begin tot einde boeit en audiovisueel loopt als een trein. Het is een game waar je het ene moment met open mond naar het metaal van Clank staart en even later vijanden bestookt met bliksemschichten. Het heeft een verhaal met een hart, een gevoel voor humor en indrukwekkende production values, maar het excelleert vooral daar waar het telt. Ratchet and Clank: Rift Apart is vooral een erg leuke game die een genot is om te spelen van begin tot eind.
Ratchet and Clank: Rift Apart lost de torenhoge verwachtingen in door niet alleen te werken als hoogst indrukwekkend staaltje van tot wat de Playstation 5 in staat is, maar vooral door een ontzettend leuke game te zijn. De traditionele gameplay wordt naar een torenhoog niveau gekatapulteerd door de implementatie van de SSD en wonderlijke haptische feedback van de controller, maar ook op vlak van design en verhaalvertelling laat Insomniac geen enkele steek vallen. Dit is het soort game waar letterlijk alles aan klopt, het visitekaartje van een ontwikkelaar op de top van zijn kunnen. Een eerste mijlpaal in het portfolio van de PlayStation 5.
