Het is, na alle trailers waarin de game zich presenteerde als een uiterst complexe puzzel, verrassend om te zien hoe simpel Deathloop te snappen is. Het is een game die weliswaar ontzettend veel concepten en ideeën op je afvuurt in de eerste uren, maar die je ook heel de tijd bij de hand neemt. Dat klinkt als een punt van kritiek, en in veel gevallen zou het dat ook zijn, maar bij Deathloop werkt het. Het is een game die ingewikkelde gameplay op een behapbare manier brengt en zodoende ben je voor je er stil bij staat de meest gekke toeren aan het uithalen in wat in essentie een soort liefdeskind van Dishonored en Groundhog Day is op steroïden.
De angst om verloren te lopen in het tijdloop gegeven is in elk geval ongegrond, omdat de game je dus constant informatie geeft over waar je bent en wat er van je verlangd wordt. Je ziet te allen tijde waar het objectief is dat je moet halen, wat de volgende stappen zijn die je moet zetten en waar je zit in de loop. Het is dus eigenlijk best een lineaire game, maar dan wel eentje die je de mogelijkheden geeft om lekker je eigen ding te doen op dat vastgelegde pad. Het voelt in alles als een game van de ontwikkelaar die Dishonored en Prey op zijn palmares heeft staan, maar het gebruikt dat gevoel van herkenning als een voordeel. Deathloop voelt echt als het project van een ontwikkelaar die weet waar zijn sterktes liggen en vervolgens die sterktes richting standje elf probeert te duwen op een schakelaar die eigenlijk maar tot tien kan. Het resultaat is redelijk geschift spul.
Maar goed, waar gaat deze heerlijke gekkigheid over? De game start bij Colt Vahn die zich gevangen vindt in een tijdlus op het Blackreef eiland waar een boosaardige organisatie een heftig feestje aan de gang heeft. Jouw taak is om als pretbederver te fungeren en acht belangrijke doelwitten genaamd Visionaries te elimineren. Om die taak te vervullen heb je de vrijheid om vier verschillende delen van het eiland te bezoeken op specifieke tijdstippen: s’ochtends, s’middags, in de namiddag en de avond. De angel zit hem in het feit dat je acht doelwitten slechts te bereiken zijn op heel specifieke locaties op heel specifieke tijdstippen, en dat je uiteraard niet op twee locaties tegelijk kan zijn. Op die manier kan je toch nooit al je targets uitschakelen voor de dag ten einde is en de loop zich reset? Nou…..
De eerste uren van de game spendeer je met het uitschakelen van een handvol aan Visionaries en informatie over je doelen te weten komen. Wat is hu achtergrond? Wat doen ze op het eiland? Hoe kan ik ze zo manipuleren dat ze met andere Visionaries afspreken zodat ik meerdere vliegen in één felle klap kan slaan? Wederom zou je denken dat de game je daar erg veel vrijheid in geeft en het een behoorlijk ingewikkeld gegeven wordt om alles uit te zoeken, maar wederom..nee. De game begeleid de speler ook hier echt wel van objectief naar objectief en is een stuk rechtlijniger qua opzet dan ik had gedacht. Het is in feite een lichte rogue-like, toch? Al de progressie die je maakt en informatie die je inwint neem je mee naar de volgende Loop. Je kan de tijd vooruitspoelen bij de basis om vlotter op het punt te komen dat je nodig hebt en zelfs je verzamelde perks en wapens ben je niet noodzakelijk kwijt bij een nieuwe Loop omdat je Residiuum dat je van de dode lichamen van de Visionaries haalt kan inzetten om je gevonden gear een permanent onderdeel van je arsenaal te maken.
Uiteraard vallen er parallellen te trekken met Dishonored, dat krijg je wanneer de stijl van een ontwikkelaar zo herkenbaar is als die van Arkane, maar dat Deathloop een totaal ander beest is mag duidelijk zijn. Dishonored liet je altijd ruimte om keet te schoppen, maar in de essentie was het een game die opgebouwd was rond stealth en perfectie. Deathloop laat je veel meer de kaart van pure chaos trekken en voelt ook stukken verfijnder wanneer je dat doet. Er zijn op verhalend vlak ook geen consequenties aan het moorden zoals bij Dishonored, dus al die bewakers die je pad kruisen kun je zonder een cent medelijden aan gort knallen. Ze hebben gewoon de verkeerde job gekozen als medewerker van een boosaardige organisatie, pech. Stealth is uiteraard nog steeds een erg betrouwbare optie en vaak het beste plan omdat je zo extra informatie en unieke mogelijkheden vlotter kan ontdekken, maar als je een beetje zoals een stier door de porseleinwinkel wil knallen is dat volledig je keuze. Naast de gunplay die solide aanvoelt heb je uiteraard ook de nodige powers tot je beschikking. Die krachten haal je van de dode lichamen van de Visionaries zodat je zoals eerder vermeld dus steeds wat sterker beslagen op het ijs van een nieuwe Loop komt. Er is een variant op Blink uit Dishonored die je laat teleporteren en ook een versie van Domino die je met één kogel een volledige dansvloer laat afmaken. Dan is er nog een kracht die je onzichtbaar maakt, eentje die je meer schade doet uitdelen en tenslotte een power die je gewoon vijand door de lucht laat gooien als lappenpoppen. Voor fans van Arkane hun eerdere werk voelt het allemaal vertrouwd aan, maar in de context van Deathloop voelt het gek genoeg toch erg fris aan. Dat komt uiteraard wegens het effect dat die krachten op de gameplay hebben. In je eerste loops ben je nog behoorlijk zwak en is sluipen echt wel de aan te raden optie. Je ontwijkt vijanden en speurt de omgeving secuur af naar veilige routes om de drie levens die je tot je beschikking hebt voor de loop reset niet te snel te verspelen. Maar dan krijg je dus je eerste kracht en verloopt het leven een stukje makkelijker, en nog eentje…en voor je het weet moeten de bewakers dus beginnen schrik krijgen van Colt. Wordt de game dan niet eenvoudig? Nou, eenvoudiger en speelser ongetwijfeld wel, maar een cakewalk geenszins. De moersleutel in je perfecte machine is Julianna, een Visionary die jacht op je maakt en net als jij bij elke reset haar geheugen behoud. Zij is de grootste bedreiging waar je tijdens de vijftien uur durende verhaallijn van Deathloop mee te maken krijgt en is erg effectief eng. Julianna houd je constant op je hoede en doet je afwegen wanneer het de tijd is om stil te zijn, erg luid te spelen of gewoon snel te maken dat je wegkomt. Het is echt een meesterlijke eb en vloed van sluipen en all out actie die je op die manier krijgt. Het helpt ook enorm dat het verhaal simpelweg erg goed is. Het hele idee van de timeloop en de geheimen die je ontdekt is boeiend spul, maar het zijn de personages die de kern van de game vormen. Colt en Julianna hebben regelmatig contact over de radio en tussen de bedreigingen door kom je erg veel over hun achtergrond en hoe hun persoonlijkheid in elkaar steekt te weten. Het is sterk geschreven en charismatisch gebracht, waardoor je memorabele personages krijgt waar je oprecht interesse in hebt.
Wat ook leuk is, dat is uiteraard de vrijheid die het loop-gegeven je biedt. Als je de mist in gaat en dood gaat, dan reset je en begin je opnieuw en probeert wat anders. Het voelt ook zelden als tijdverspilling omdat je constant nieuwe mogelijkheden ontdekt en beloningen vrij kan spelen. Je kan ook steeds achter Visionaries gaan om upgrades voor je krachten en betere wapens te scoren. Steeds opnieuw en opnieuw richting hetzelfde strot bijten is geen tijdverspilling omdat je al doende steeds sterker wordt. Hoe sterker je bent, hoe meer kans je hebt om te slagen in de meer hachelijke scenario’s van de game.
Zijn er dan geen minpunten aan Deathloop vraag je jezelf vast af. Nou, eigenlijk is de A.I van de vijanden zowat de enige grote domper op de spelvreugde. Ik weet niet hoeveel de Visionaries hun werknemers betalen, want het is niet bepaald het neusje van de zalm wanneer het op huurlingen aankomt. Het is gewoon een tikje bizar dat een game die zo meticuleus in elkaar gezet lijkt je tegenover tegenstanders zet die je zo snel uit het oog verliezen. Verder heb ik bitter weinig op DeathLoop aan te merken. Het is op grafisch vlak niet zo indrukwekkend als andere PS5-exclusives als Returnal en Ratchet and Clank, maar het heeft een erg nette gestileerde look die me wel bevalt. Verder voel je uiteraard netjes het verschil tussen de sluipende voetstappen van Colt en de chaos van het geweervuur wanneer de hel losbarst door de haptische feedback van de DualSense. Het is niet het meest veelzijdige gebruik van de controller, maar het fungeert ook hier weer als het kersje op een taart waar het heerlijk van smullen is.
Deathloop is een game die barst van het zelfvertrouwen. Het heeft een lekker geschift idee en een overdaad aan stijl, en verpakt dat alles in een game die verrassend eenvoudig te begrijpen is. Het is een titel die je uitdaagt om te experimenteren en om fun te hebben en slaagt er op die manier in om een game te zijn die je wil blijven spelen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Arkane’s laatste game voor PlayStation is een knaller van formaat.
