Het is bijna tijd om over te gaan naar 2014. Het jaar waarin de next-gen oorlog begon komt tot een einde. 2013, een tijd waarin bijzonder veel hoogstaande games het licht hebben gezien, zal de boeken in gaan als een van de beste gamejaren tot op heden! Wij kijken terug op de tien beste releases van het afgelopen jaar.
Pokémon-games weten het (ik zou haast zeggen natuurlijk) altijd goed te doen. Pokémon X en Y vind je dan ook op nummertje 7 in onze top 10 van 2013. Een jaar dat sowieso heel erg goed was voor de Nintendo 3DS; Pokémon X en Y zijn daar slechts enkele voorbeelden van. Maar wat maakte de game(s) nou zo goed? Ik schreef al in mijn review dat dit de games zijn die het dichtste bij de zo gewilde 3D Pokémon-games zijn gekomen. Dit is voor een groot gedeelte te danken aan de kracht van de Nintendo 3DS, maar ook aan de inspanningen van Nintendo en Game Freak zelf.
De wereld waarin Pokémon X en Y zich afspelen zijn een keer niet op Japan gebaseerd, maar op Europa (Frankrijk om precies te zijn). De wereld is ontzettend levendig en kleurrijk, met de Pokémon-versie van Parijs als hoogtepunt. Als je op je rolschaatsen door de stad heen gaat zul je de eerste keer verdwalen, iets wat de wereld van de games alleen maar weer ten goede komt en meer kracht bij zet. Bovendien: het zijn Pokémon-games! Wat moet ik nog meer zeggen? De game is weer ontzettend verslavend en wist aan het begin maar niet uit mijn Nintendo 3DS te komen. Inmiddels heb ik er al zo’n dikke 40 uur in zitten en is mijn Pokédex voor het grootste gedeelte gevuld. Bovendien bevatte de Pokédex een hoop oude Pokémon, iets wat bij mij heel veel nostalgische gevoelens opriep!
Over een sterk jaar voor de Nintendo 3DS gesproken! De volgende titel in onze top 10 van 2013 is Fire Emblem: Awakening. Een titel die je misschien zo maar weer vergeten bent, maar wel eentje die het helemaal niet verdient om vergeten te worden. En waar ik bij Pokémon X en Y al sprak over verslavende gameplay: Fire Emblem: Awakening kan er anders ook wel wat van! Ik omschreef de game in mijn review dan ook als ‘een soort van Stratego, maar dan veel uitgebreider, leuker en verslavender’. Niet een heel acurate omschrijving, dat weet ik zelf ook wel, maar het zegt ongeveer wel hoe Fire Emblem in elkaar steekt.
Awakening kende weer de klassieke Fire Emblem-gameplay: een slagveld is verdeeld in een flink aantal vakjes en om de beurt mogen legers hun zetten doen. Wat Fire Emblem onder andere zo sterk maakt is het vechtsysteem. Fire Emblem kent een zogenoemde wapendriehoek: er zijn drie verschillende wapensoorten, die elk hun eigen sterkte en zwakte hebben. Hierdoor moet je tactisch kiezen met welke wapens je je units het slagveld op stuurt, want kies je het wapen waar je tegenstander juist sterk tegen is, dan zul je heel veel units verliezen. En het verliezen van units heeft ook weer een eigen twist in Fire Emblem. Want dood is ook echt dood. Die unit krijg je nooit meer terug. Heerlijk verslavende gameplay zorgde ervoor dat Fire Emblem op 30 uur in mijn 3DS eindigde. En het bracht de game natuurlijk naar plek 6 in onze top 10.
Het was een heel goed jaar voor platformgames! Sonic: Lost World viel helaas buiten onze top 10, maar ik kan je alvast verklappen: Rayman Legends is met een 95 nog niet eens de hoogstgeplaatste platform-game in onze top 10. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat Rayman Legends een slechte game was, verre van zelfs! Waar Rayman Origins al eerder het goede pad voor onze held zonder armen insloeg, wist Rayman Legends het ijzersterke Origins haast op alle fronten te overtreffen. Er werd zelfs gesproken van een game die qua creativiteit dicht in de buurt kwam van Super Mario Galaxy! Nou, dan ben je een grote in het platform-genre!
Rayman Legends was oorspronkelijk een game die exclusief voor de Wii U zou verschijnen. Gelukkig voor bezitters van andere consoles werd de game uiteindelijk multiplatform. Nintendo ligt hier waarschijnlijk nog steeds wakker van, aangezien het een echte ‘killer-app’ zou zijn geweest. Ik vergeleek de game met de New Super Mario Bros.-games van de laatste tijd en moest tot de conclusie komen dat Rayman Mario ruim voorbij is gestreefd als het gaat om 2D-platforming. De levels waren stuk voor stuk interactieve kunstwerken en de soundtrack bezorgde mij (en vergeef me de flauwe woordspeling) een oorgasme. De levels op muziek speel ik nu nog wel eens, puur omdat het demonstreert hoe fantastisch platform-games kunnen zijn. Bovendien vergeet ik de eindbazen nooit meer. Een game die terecht op nummer 5 in onze lijst staat!
