Ik ben iemand die goed kan genieten van zijn games. Ik ben vrij divers in het type dat ik speel. De ene dag kan ik helemaal los gaan in een game als Gears of War 4, terwijl ik een dag later de kiddy humor uit een LEGO-titel kan waarderen. Mijn harde actiegames wissel ik maar al te graag af met games die je niet meteen zou verwachten bij iemand van mijn leeftijd. In die diverse line-up is er echter één genre wat me niet hard kon trekken: de RTS. Toch waren er soms hele interessante uitstapjes.
Nee, ik ben geen fan van het genre. Toch heb ik in het verleden graag een uitzondering gemaakt voor verschillende franchises waar je met hordes units de vijand naar de slagvelden van het hiernamaals knalt. Zo heb ik alles wat ‘StarCraft’ en ‘Command & Conquer’ in de naam had verslonden. Halo Wars heeft me de RTS op de console laten spelen. En vroeger, toen mijn computer nog helemaal hip was omdat ‘ie Windows 95 kon draaien, speelde ik Age of Empires. Misschien wel één van de RTS-en die mij het langste bezig wist te houden. Want ook al had het geen C&C of StarCraft in de naam, de RTS van Microsoft wist mij als elfjarig mannetje te grijpen. Het bood dingen die ik tof vond. Hele solide gameplay met een basis in de geschiedenis. En daar werd ik toen al heel erg blij door. Inmiddels zijn we eenentwintig jaar verder en brengt Microsoft een Definitive Edition van dit spel. En hoewel ik nog steeds geen groot fan van het genre ben (Command & Conquer is inmiddels door, maar StarCraft II speel ik nog geregeld en Halo Wars 2 staat gewoon geïnstalleerd op de Xbox One X), was dit een release waar ik sinds de aankondiging enorm naar uit keek.
Van binnen is dit dan ook nog steeds diezelfde Age of Empires zoals je hem misschien nog wel kunt herinneren. Je loopt met dezelfde personages over het beeld, zoekt naar dezelfde grondstoffen en hebt dezelfde missies voor ogen. Echter, het oogt allemaal verschrikkelijk veel beter. De game heeft een complete remake gehad. Dit is geen opgepoetste versie waarbij een hogere resolutie aan is gebracht, maar de game is volledig opnieuw ontworpen en speelbaar in 4K. Met nieuwe graphics, texturen, lichteffecten, watereffecten en details oogt de game dan ook als een spel van nu. Het is dan ook bizar dat ik sommige momenten uit het originele game nog sterk naar voren kon halen, maar dan om deze met deze grafische pracht opnieuw te zien. Dat de ontwikkelaar niet voor de makkelijke manier heeft gekozen is in alles duidelijk. Waar personages, die gewoon 2D zijn, in het origineel vanuit acht hoeken gerenderd werden, zijn ze nu vanuit 32 hoeken te zien, waardoor ze veel realistischer en beter ogen. Daarnaast is het geluid ook volledig op de schop genomen. Nee, de originele soundtrack is niet opnieuw gemixt richting een 5.1 Dolby ervaring, de score is volledig opnieuw opgenomen. Het moge duidelijk zijn: dit is geen remaster, dit is een complete remake. En daar kan ik de ontwikkelaar voor prijzen.
De game heeft nog steeds behoorlijk wat content aan boord. Had het vroeger al, heeft het nog steeds. Er zijn tien campagnes te spelen, verdeeld over zeventien verschillende facties. Er is een puike multiplayer aanwezig waarin je met acht spelers tegelijk online je ding kunt doen en met behoorlijk wat maps is geen match hetzelfde. Echter, het is tijdens het spelen van al deze content soms wel duidelijk dat we hier spreken over een game uit de jaren negentig. De opbouw van de menu’s is duidelijk geïnspireerd op ‘hoe het ooit was’ en hierdoor ogen ze niet van deze tijd. Daarnaast is de A.I., de kunstmatige intelligentie van alle poppetjes op je scherm, net zo slim als in 1997. Vaker dan eens bleven ze achter gebouwen vast hangen of zochten ze de meest vreemde routes naar het door mij aangewezen pad. Het verschil in tijdgeest is grafisch dus niet te merken, qua gameplay helaas wel. Deze definitieve editie van het spel was in mijn ogen het perfecte moment om dit soort schoonheidsfoutjes op te lossen. In 1997 was dit nog te vergeven, nu niet meer.
Gelukkig maakt de game veel goed. Nog steeds staat de gameplay als een huis. De missies die je doet, het constant oplossen van problemen, het houdt je als speler enorm scherp. En hoewel we hier spreken over een game van meer dan twintig jaar oud, wist het me nu nog steeds op positieve wijze aan te spreken. Want hoewel ik ergens toch even bang was dat ik door een roze bril ging kijken naar het spel wegens mijn herinneringen aan vroeger, kwam ik snel tot de conclusie dat de game gewoon goed in elkaar stak. Toen al, nu nog steeds. Echter, omdat ik met de serie door ben gegaan, via deel twee naar deel drie, merk je wel dat je hier weer te maken hebt met dat originele deel. Want weet wel dat Age of Empires nooit de beste uit de serie was. Ja, het is een heerlijke game, maar de vervolgen waren duidelijk beter. En ergens is het dus best een vreemde gedachte dat deze game nu verschijnt terwijl je weet dat die oude (nieuwe?) delen beter zijn. Maar hey, daar krijgen we ook twee Definitive Editions van. Tot die tijd vermaak ik me in ieder geval opperbest met deze versie van de eerste Age of Empires. Vooral online gaat dit zo’n spel zijn die ik met liefde en plezier op ga starten. Dat het spel loopt via Xbox Live (ook al speel je ‘em op de PC) zorgt ervoor dat de games soepel lopen (zoals we van Live gewend zijn) en dat er achievements verzameld kunnen worden. Een leuke extra voor de achievementverzaemlaars.
Hoewel het jammer is dat de ontwikkelaar niet alles naar nu heeft kunnen vertalen (de AI), is deze Definitive Edition van Age of Empires een prachtig stukje jeugdsentiment. Echter, het is jeugdsentiment die vandaag de dag nog steeds lekker weg weet te spelen. De game oogt fantastisch, klinkt heerlijk en speelt zoals je het verwacht. Voor de echte strategen is dit een no-brainer. Voor de anderen is dit een mooie geschiedenisles. Zowel qua setting als qua game.
