Assassin’s Creed Odyssey Review

Er zit een zekere combinatie van lef en logica in de beslissing om dit nieuwste deel in de Assassin’s Creed-reeks Odyssey te dopen. Het getuigt van branie om je game dezelfde titel te geven als het epische dichtwerk van Homerus dat in 24 boeken de lange reis van Odysseus naar zijn geliefde Penelope belicht, maar spelenderwijs ga je ook wel degelijk de parallellen ontwaren. Net als in het werk van Homerus maken we hier kennis met een hoofdpersonage die niet enkel op zoek moet naar de weg huiswaarts, maar ook naar zichzelf. En net als bij Homerus doet het Odyssey van Assassin’s Creed er fucking lang over om die bestemmingen te bereiken.

Homerus deed er een boek of vijf over om Odysseus eindelijk te introduceren, maar uiteraard was dat toen en nu zijn we bijna 3000 jaar later, klaar voor een persoonlijk verhaal waarin de keuzes die we maken het pad van ons hoofdpersonage vorm geven. De eerste keuze die je dient te maken is of je met Alexios of Kassandra het avontuur aangaat. De keuze of je met een man of vrouw op pad gaat maakt naar verluid niks uit voor het spelverloop, maar nu je voor het eerst een volwaardige Assassin’s Creed als vrouw kunt spelen weet ik waar mijn voorkeur ligt. Wat al erg snel opvalt is hoe geloofwaardig je personage overkomt in het spel. Kassandra is een jonge meid die op een afgelegen eiland leeft met haar voogd. Ze is ambitieus en nieuwsgierig, gefrustreerd door haar gebrek aan meer. Bayek was in voorganger Origins al een sterk personage, maar Kassandra (en Alexios waarschijnlijk ook) is duidelijk nog een paar stappen verder wanneer het op geloofwaardigheid aankomt. Het is erg moeilijk om er exact je vinger op te leggen in een review omdat het zich echt tijdens het spelen uit, maar het is de manier waarop haar lichaamstaal in conversaties je duidelijk maakt wat ze voelt of de levensechte blik in haar ogen. Het is de manier waarop ze niet zomaar een heldhaftige template is die je gewoon voor jezelf invult, maar gewoon al van het prille begin een echt personage met goede kanten, maar ook slechte zoals een kort lontje en naïviteit. Het is een personage waar je als speler voor kan vallen, en dat zorgt ervoor dat het opwindend aanvoelt wanneer het avontuur op gang trekt. Wanneer je het leven van een kapitein red en als beloning een overtocht op zijn boot versiert kan het echte avontuur beginnen, en je staat te popelen op het dek om te ontdekken waar haar verleden ligt en waar haar ouders gebleven zijn.

Het grote avontuur dat zich vervolgens ontvouwt bouwt netjes verder op wat Origins vorig jaar deed. Je reist naar diverse Griekse hotspots, denk maar aan het orakel van Delphi of de Akropolis in Athene toen het nog geen triestige ruïne was, en vecht tussendoor met wie je in de weg staat door te zorgen dat je zeker de beste gear hebt voor je huidig level, terwijl je arend nog steeds je beste vriend is om locaties te onderzoeken en vijanden te markeren. Als je vorig jaar in Egypte vertoefd hebt, dan vind je ook in het oude Griekenland je weg. Dat Griekenland is echter waar er een groot verschil in zit. Ik vond Origins een heel knappe game, maar laat ons eerlijk zijn, het voelde toch vaak aan als een grote zandbak. Het Griekenland van Odyssey is pakken veelzijdiger en zelfs feeëriek te noemen. Boomgaarden en korenvelden, akelige moerassen en bossen waar het zonlicht door de bladeren komt, witte zandstranden en helderblauwe zeeën, dit Griekenland heeft het allemaal en zo veel meer. Ik denk dat het ondertussen bij GameParty al wel geweten is dat ik erg te spreken ben over sandbox-games die de moeite nemen om hun spelwereld geloofwaardig en meeslepend te maken, en op dat vlak scoort Odyssey met vlag en wimpel. Het is een genot om in dit Griekenland te verdwalen.

Odyssey voelt uiteraard aan als een evolutie op de revolutie die Origins vorig jaar in gang zette, maar er zijn uiteraard wel meer verschillen louter dan een veelzijdiger setting. Zo maakt het bootje varen opnieuw zijn intrede, wat logisch is gezien de grote van de map en het nogal onontkomelijke feit dat Griekenland nu eenmaal uit heel wat eilandjes bestaat. Het zeilen, dat voelt net hetzelfde aan als het in Black Flag deed, maar ontkomt ook hier niet aan de invloed dat de reeks wel degelijk een RPG geworden is. Dat betekent dat je op het vasteland bemanning kan recruteren om je schip sterker te maken en Griekse liedjes te zingen. Het varen zal nooit mijn favoriete onderdeel van een Assassin’s Creed-game worden, maar in Odyssey voelt het thematisch gezien goed aan en je hoeft het nooit langer te doen dan strikt noodzakelijk om op je volgende bestemming aan te komen.

Een ander aspect waarop Odyssey zich onderscheid is narratieve flow. Het verhaal zelf is niet zonder de nodige cliché’s, maar is gewoon goed te noemen, geholpen door de sterke dialogen die je zelf als speler aanstuurt en de geloofwaardigheid van de personages. Wat voor mij echter nog belangrijker is, dat is de manier waarop quests op verhalend vlak overvloeien. Bij Orgins had je een duidelijk overzicht tussen de main quests en de zij-quests die er vaak op neer kwamen gewoon ergens heen te gaan en wat koppen in te slaan. Bij Odyssey is er echter duidelijk moeite genomen om ook de side-quests verhalend goed te omkaderen en daardoor vervaagt de lijn tussen het hoofdverhaal en zij-opdrachten vaak. Het is, en daar komt hij hoor, van The Witcher 3 geleden dat ik een game heb gespeeld die zo sterk is in het vertellen van grote en kleine verhalen. Het is een spel dat tegelijk ook compleet geschift is qua omvang. Griekenland is een immense, diverse sandbox, die volgepropt is met dingen om te doen. Vergeet het klimmen in torens en de vele pop ups op je map met generieke dingen om te doen, maar denk dus eerder aan games als Skyrim en The Witcher 3 waar je mensen ontmoet en organisch de ene na de andere quest krijgt zodat je een uitpuilende to do lijst van potentiële avonturen hebt. Op dat vlak mocht de inventarislijst van je beschikbare quests echt wat overzichtelijker want het kan een chaotische warboel worden.

Dat Oddysey zo een omvangrijke speeltuin is vol dingen om te doen is uiteraard het gevolg van het RPG-DNA dat de reeks aangenomen heeft. Jij kiest aan het begin met wie je wil spelen en jij zal hem of haar ook de volgende zestig uur gaan vormen. Dat betekent dat je in dialogen bepaalt wat Kassandra zegt en de gevolgen daar ook van draagt, omdat je net als bij pakweg Mass Effect kan bepalen met wie je allianties sluit, wie je beledigt en wie je wil neuken. Het draagt allemaal bij tot het gevoel dat jij als speler voor een deel het pad van je hoofdpersonage bepaalt. Het zou uiteraard ook geen RPG zijn zonder levelen met behulp van XP en die ervaring vervolgens omzetten in een sterker personage. Er zijn heel wat abbilities die je vlotjes kunt upgraden om een personage te krijgen dat je het best ligt, en het leuke is dat de game je daar ook mee laat experimenteren. Heb je het gevoel dat je toch wat verkeerde keuzes hebt gemaakt? Hoest dan wat Drachmen op, reset de boel en herverdeel al je ervaringspunten. Verder is het uiteraard erg belangrijk om in de gaten te houden wat jouw level is ten opzichte van de tegenstanders in de quests die je gaat aanpakken, want twee levels boven je kunnen red je echt niet. Tenslotte is het uiteraard ook belangrijk om de juiste gear in je bezit te hebben want het tweaken van je armour en het gebruiken van de beste wapens in je arsenaal is vaak het verschil tussen verder gaan op je tocht of eindigen in een Griekse tragedie. He, er is een reden waarom Ubisoft de game Odyssey gedoopt heeft en er niet voor “de vlotte tocht door Mediterraans Griekenland” gekozen is als subtitel. Een Odyssey is lang, overweldigend en vermoeiend, maar blijkt altijd het ondernemen waard. Een betere titel had Ubisoft dus niet kunnen vinden voor hun nieuwste Assassin’s Creed.

Ubisoft bouwt sterk verder op de solide basis die Origins vorig jaar al wist te leggen. De transitie naar een volwaardige, uitgebreide RPG is met Odyssey dan ook compleet, en dat levert een immens uitgebreide game-ervaring op. Microtransacties kunnen voor ongeduldige spelers dan wel wat roet in het eten gooien, maar als je er de tijd voor neemt ontplooit het Griekenland van Assassin’s Creed zich tot een bloedmooie plek waar er tientallen uren aan avonturen te beleven vallen. Een ambitieus meesterwerkje op sandalen.