Dawn of Ragnarok is de grootste uitbreiding in de geschiedenis van Assassin’s Creed. Het klinkt als promotalk, maar tijdens het spelen ontdek je dat Ubisoft echt niet zat te overdrijven met dat statement. Het is een uitstapje dat je ruim dertig uur zout houd als je alles wil ontdekken dat het te bieden heeft. Meer van hetzelfde? Uiteraard, maar dat doet weinig afbreuk aan de kwaliteit van de verzameling aan missies, zij-opdrachten en typische open wereld afleidingen die het team achter Valhalla je hier presenteert.
Hoe fijn de tijd gaat worden die je met Dawn of Ragnarok gaat doorbrengen, hangt af van twee factoren. Om te beginnen, en dat is echt een heel belangrijke, of je er nog veel zin in hebt. We moeten daar niet idioot om doen. Valhalla is een erg omvangrijke game die verder bouwde op de fundamenten van de twee gigantische voorgangers. De formule kennen we na dik honderd uur spelen nu echt wel. Als je het als speler daar even mee gehad hebt, dan is Dawn of Ragnarok niet de uitbreiding die op magische wijze de verveling gaat wegblazen. Het tweede belangrijke element is hoe je tegenover de mythische aspecten van Valhalla stonden. Ik heb het gevoel dat de meningen daar bij spelers wat verdeeld waren. Gamers die de verhaallijn rond Odin en uitstapjes naar Asgard maar matig konden slikken, gaan in dit Dawn of Ragnarok geen fijne tijd tegemoet. Fans die nog wel zin hebben in een uitgebreid rondje Valhalla en een beetje fantasy wel kunnen appreciëren kopen met Dawn of Ragnarok echter geenszins een kat in de zak.
Dawn of Ragnarok implementeert de speler dus wederom onder in een mythologische droomwereld en plaatst je in de rol van Odin ( of Havi) die een wanhopige queeste ondergaat om zijn zoon Baldr van een stelletje vuurreuzen te redden. Het is een verhaal dat rechtstreeks uit Noorse mythen geplukt is en dat toch netjes binnen de verhalende context van Valhalla past en extra textuur aan de visioenen van Eivor weet te geven.
Odin is volledig geobsedeerd door Ragnarok, het letterlijke einde der tijden, en dient een nogal ongemakkelijke alliantie aan te gaan met de dwergen om hem te helpen in zijn strijd. De dwergen zagen zich genoodzaakt te gaan schuilen in de bergen nadat ze verslagen werden door de reuzen wat uiteraard voor een gemeenschappelijke vijand zorgt. Het verhaal dat zich vervolgens ontplooit voelt voor de fans vertrouwd aan. Er zijn drie regio’s die elk een eigen verhaallijn hebben binnen het overkoepelende narratief en alles wordt boeiend gebracht. Noemenswaardig is wel dat Odin in tegenstelling tot Eivor geen personage is waar je veel controle over hebt, de manier waarop zijn karakter in elkaar steekt staat behoorlijk vast. Dat betekent dus dat je speelt met een hoofdpersonage dat manipuleert en moord louter voor zijn eigen doelen. Odin is in dit Dawn of Ragnarok de waanzin voorbij en komt vervaarlijk dicht aan bij een booswicht. Dat zorgt uiteraard voor een interessante insteek op verhalend vlak.
Op vlak van gameplay neemt Dawn of Ragnarok zoals eerder gezegd dan weer minder risico. Het is in feite gewoon meer Valhalla. Dat is dus niet noodzakelijk slecht, omdat de gameplay ook hier weer van hoog niveau is, alleen doe je hier dus nauwelijks wat anders dan je in de tientallen uren in de base game uitspookte. De grote vijanden, de zogeheten Musphels, zijn in essentie variaties op wat je al eerder zag die hun wapens in brand kunnen steken. Ook de nieuwe wapens die je tot je beschikking krijgt zijn tof, maar voelen door het hergebruiken van animaties stukken minder uniek dan zou moeten. Nieuwe abilities die Goddelijke krachten aan je arsenaal toevoegen zorgen weliswaar voor een erg leuke toevoeging, maar wegen niet zwaar genoeg door om de gameplay echt te onderscheiden van de tientallen uren die er aan vooraf gingen. Daar waar vorige uitbreidingen Wrath of the Druids en The Siege of Paris de formule wisten te stroomlijnen tot de essentie voelt Dawn of Ragnarok aan als een terugkeer naar de overdaad van Valhalla. De gameplay is goed, het mythologische kantje is leuk en Odin als hoofdpersonage is onmiskenbaar stoer, het voelt alleen allemaal wel erg vertrouwd aan op dit punt.
Fans die zich nog een laatste dertig uur in de wereld van Valhalla willen laten onderdompelen vinden met Dawn of Ragnarok een warm bad. De mythologische setting werkt stukken leuker dan in het originele spel het geval was en alles is nog steeds van een heerlijk hoog niveau. Als je na de uitgebreide base-game en de uitstekende eerdere uitbreidingen wat klaar bent met de gameplay-loop van Valhalla, dan zal je in Dawn of Ragnarok niet de vonk vinden die het vuur terug aanwakkert.
