Met Batman: Arkham Knight brengt Rocksteady een einde aan de trilogie die ze ooit begonnen is met Arkham Asylum. Door de uitmuntende kwaliteit van de eerste twee delen (Arkham Origins was niet van Rocksteady!) is de lat bizar hoog komen te liggen. Het is dan ook lastig om hier nog eens bij in de buurt te komen. Weet Arkham Knight zijn voorgangers te evenaren?
Het zit in de mens om emoties te laten blijken wanneer een situatie er om vraagt. Pure euforie wanneer er een vreugdevolle gebeurtenis aan je voorbij trekt. Woede wanneer iemand je onrecht aandoet. En verdriet wanneer er afscheid genomen moet worden. Een afscheid kan je doen huilen, je sip laten voelen en je vooral leeg achterlaten. Het is niet iets wat we als mensheid zien als een prettig moment, het is niet iets wat we vieren. Een afscheid moet verdrietig zijn, niet gevuld met actie, met momenten die ons laten lachen en toch depressief achterlaten. Toch weet Rocksteady al deze gevoelens in je gezicht te smijten tijdens het spelen van Arkham Knight. Van pure vreugde, naar het ultieme verdriet.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Het heeft iets ironisch; afscheid nemen van Batman in Gotham City. De stad waar we eigenlijk stiekem al sinds het originele spel doorheen willen gaan. Na het Asylum, na Arkham City is het nu eindelijk Gotham City dat open is voor de Dark Knight om als speeltuin gebruikt te worden. Maar Gotham is niet zomaar een stad. Gotham is een technisch hoogstandje. Een grote, open stad om te gaan en staan waar je wilt. Zonder laadtijden. Zonder dat vreemde mist het zicht in de verte vertroebelt. Zonder haperingen. Zonder fouten. Gevuld met locaties die de echte fan doen juichen. Denk aan Wayne Tower of Ace Chemicals. Stuk voor stuk iconische plekken die hier beter dan ooit uit de verf komen. Zonder moeite schiet je jezelf naar het hoogste gebouw in de stad en vlieg (zweef) je later over de duistere gebouwen en nauwe steegjes. Batman voelt zich thuis in Gotham. Het doorkruisen van de stad is ongekend. De grote open wereld zorgt er nergens voor dat Rocksteady zich niet heeft kunnen concentreren op de kleinste details. Dit is een technisch hoogstandje en het oogt nog een enorm fraai ook.
Natuurlijk heeft de ontwikkelaar concessies moeten maken om deze stad zo groot, grafisch indrukwekkend en levend te maken. De straten zijn wederom erg leeg. Er lopen geen inwoners van Gotham op de straten. Meer dan een verdwaalde taxi of ander voertuig kom je niet tegen. Uiteraard lopen er vele vijanden door de straten, rijden er tanks, vliegen er drones rond en is de lucht gevuld met heli’s, maar de inwoners zijn ver te zoeken. Echter, na vijf minuten spelen vergeet je dit. Vanaf het begin slurpt de game je op in zijn unieke sfeer en laat je het spel geheel over je heen komen. Bankovervallen, aanvallen van drones, mysterieuze moorden en politie achtervolgingen; er is genoeg te doen in Gotham op de momenten dat je het hoofdverhaal even niet wil volgen. Het duurt dan ook niet lang voordat het lege Gotham tot de nok gevuld is met activiteiten om te doen. Het gaat je dan ook heel wat uren kosten om deze game naar de volle honderd procent te brengen. Er is genoeg te doen en genoeg te zien.
In mijn ogen heeft de Arkham-serie de beste combat die we ooit in een game hebben gezien; het feit dat titels als Mad Max en Shadow of Mordor het één op één kopiëren zegt genoeg. Interessant gegeven is dat de gevechten met vele personages tegelijk dit keer anders aanvoelen dan in Asylum en City. Dit omdat het slimmer dan ooit is om de verschillende gadgets tijdens het vechten in te zetten. Een klein explosief op de rug van een slechterik? Een battarang om even iemand om te laten vallen? Gebruik het; het is nodig. De moeilijkheidsgraad lijkt ietsje hoger te liggen, wat de gevechten opnieuw interessanter maakt. Ook word je vaker door grotere groepen aangevallen waarbij elk personage anders verslagen moet worden. Denk aan mensen die elektrisch geladen zijn en je niet aan kunt raken, personages met messen of zelfs grote mannen die tegen een klap kunnen. Wanneer deze zich in hetzelfde gevecht met je bemoeien is het slimmer om tactisch te werk te gaan dan dat je op je knoppen begint te rammen. Hoewel de combat wederom prachtig en vloeiend oogt, is het bijzonder makkelijk om onder de knie te krijgen. Heb je eerdere delen gespeeld, dan ram je je zo door de eerste vijanden heen.
Een nieuwigheid die ik persoonlijk toffer vond dan ik eerder had gedacht, is de toevoeging van de ‘double team takedown’. Op momenten dat je zij aan zij vecht met een ander personage (Catwoman, Nightwing of andere) is het mogelijk om met Batman een tegenstander de lucht in te trappen waarna het andere personage het afmaakt. Of Catwoman pakt iemand vast waarna Batman los kan gaan. Het briljante aan dit systeem is dat het de snelheid nooit uit het spel haalt en alles enorm vloeiend overgaat van een solo naar een duo-gevecht. Het zorgt voor de meest indrukwekkende knokgevechten in het spel. Je wil bijna dat Rocksteady een coöperatieve mode in het spel had toegevoegd waarin je dit non-stop met een tweede speler kunt doen.
Arkham Knight speelt zich na alle eerdere avonturen af. Hierdoor heeft Batman nieuwe snufjes die hem helpen tijdens de zware nacht die voor hem ligt. Zo is het mogelijk om vijandelijke tanks en drones te hacken. Waar eerst jij het middelpunt van de kogels bent, kan Bats ervoor zorgen dat ze zich tegen hun eigen troepen keren. Een drone of tank aan je zijde kan het verschil uitmaken tussen leven of dood. Ook een nieuw aspect is de Fear Takedown, waardoor je, wanneer je de mogelijkheid hebt, verschillende tegenstanders in een beweging tegen de vloer kunt werpen; een krachtige toevoeging die je vaker dan eens gaat gebruiken. Vijf tegenstanders met geweren? Vier seconden en je staat als enige overeind. Batman staat eindelijk aan de top van zijn kunnen. Dit is Batman zoals je hem kent. Uiteraard is het niet alleen deze combat die de klok slaat. Net zoals in eerdere delen zijn er nog steeds de ‘predator’ momenten waarin je ongezien een hele kamer vol met (bewapende) vijanden uit dient te schakelen. Vanuit een hoog punt vlieg je omlaag, deel je een klap uit en ben je weer weg. Voordat je tegenstander met zijn hoofd de grond raakt, zit jij alweer te azen op een ander.
De Arkham Knight, een nieuwe vijand waarvan Batman de identiteit niet weet, komt al snel ter tonele. Een vijand die Rocksteady puur voor dit spel ontworpen heeft. Het personage kent Batman, weet zijn geheimen en weet hoe hij denkt. Het is de meest dodelijke vijand die de Dark Knight ooit in zijn schoot geworpen heeft gekregen. Hij daagt je uit om anders te denken wanneer je normale acties niet werken. Je kunt niet altijd vertrouwen op de techniek die Wayne in zijn zak heeft zitten. Het voelt fris ten opzichte van de bekende personages uit eerdere delen. Hoewel deze vijanden ook hun opwachting maken (denk aan Poison Ivy, Harley Quinn, Two-Face en anderen), is het de Arkham Knight die dit keer het verhaal voort weet te trekken. Wie is dit personage? Het is aan jou om het uit te vinden voordat Batman zijn laatste adem blaast. Gelukkig sta je er niet alleen voor en heb je (eindelijk!) Batman’s meest bekende voertuig tot je beschikking. Eindelijk is de Batmobile te besturen en te gebruiken in gevechten. Duidelijk gebaseerd op de auto uit de Animated Series, in combinatie met The Tumbler uit The Dark Knight en de tank uit The Dark Knight Rises, is dit een vervoersmiddel waar je respect voor hebt. Dankzij de (niet dodelijke) wapens, een turbo en de mogelijkheid om te veranderen in een tank is dit de wagen die Batman het leven vaak zal redden. Alsof je de kracht van een bulldozer in de elegantie van een Ferrari toegereikt krijgt. Het feit dat de mobile vaker dan eens gebruikt wordt in puzzels en actievolle segmenten zal zelfs de grootste Batman-hater doen glimlachen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Nu klinkt alles hierboven enorm goed, maar het beste heb ik nog niet benoemd. Het beste in de game, hetgeen wat mij zo aangrijpt, is het verhaal en de manier waarop Batman psychologisch getekend is door zijn geschiedenis. Met het einde van Arkham City liet Rocksteady al zien dat het een ontwikkelaar is met ballen. Deze ballen zijn door Arkham Knight alleen maar gegroeid. Ze doen dingen in het spel (ik ga niets spoilen!) die je niet verwacht. Dingen waarvan je dacht dat het verhaaltechnisch niet zou kunnen. Waarvan je zou denken dat DC Comics daar nooit toestemming voor zou geven. Maar dit is niet de vrolijke Adam West-Batman. Dit is niet de harde Batman uit de films van Christopher Nolan. Dit is de Batman van Rocksteady, in een enorm grauwe, duistere wereld. Een wereld waarin we uren plezier hebben gehad. Het idee dat Scarecrow heel Gotham wil verhullen met zijn angst-toxin, gevuld met zijn geschiedenis met The Joker, Oracle en Robin, zorgt ervoor dat Batman de zwaarste nacht van zijn leven gaat krijgen in Arkham Knight. De nacht waarin hij laat zien wat hij nu echt is. Wat zijn krachten zijn. Dit… Dit is de ultieme Batman.
Wanneer je het verhaal tot een einde hebt gebracht zijn er uiteraard weer vele zijmissies te voltooien. Catwoman moet gered worden van The Riddler, overal zijn trofeeën te vinden, bankovervallen moeten gestopt worden en brandende gebouwen geblust (verdomme, Firefly!). Batman: Arkham Knight leg je niet zomaar weg. Dit is een game die je vanaf het begin grijpt en je pas loslaat wanneer je de volledige honderd procent hebt weten te bereiken. Waar Arkham Asylum en Arkham City de weg open hebben weten te leggen, is Arkham Knight de ultieme Batman die uit de visie van Rocksteady is gekomen. Dit is het spel dat de ontwikkelaar al jaren voor ogen had, maar niet kon maken door de gelimiteerde technologie. Die technologie is nu daar, dus brengt de ontwikkelaar haar magnum opus. Game of the Year award waardig? You bat your ass!
[review pros=”+ Grafisch enorm indrukwekkend
+ Stad en verhaal op hoog niveau
+ Psychologische aspect in het hoofdpersonage” cons=”- Dit is echt het einde?” score=98]
