Met Batman Arkham Asylum wist ontwikkelaar Rocksteady vriend en vijand te verrassen. Niemand zag dit spel aankomen en schoof het af als de zoveelste licentie-game. Maar de game was meer en bleek een briljante visie op Batman te zijn. Het vervolg, Arkham City, werd zowaar nog beter en wist de game naar een nieuwe hoogte te tillen. Nu, jaren later, verschijnen beide games opgepoetst en voorzien van alle DLC opnieuw voor de huidige generatie consoles en PC’s. Zijn we daar blij mee?
Het claustrofobische van Asylum tegenover de grote, open wereld van City. Het zijn twee games die in hun hart hetzelfde zijn, maar qua vertoning compleet van elkaar verschillen. Welke je ook de betere vindt, het is duidelijk dat de games behoren tot de top van de vorige generatie spelconsoles. Ik herinner me dan ook nog de vele, vele uren in die ik de games heb gestoken om alle uithoeken te verkennen en elke achievement te behalen. De games deden wat met me. Ze lieten niet alleen zien hoe het was om met Batman te spelen, ze lieten zien hoe het was om Batman te zijn. Met warme gevoelens kijk ik terug op de tijden met de games. Met een passie voor de serie, vol met hartstocht, was ik dan ook blij dat ik als de Basman van de redactie aangewezen werd om terug te keren naar deze pareltjes.
Om het makkelijke meteen uit de weg te ruimen: ja, de games weten nu nog steeds goed overeind te blijven staan. De twee verhalen die de ontwikkelaar poogt te vertellen, werken nog steeds en doen wat met je gemoedsrust. Sterker nog, de verhalen weten nog steeds de drijvende kracht te zijn van de games. Waar in het eerste deel Joker ontsnapt en Batman mee lokt naar Arkham Asylum om daar een poging tot moord op de gevlederde detective te doen, terwijl het hele Asylum overlopen wordt door gekken, spreekt nog steeds tot de verbazing. Hoe in Arkham City de gehele stad ten prooi valt aan de vele, slechte en krankzinnige vijanden weet nog steeds te overtuigen. De gameplay staat wederom als een huis. Nog steeds vind ik het combatsysteem in de Arkham-games misschien wel het beste combatsysteem in de game industrie. Het is dan ook niet op deze twee punten waar ik de review op wil focussen. Nee, hiervan weten we dat het meer dan oké is. Het is juist ergens anders waar deze Batman me enorm tegenstaat.
De games hebben een nieuwe motor gekregen. Waar ze beide ooit op de Unreal 3 engine mochten draaien, worden de avonturen nu aangestuurd door Unreal Engine 4. Een flinke stap, die zowel technisch als grafisch zijn invloed heeft. De game ziet er stukken beter uit. De omgevingen zijn scherper, kleding is gedetailleerder (je kunt de materialen van Batman’s kleding onderscheiden!) en omgevingseffecten ogen beter dan ooit. Het rondvliegen in Arkham City is, grafisch gezien, meer dan fantastisch. Hoe alles op het kostuum van de Bat reflecteert, hoe de regen zijn ding doet, hoe de atmosfeer oogt. Het is fantastisch. Tenminste, meestal. De kleuren zijn door de nieuwe engine ook wat veranderd. De game is minder grauw, minder duister. Het spel is net feller geworden, lijkt het wel. Het doet wat af aan de sfeer. Batman moet juist duister zijn. Batman is grauw. Nu oogt het wat fletser, wat lichter. We willen Tim Burton, niet Joel Schumacher.
Toch, dit was nog te vergeven. De game speelt lekker, grafisch oogt het goed, het verhaal is sterk. Maar dan. Het grote minpunt. Een punt dat ik de games gewoon niet kan vergeven. Iets wat ik gewoonweg niet kan begrijpen. De framerate is op momenten dramatisch te noemen. Net als op de Xbox 360 en PlayStation 3 lopen de games op dertig frames per seconde. Maar de framerate kakt vaak in. Op alle nieuwe systemen. Tijdens gevechten gaat het spel haperen. Nu zul je denken dat er misschien gewoonweg veel aan de hand is op je scherm, maar dat is het niet. Zelfs in Arkham Asylum tijdens het lopen door een lege hal werd ik geconfronteerd met haperingen. In Arkham City merk je een verschil tussen binnen en buiten. Buiten loopt de game niet zo soepel als wanneer je in een binnenlocatie bent. Hoe kan dit? De Xbox One en PlayStation 4 hebben meer dan genoeg power om dit aan te kunnen. Wat is hier aan de hand? Hoeveel liefde ik ook voor deze games had, ik kan dit niet vergeven. Het doet af aan de spelervaring. Het laat je zien dat je net Batman bent, maar een spel aan het spelen bent. En wanneer je tijdens de combat een combo verpest omdat het spel aan het haperen is (aangezien het best tijdsensitief is), is het onvergeeflijk.
Naast de twee games staat ook alle verschenen DLC op de disc. Leuk voordeel hierbij is dat de exclusieve content nu ook op het andere platform te spelen is. Als Xbox-speler kon ik bijvoorbeeld voor het eerst met The Joker spelen in Arkham Asylum, content die eerder exclusief voor PlayStation 3 was. De challenge rooms zijn uitdagend, de vele skins in Arkham City zijn leuk om te gebruiken en Harley Quinn’s Revenge is een toffe afsluiter voor Arkham City. De games zijn goed gevuld. Toch had ik graag meer gehad. Een director commentaar, bijvoorbeeld. Of een kleine making of documentaire. En stiekem mis ik eigenlijk Arkham Knight in deze collectie. Maar dat is een heel ander verhaal.
Mocht je Arkham Asylum en Arkham City nooit hebben gespeeld, dan verplicht ik je om deze schade in te halen met deze collectie. Ondanks de problemen met de framerate zijn het briljante titels te noemen die je gespeeld moet hebben. Mocht je ze al hebben, dan is de aanschaf misschien minder interessant. Helemaal omdat ze op de vorige generatie consoles gewoonweg beter speelbaar waren…
