Het is heel makkelijk om Bloodstained: Ritual of the Night te voorzien van een review. ‘Castlevania zonder de naam.’ Dat dekt de complete lading eigenlijk wel. Een ‘metroidvania’, zo je wil. Een open wereld die pas open gaat nadat jij de juiste krachten of kunnen hebt om bepaalde plekken te openen. Precies zoals Castlevania en Metroid dat vroeger al deden. En ook dit keer zie je het gewoon vanaf de zijkant.
Het is niet zo raar dat de vergelijking met Castlevania zo snel gemaakt wordt. Toen Bloodstained in 2015 verscheen op Kickstarter werd beloofd dat het spel moest spelen en aan moest voelen als Castlevania: Symphony of the Night. Dat de assistant director van die game ook heeft meegewerkt aan Bloodstained, maakt het plaatje compleet. Nu weet ik net als jij dat niet elke game die een ‘spiritueel vervolg’ op iets moet zijn vanuit de diepste krochten van Kickstarter daadwerkelijk eer doen aan de belofte. Denk aan een Mighty No. 9, bijvoorbeeld of misschien zelfs een beetje aan Yooka Laylee. Het is goed om te zien dat dit niet het geval is bij Bloodstained. Voor deze Ritual of the Night staan de sterren precies op de juiste lijn.
Deze assistant director heeft stiekem aan heel wat Castlevania’s meegewerkt. Maar dit keer was het niet aan hem om Dracula opnieuw terug te brengen. En ook Belmont had geen tijd om een kasteel te bezoeken (die is te druk bezig op Netflix, natuurlijk). Nee, dit keer werd een compleet nieuwe wereld geschapen met nieuwe helden, nieuwe vijanden en nieuwe uitdagingen. Maar dit in combinatie met de oude, bekende gameplay. Jij speelt als Miriam, een vrouw zonder ouders maar met de mogelijkheid om de kracht van demonen in zich op te nemen om ze opnieuw te gebruiken. Een vrouw die compleet aan te passen is qua krachten en kleding namate je verder komt in het spel en loot blijft verzamelen. En dat ga je nodig hebben om steeds sterker te worden namate je een kasteel (jawel!) onderzoekt, elke gang bezoekt en geheimen bloot probeert te leggen. Het concept is alles behalve origineel, het is Castlevania zonder de IP er aan te koppelen. Maar het is ergens helemaal niet erg dat de game zo teert op dat wat we kennen wanneer dat wat we kennen zo goed werkt.
Bloodstained is geen korte game. Met zo’n twintig uur moet je game wel tot een einde kunnen brengen, al lees ik op internet berichten van mensen die er vier uur korter over hebben gedaan. Wil natuurlijk niet zeggen dat je, wanneer je het einde hebt behaald, het complete kasteel hebt gezien. Metroidvania, weet je nog? Terug naar oude plekken om nieuwe geheimen te vinden. Want waar je eerst bijvoorbeeld nog niet kon komen, is met een nieuw vrijgespeelde dubbele sprong wel te behalen. De omgevingen zijn leuk en nodigen uit tot ontdekken. Van gotisch kasteel tot enge laboratoria tot plekken die je niet zou verwachten in een game als deze. Ook hier is de Castlevania invloed meer dan duidelijk te merken. Helemaal in scenes waarin de maan een donkere gang voorziet van licht. Je verwacht bijna dat het Castlevania logo in beeld verschijnt.
Er zijn enorm veel krachten en verschillende wapens te vinden in het spel, waardoor jouw speelstijl compleet anders kan zijn dan die van mij. Je hebt echt de mogelijkheid om je eigen speelstijl te ontwikkelen, om deze af te stellen op wat jij tof vind. Ga je voor een zwaard? Dan ga je van vlakbij aan moeten vallen, waardoor je verdediging misschien wat sterker moet worden. Ben je net als ik en ga je voor guns? Dan is afstand je grootste vriend. Er zijn legio aan wapens te vinden die allen andere mogelijkheden met zich meebrengen. En is dat niet wat je zoekt? Dan kun je nog altijd met je vuisten en voeten aan de slag. Dit met vele, vele demonenpowers die je vrij kunt spelen (schieten van vuur is leuk, bijvoorbeeld) zorgt ervoor dat je haast ongelimiteerd kunt combineren om zo de digitale avatar van je dromen te maken. Het toffe is dat de game steeds aanzet tot verder ontdekken omdat het nooit te lang duurt om een nieuwe upgrade vrij te spelen, iets waardoor het helemaal geen straf is om verder op onderzoek te gaan en even het verhaal te laten voor wat het is.
Er is een flink scala aan vijanden aanwezig om die powers en wapens op te testen. Natuurlijk begint dit bij de standaard huis, tuin en keuken-demoon, maar al snel groeit dit uit tot beeldvullende gedrochten uit je nachtmerries. Denk aan gigantische katten met hoorntjes of Duivelse paarden die hun krachten vinden onder water. Het is bizar, het is gothisch, het is precies op z’n plek in een game als deze. Alle personages in het spel zijn voorzien van een stem, waarbij ik het extra leuk vond om David Hayter langs te horen komen (de ‘echte’ Solid Snake uit Metal Gear Solid). En ja, voor de puristen is het zelfs mogelijk om de Japanse stemmen in te schakelen. Het maakt van Bloodstained een tof pakket.
Ik noem in deze recensie Castlevania vaker dan eens als duidelijke inspiratiebron. En de makers zeggen dan ook niet dat het niet zo is. Het is net geen kopie, maar Bloodstained zou zo in die franchise plaats kunnen nemen. Het onderzoeken van het kasteel, het vinden van de geheimen en het openen van het verhaal is net zo tof als in die andere serie. De vergelijking met specifiek Castlevania: Symphony of the Night is er dan niet alleen even om een beeld te schetsen, maar ook eentje om te laten zien hoeveel liefde in deze game gestoken is. Mocht Castlevania je ding zijn, dan is Bloodstained verplichte kost.
