Voordat je het denkt; nee we spreken hier niet over Bright Memory: Infinite. De game die ons allemaal weg wist te blazen met zijn bijzonder snelle actie en prachtige graphics moet nog verschijnen. Dit is een proloog, een korte game die je moet laten zien wat het spel later echt gaat brengen. Een ‘Playable Teaser’, zo je wil.
Bright Memory is op de console een next-gen exclusieve game, alleen speelbaar op de Xbox Series S en Xbox Series X, al verscheen ‘ie eerder dit jaar al op de PC. Voordat we aan de review beginnen willen we dan ook duidelijk maken dat deze game gemaakt is door een enkel persoon en dat je het spel voor nog geen acht euro aan kunt schaffen. Dit klinkt misschien meteen alsof we de verwachtingen omlaag willen halen, maar dat is het niet. We willen duidelijk maken dat dit geen tripple A-game is waar honderden mensen aan hebben gewerkt. En daarom beoordelen we de game ook niet op die manier.
Meteen tijdens het eerste moment van de game valt op dat de visuele kracht aanwezig is. Alles oogt snel, flitsend en enorm scherp. De kleuren spatten van het scherm en alles gaat zo soepel als dat je zou verlangen. Wanneer je echter naar de personages kijkt heb je het idee een stuk in de tijd terug te zijn gegaan. Deze zijn niet gelijk qua visuele pracht aan de rest van de game. Echter heb je niet veel tijd om daar bij stil te staan aangezien Bright Memory door dendert als een sneltrein op speed. De shooter (die op momenten enorm aanvoelt al zo’n oude arcadehal schietspel) combineert wapens, krachten en snelheid om je door flinke groepen vijanden te laten gaan. Dit in combinatie met de eerder genoemde flitsende effecten, waardoor het er allemaal toch helemaal prima uit lijkt te zien. Het pistool/zwaardenspel combineert goed met de snelheid die de game je voor blijft schotelen. Sterker nog, nergens zit een momentje om even te ademen. Behalve wanneer je sterft en de game je even een checkpoint terug moet zetten.
Wanneer de vijanden in verschillende soorten en maten (en aanvallen) in groepen op je afkomen, voelt Bright Memory als een oude arena shooter zoals Quake III Arena. Het is snel, genadeloos en bruut. Het bloed vliegt je om de oren, de ledematen verlaten de niet meer aangehechte lichamen vaker dan eens. Je springt, ontwijkt, rent en schiet terwijl je vijand na vijand over de klink probeert te jagen. De ‘arena’ waar je dit in doet zijn afgeschermde, kleine omgevingen in een groter level, waardoor de actie kleinschalig en intens is. Als speler krijg je drie schietijzers; een machinegun, een shotgun en een pistool. Het wisselen is snel, maar ik merkte al redelijk vroeg dat de machinegun over het algemeen mijn ‘go to wapen’ was. Wat de gameplay zijn extra geeft zijn de krachten die je langzaamaan krijgt (en vrijspeelt met genoeg XP) en het zwaard wat je soms even mag gebruiken. Het zwaard heeft namelijk een timer. Slim, aangezien het bijzonder krachtig is. Je kunt het zo’n acht seconden gebruiken voordat deze weer moet ‘herladen’, maar vaker dan eens heeft dat zwaard me uit benarde situaties weten te krijgen. Dat het zwaard ook nog speciale krachten heeft maakt het alleen maar leuker om het tactisch en vaak in te zetten.
Het mixen van je zwaard, wapens en haast telekinetische krachten (die je gaandeweg vrij kunt spelen), zorgt voor een explosieve combinatie aan dodelijke tools. Zo heb je de Force Push (sorry, Star Wars-fan in hart en nieren).waarmee je vijanden niet alleen. weg kunt duwen, maar ze letterlijk ook de lucht kunt krijgen. Leuk ook wanneer je de grapple gebruikt om jezelf letterlijk richting je vijand te torpederen waarna je flink wat schade toe kunt brengen. Of wat te denken van een ijsbubbel creëren waarin de tijd (en de inliggende vijand) letterlijk stil staat? Het combineren van deze krachten, wanneer ze open gespeeld zijn door voldoende XP te verzamelen, zorgt ervoor dat het herspelen van het spel (nieuw game+ is aan te raden) een andere ervaring brengt dan voorheen.
En dat is aan te raden. De combat is niet alleen snel en intens, maar ook gewon leuk. Heel af en toe zijn er momenten dat je wat moet klimmen en springen naar een volgende plek (op de meest simpele manier die er is), maar dit onderdrukt de actie nooit. Wel is het zo dat de ‘gameplay loop’ veelal hetzelfde is. De game schotelt je eigenlijk constant dezelfde gameplay voor, welke keer op keer herhaald wordt, echter met andere vijanden en, wanneer jij daar voor kiest, andere powers. Ik haalde net al de new game + hierbij aan. Die ga je gebruiken, wetende dat je de game in dertig minuten uit kunt spelen. Mijn tweede run, waarbij ik sterker was dan de eerste, liet de teller net over de vijfentwintig minuten gaan. Dit is geen game die je maanden gaat spelen, na een avondje ben je er wel klaar mee. Ik ben drie keer door de game gelopen (want achievements), maar wanneer je deze trofeeën niet interessant vind, kun je de game na een uurtje best weer van je schijf verwijderen. Er is geen meerwaarde meer wanneer je alle powers open hebt gespeeld en de game nog eens door bent gelopen. De boss battles zijn tof en testen je vingervlugheid, maar na de derde keer had ik het ook wel weer gezien. De playable teaser, die nog geen acht euro kostte, deed dan ook eigenlijk precies wat ik verwacht had.
Zoals ik al aangaf is het best lastig om een oordeel aan Bright Memory te hangen. De game loopt heerlijk, oogt strak en laat zien wat next-gen kan betekenen. De 4K beelden knallen van je scherm op een hoge framerate, de combat geeft voldoening en laat je snakken naar meer. Aan de andere kant is er na een uurtje weinig meer te beleven, ogen de personages niet next-gen. Ik heb met liefde mijn 8 euro in deze game gestoken, zodat die kleine ontwikkelstudio van Bright Memory: Infinite een hele toffe, sterke game kan maken. De test is geslaagd, nu op naar het echte werk.
