Dit was mijn tiende Gamescom. Tien keer heb ik de reis naar Duitsland gemaakt om aldaar met de nieuwste games aan de slag te gaan. Een gegeven dat ik bijna als ‘traditie’ mag noemen, is het bezoek dat ik tijdens de beurs breng aan Wargaming. De ontwikkelaar achter World of Tanks zorgt elk jaar opnieuw voor een relaxte sfeer, een nodig rustmomentje en, niet geheel onbelangrijk, toffe titels. Dit jaar was echter anders dan normaal.
Jaren op rij liet de ontwikkelaar mij op de Gamescom de nieuwste beelden zien van World of Tanks, Warships of Warplanes. Ik was er bij toen de Tanks naar de Xbox 360 ging komen, op het moment dat we voor het eerst met de boten aan de slag mochten gaan en zag zelfs een augmented reality-versie van de Tanks-game. Door de jaren heen verschenen her en der echter nieuwe titels. Zo zag ik in de gesloten ruimte achter de schermen de eerste beelden van Masters of Orion, een game die uiteindelijk heel erg sterk bleek te zijn. Maar dit jaar was anders. Dit jaar heb ik geen tank, geen boot of vliegtuig gezien. Dit keer zag ik twee compleet nieuwe games. Pagan Online, waar je spoedig een uitgebreide review van te lezen krijgt en Caliber, de game die we nu gaan bespreken.
Caliber is heel makkelijk uit te leggen. Tenminste, dat denk ik. Toen de ontwikkelaar de game voor me begon te spelen deed het me heel erg denken aan Counter Strike. Echter, waar ik persoonlijk de instap in Counter Strike veel te hoog vond liggen jaren geleden, had ik deze game binnen twee minuten helemaal door. Caliber is momenteel al goed speelbaar in bepaalde gebieden van onze globe, maar zal spoedig ook onze markt gaan overheersen. Waar ik Counter Strike altijd heel statisch vond spelen, voelde Caliber heel vloeiend, snel en makkelijk hanteerbaar aan. De game poogt een realistisch gevecht te laten zien, maar speelt erg als een arcade titel. Het speelt als de gemiddelde shooter met een lage instap, maar weet je daarna goed het diepe in te gooien. Op een positieve manier.
De game staat namelijk bol van de details. Iets waar we niet van opkijken wanneer we aan Wargaming denken. Ontwikkelaars die maanden doen over het zo realistisch mogelijk in elkaar zetten van een tank, zodat elke schroef, knop en pook exact zoals in het echte leven is, is iets waar de passie vanaf spat. Dit is straks ook te merken in Caliber, al wordt hier meer ingespeeld op de speciale eenheden uit verschillende landen. Outfits, namen, de snufjes die ze op het tactische veld dragen, wapens, alles lijkt te kloppen. En, zoals we gewend zijn van de ontwikkelaar komen er in de verloop van tijd steeds meer speciale eenheden bij. Helemaal wanneer je beseft dat iedere speler een eigen rol op zich moet nemen. Want Caliber is een partijtje tactisch. Speel je de verdedigende factor? Val je liever aan met flinke wapens? Of ben je meer van het healen? Of ben je toch die marksman die het team assisteert? Interessant is dat er van elke rol één iemand gekozen moet worden. Het is niet mogelijk om bijvoorbeeld twee medics in je team te hebben. Je speelt met vier spelers in een squad, dus weet welke rol bij wie past. Natuurlijk kan iedereen zijn favoriete personage nog eens aanpassen met diverse vrij te spelen objecten. Welke ook met geld gekocht kunnen worden. Maar weet, het is puur cosmetisch. Nergens is het pay2win principe aanwezig. Wargaming snapt dit als geen ander.
Het zorgde er allemaal voor dat de game, tijdens de tien minuten die ik kon spelen, op momenten echt tactisch aanvoelde. Ik wist waar mijn team was, we vielen samen aan, de sniper bleef achter om voor dekking te zorgen. Een medic hield zich verscholen tijdens de grote aanval waarbij ik de ene na de andere headshot wist te maken. Het speelde heerlijk. En dat is best een compliment wanneer je weet dat ik de game speelde op een PC. De laatste shooter die ik op een PC heb gespeeld is Unreal Tournament 2004. Het is even geleden, maar ik had binnen no-time de game in mijn vingers. De ontwikkelaar vertelde me over diepgang zoals het managen van je kogels, het letten op je stamina, de tijd die je hebt wanneer je neer bent om eventueel terug in de match te komen. Tien minuten spelen waren echter te weinig om daar veel zinnigs over te zeggen. Dat komt wel in de review.
Een keer geen World of Tanks voelde enorm verfrissend. Niet dat die game niet tof is, maar een keer wat nieuws is leuk. Helemaal als dat nieuwe zo lekker speelt als Caliber. Dit is zo’n game die je even moet spelen om te beseffen hoe lekker het speelt. Het is Counter Strike, maar veel toegankelijker. De game krijgt PvP, PvE en een mode waarin dit gecombineerd gaat worden. Het spel is duidelijk nog in ontwikkeling, maar het is een ontwikkeling die ik persoonlijk graag in de gaten ga houden. Wargaming, tot volgend jaar!
