Toen Treyarch begon te werken aan Call of Duty werd het beschouwd als het B-team dat het superieure Infinity Ward de nodige ademruimte moest bezorgen. ‘Het kan verkeren’ zei Bredero en anno 2015 is die perceptie volledig omgekeerd. Infinity is het kneusje dat verantwoordelijk was voor het inspiratieloos voelende Ghosts en Treyarch staat bekend als de ontwikkelaar die het meeste lef heeft wanneer het op de Call of Duty-games aankomt. Beide voorgaande Black Ops-spellen toonden dat de ontwikkelaar tonnen ambitie bezit en met verdomd slimme ideetjes op de proppen weet te komen. De grote vraag is uiteraard of die ambitie ook in het derde deel voelbaar is en of Treyarch terug wat opwinding kan veroorzaken in een franchise die vastgeroest lijkt.
De campaign van het spel is sowieso al een raar beest. Treyarch stond altijd al garant voor de beste verhaallijnen waarin het simpele good versus bad guys verhaaltje werd ingeruild voor een setting vol morele grijsvlakken. Dit derde deel mist op narratief vlak naar mijn gevoel heel wat van die paranoide sfeer, simpelweg omdat de setting en uitwerking volledig verschillen van wat je normaal met Black Ops associeert.
We bevinden ons nog steeds in hetzelfde universum, maar nu in 2065 aan de vooravond van een nieuwe koude oorlog. Die futuristische setting roept uiteraard associaties op met de vorige Call of Duty-games, en dat zorgt ervoor dat de game initieel meer als een variant op Advanced Warfare voelt dan als een Black Ops-game. Ook opmerkelijk is dat je aan het begin de keuze hebt om je eigen personage te maken, mannelijk of vrouwelijk. Dat is een mes dat langs twee kanten snijdt, want enerzijds is het wel leuk om je personage te maken zoals je dat zelf wilt, maar langs de andere kant legt het wel beperkingen op de verhaallijn. Jij bent de speler en hebt interactie met de andere personages, maar het voelt niet echt aan als jouw verhaal. Ik kon me veel beter inleven in de avonturen van Soap McTavish of Alex Mason dan in die van de generieke avatar die je zelf opbouwt.
Het verhaal zelf gaat in het begin ook wat gebukt onder de voorspelbaarheid van het geheel. Je redt een minister van een opstand in Caïro en leert omgaan met het cyber rig wat in essentie een reeks cybernetische aanpassingen is waar je afhankelijk van bent. Treyarch gooit een boel ideeën op je af zoals verbondenheid met een AI die uiteraard zelfbewust wordt en de game richting Terminator-mode stuurt. De plottwists zijn zeker in de eerste uren gewoon immens voorspelbaar. Na die eerste uurtjes in een naar COD-normen best lange campaign wordt het gelukkig beter. De personages blijven oppervlakkig, maar de toon van het geheel glijdt steeds verder richting surrealisme en zorgt dat je in de laatste uren echt wel merkt dat je een Treyarch-game speelt.
Gameplay-gewijs moet je er rekening mee houden dat het spel echt wel ontworpen is met co-op voor vier spelers in gedachten. Dat resulteert in grotere open omgevingen om in rond te knallen, maar ook in heel wat meer vijanden om te verwerken. Dat is helemaal ok als je in co-op speelt, maar het maakt de game op je eentje wel pittiger en misschien zelfs een tikje saai af en toe. Uiteraard schaalt de moeilijkheidsgraad mee met het aantal spelers, maar de game blijft een schiettent; inhoudelijk verandert er uiteraard niks. Als je daar dan bij in acht neemt dat je te maken hebt met moordzuchtige robots, kerels in mech-suits en zelfs eindbaasachtige hufters, dan kun je wel inbeelden dat de gekende formule ietwat veranderd is.
In deze Call of Duty gaat het niet meer om gewoon doorduwen en vijanden snel neerleggen, dat gevoel van momentum wordt aan banden gelegd door vijanden die echte kogelsponzen zijn. Op zich is dat helemaal niks om kritiek op te hebben. Je wordt als speler gedwongen om bedachtzamer om te gaan met beschutting en je mogelijkheden en het gevoel van constant ietwat underpowered te zijn houdt je op je hoede. De grens tussen spannend en onleuk wordt echter soms gewoon een tikje onleuk. Ja, Black Ops 3 geeft je coole powers om je ding mee te doen, maar de game is best spaarzaam in hoe ze je die krachten gunt. Als je dan echt aan het bikkelen bent en je wordt nog maar eens genekt door een robot die een stuk sterker is dan jij, dan ligt een ragequit op de loer. Wanneer je de game met anderen gaat spelen verandert de zaak behoorlijk. Het ideale is zoals gezegd met vier tegelijk spelen, maar zelfs met één extra soldaat op het slagveld verandert de game merkbaar. Het is redelijk fenomenaal om te zien hoeveel mogelijkheden de game je daarvoor biedt. Uiteraard kan je eender welke van de missies vlotjes online gaan spelen, maar de game ondersteunt ook gewoon LAN en lokaal splitscreen op de bank. Inderdaad, Black Ops 3 is één van die zeldzame games die je gewoon met zijn tweeën op de bank kan spelen, en dat levert zoveel fun op dat je de flagrante minpunten van de campaign eigenlijk wat door de vingers kan zien.
Het is duidelijk dat Treyarch enorm veel moeite gedaan heeft om de verhaallijn ook na het rollen van de credits de nodige herspeelbaarheid te bezorgen. Je kan je favoriete missies met je vrienden spelen en resterende skills unlocken. Je kan genieten van de lekker retro Dead Ops 2 arcade-game – eveneens in co-op speelbaar – in het hub center van de game. Je kan de game ook in realism mode spelen, waarbij één kogel voor je kop al het einde betekent, of in Nightmare mode die elk level een remix bezorgt waarin de vijanden vervangen worden door zombies. Dat op zich is al een behoorlijke hap, maar geloof me als ik zeg dat het nog beter wordt dan dit.
Er is bijvoorbeeld de Freerun gamemode. Met slechts vier maps is het uiteraard een enorm vluchtige bedoeling die vooral dient om je het wallrunnen en gebruik van ingeperkte jetpacks onder de knie te doen krijgen, maar het is ook gewoon fun. De mode doet enorm hard denken aan de obstakel parcours van Mirror’s Edge, en is dus behoorlijk tof. Over zombies had ik het daarnet uiteraard ook al even toen ik het over Nightmare mode had, maar je dacht toch niet dat Treyarch het daarbij zou laten, toch?
Shadows of Evil is de naam van de nieuwe Zombie mode en het is de meest uitgebreide vorm van de mode ooit. De essentie blijft onveranderd, je vecht tegen wave na wave van ondoden en bent ondertussen druk bezig met de boel te barricaderen en je verdiende geld in te ruilen voor betere wapens om het richting nieuw gebied uit te houden. Dat recept staat nog steeds garant voor nagelbijtend spannende multiplayer-gameplay, maar Treyarch gooit er dit keer ook tonnen aan production value tegenaan. Morg City fungeert als een grimmige Noireske setting waarin de personages vertolkt door topacteurs als Ron Pearlman, Heather Graham, Neal McDonough en Jeff Goldblum het moeten zien te redden temidden van de apocalyps. Het stemmenwerk is opmerkelijk effectief als het aankomt op het verweven van een achtergrondverhaal in de chaos. Ook erg tof is bijvoorbeeld het idee dat je als speler af en toe voor een half minuutje kan transformeren in The Beast, een overpowered wezen met tentakels dat echt de balans van een potje kan doen keren. Een uitzichtloze situatie kan terug omgezet worden wanneer een wezen met electriciteit spuwende tentakels in het team zit. Let wel, je kan niet gewoon te pas en te onpas het beest loslaten wanneer het je uitkomt, enkel op vaste punten op de map. Je dacht toch niet dat de mode plots makkelijk was geworden? Er valt nog steeds enorm veel te ontdekken op de map, maar met wave na wave die sterker wordt is het echt zaak om samen te werken als je er veel van wil zien. Mekaar dekking geven, leren hoe je het beste de sterkere zombies uit de weg ruimt en afspraken maken zijn essentieel als je het voorbij wave vijf wilt redden. Shadows of Evil is beenhard en je zult ontzettend vaak doodgaan, maar je kan van die fouten leren om steeds wat verder te komen. Dit is echt zo’n mode waarin kleine overwinningen, net weer een wave verder, groots kunnen voelen.
En dan is daar uiteraard, na al dat samenwerken die goeie vertrouwde competitieve multiplayer. Nou, zo vertrouwd voelt die niet meteen aan kan ik je vertellen. Het begint al wanneer je opstart en gevraagd wordt een specialisten-klasse te kiezen. Elke specialist fungeert als een unieke skin die twee unieke mogelijkheden met zich meebrengt voor op het online slagveld, een offensieve en een defensieve. In het geval van de Outrider kan je met je boog bijvoorbeeld krachtige pijlen afschieten of met een vision pulse je vijanden tracken. De Battery Specialist kan dan weer een granaatwerper inzetten en overschakelen op een kinetisch armor dat kogels weert. Dat klinkt uiteraard alsof je met heel wat overpowerde mannetjes de arena in gaat, maar het gebruik van de skills is gelukkig beperkt. Je kan ze maar één of twee keer per potje gebruiken, dus ze kunnen een match niet al te hard beïnvloeden. Je moet ze eerder gaan zien als een extra bovenop de meer traditionele scorestreaks, wanneer je dood gaat mag je scorestreak dan wel resetten, het metertje voor je skills blijft gelukkig wel vullen en zo kunnen zelfs casual spelers per potje één a twee keer uitpakken met een krachtig hulpmiddel.
Op voorhand werd er uiteraard ook veel gezegd over het wallrunnen dat je in de multiplayer kan doen, maar in de praktijk wordt het een beetje vermeden omdat je in de wereld van Call of Duty echt wel een doelwit op je rug schildert als je tegen muren gaat rennen. Los daarvan zit het tempo van het over de map bewegen wel helemaal goed en is het gebruik van die Exojetpacks uit Advanced Warfare ingeruild voor een variant die meer op double jumpen lijkt, waarmee het ook lekker dashen en sliden blijkt. Qua modes heb je uiteraard de usual suspects zoals Team Deathmatch en Kill Confirmed, aangevuld met de nieuwe Safeguard-mode waarin je een robot moet verhinderen om een objectief te bereiken of net beschermen tijdens zijn tocht. Tenslotte ook erg noemenswaardig is dat Black Ops 3 net als Halo 5 een stevige gooi doet richting eSports met varianten op de gekende modes die je lekker kleinschalig vier tegen vier kan spelen. Het is een kersje op de rijkgevulde taart.
Black Ops 3 is niet zonder fouten, maar wel duidelijk gemaakt met de ambitie en het lef dat we van Treyarch als ontwikkelaar gewoon zijn. Als singleplayer-game laat het spel net iets teveel steken vallen, maar het mag dan ook duidelijk zijn dat dit primair bedoeld is als een game om samen te spelen. De vele manieren waarop de game zowel co-operatieve als traditionele multiplayer ondersteunt, maakt voor een erg compleet pakket dat de moeite waard is. Dit is niet de zoveelste Call of Duty, dit is Black Ops 3.
