De multiplayer is veel belangrijker voor een game dan de singleplayer. Een uitspraak waar ik het niet mee eens ben. De singleplayer (of campaign) zorgt juist voor de basis van de multiplayer. Een campaign is misschien juist wel het belangrijkste van een game. Het zorgt ervoor dat je de karakters leert kennen en je er mee identificeert, dat je je de omgeving eigen maakt, je de verschillende type guns leert kennen en het geeft een totaalbeeld van wat de game je zal gaan brengen. De singleplayers van Call of Duty vind ik altijd ijzersterk. Het is een rollercoaster-ride met explosies, geweld, chaos en spektakel.
Het identificeren met de karakters van de game is eigenlijk het enige waar het vaak aan schort bij Call of Duty. Waar The Last Of Us en The Walking Dead je nog feilloos weten te betrekken bij de levens van de personages, faalt Ghosts hier jammerlijk in. Het is ook wel heel erg Amerikaans en dat ligt er altijd zo dik bovenop. Ik denk dat wij Nederlanders hier te nuchter voor zijn. Er word wel een goede poging gedaan door je met je broer door de game te loodsen. En je vader krijgt ook nog een belangrijke rol in het verhaal, maar toch is het het net niet. De verhaallijn laat het ook niet echt toe, want we spelen het meer voor de aaneengesloten oorlogschaos die we voorgeschoteld krijgen. De band tussen broers, vaders en kameraden is eigenlijk bijzaak. Daarom zijn de Call of Duty games ook vaak lastig te volgen. Er loopt wel een rode draad door het verhaal, maar door het grote schouwspel dat Call of Duty heet, verlies je vaak de essentie van het verhaal. In deze singleplayer vond ik dat nog mee aanwezig dan bij de voorgaande delen. Ik wist zelfs af en toe niet wat ik moest doen. Teksten of ondertiteling (die ik voor het gemak maar even aan had gezet) waren niet duidelijk te horen of te lezen vanwege alles wat er op het scherm gebeurde. Ik was zelf soms mijn squad kwijt omdat ik even wat intel aan het zoeken was en er geen indicator op mijn scherm stond waar ik naartoe moest. Dat was wel eens lastig en frustrerend.
Genoeg negatief geweest want de singleplayer is toch weer van grote klasse. De eerste scene zit alweer gelijk vol met een enorm hoog gehalte van bombasticiteit. Is dat een woord…? Nee, ik denk het niet, maar toch omschrijft dit het beste het gevoel dat je krijgt als je de campaign begint te spelen. Wat een rustige wandeling in het bos moet zijn, veranderd in een oogwenk naar een aardverschuiving van epische proporties. Het is ook geen gewonde aardverschuiving, nee deze word opgewekt door een satelliet die zijn wapen afvuurt op onze mooie blauwe planeet. Het is natuurlijk wel Call of Duty waar we het hier over hebben, iets waar zelfs Michael Bay nog lering uit kan trekken. De wijze waarin ze het verhaal tentoonstellen is het meest meeslepend dat ik tot nu toe heb gespeeld. Uiteraard trekt het zichzelf dan over de grens van het realisme, maar zelfs dat neem je op de koop toe. Het is gewoon té cool om zelf middenin die actie te zitten en het te kunnen beïnvloeden. De eerste scene speelt ook al gelijk in de ruimte af, zo weten ze mijn jongensdromen al snel goed tot uitwerking te laten komen. Zelfs in de ruimte ben je je leven niet zeker en aan de hand van je vrouwelijke collega astronaut krijg je je eerste introductie in Call of Duty: Ghost.
En daar begint het letterlijk en figuurlijk pas. Hoewel Infinity Ward van dezelfde engine gebruik maakt als de vorige games, ziet het er toch mooier en beter uit. De levels in de ruimte en onder water geven er een extra dimensie aan en dat hebben ze erg goed uitgepakt. Er werd een beetje lacherig gedaan over de vissen die in deze game zitten, dat ze uit de weg zwemmen wanneer je dichtbij kwam. En dat klopt ook, maar die vissen zijn een klein deel van het hele onderwaterruim. Eigenlijk helemaal niet belangrijk en het is gewoon een leuk detail dat die vissen erin zitten, het gaat uiteindelijk om de fantastische setting die ze hebben weten te creëren. En dan heb ik nog niet eens gesproken over het vliegdekschip waar je middenin een episch gevecht terecht komt. En hoe kunnen we Riley, onze trouwe viervoeter vergeten? Je kunt op een gegeven moment Riley zelf besturen en hem de omgeving laten scouten. In de multiplayer is de hond zowel geweldig als vervelend zodra je hem tegen je heb. In de campaign is het één van je trouwste kompanen.
Na het in één keer uitspelen van Ghosts kan ik zeggen dat, ondanks dat ik hem geweldig vind, John McClane uit Die Hard het nog geen tien minuten zou volhouden in deze Call of Duty game. Infinity Ward, Raven en Neversoft hebben weer een knaller ten tonele gebracht. Een nieuwe verhaallijn, los van de Modern Warfare reeks, waar een open eind je laat hunkeren naar het vervolg. Jammer dat we er weer twee jaar op moeten wachten, maar met de gedachte dat deze op next-gen gaat uitkomen waar alle kinderziektes dan uit zijn, geeft mij nu al een bevredigend gevoel. Stay frosty.
[review pros=”+ Zelfde engine, maar mooier dan ooit
+ Epische settingen in de ruimte en onder water
+ Achtbaanrit van grote klasse” cons=”- Emotionele betrokkenheid komt niet uit de verf
– Soms onduidelijk wat te doen” score=85]
