Call of Duty WW2 wist de door de jaren heen ietwat bekoelde liefde die ik had voor de multiplayer van de reeks terug te doen oplaaien. Het terug grijpen naar boots on the ground gameplay die op ouderwetse wijze doet terugdenken aan de begindagen was voor mij een echt succesje. Voor het eerst in jaren had ik niet alleen weer fun in de game, maar kon ik ook terug mee met de kiddies op het slagveld.
Ik heb ondertussen al heel wat uurtjes in de diverse modi gestopt, vooral in Kill Confirmed en Domination, en dan valt eén dingetje wel op. Negen maps is echt wel karig. Ik ben dol op kerels uit de bunker jagen in Ardennes Forest of het labyrinth dat Aachen is of het enorme simplisme van de U.S.S. Texas, maar ik heb er al zoveel tijd op gespendeerd dat ik ze haast routineus speel tegenwoordig. Ik ken de maps ondertussen al door en door, en alleen al daarom is deze Resistance DLC een welgekomen uitbreiding. Eindelijk wat variatie in de wervelwind van online knallen, xp unlocks en verneukte kill/ death ratio’s.
Is de Resistance uitbreiding een goeie deal voor het prijskaartje van vijftien Euro? Dat is uiteraard een afweging die afhangt van wat je zelf nodig hebt uiteraard. Als je louter de PvP multi speelt dan zijn de drie nieuwe maps, waarvan er eentje een remake is, misschien wat karig. Als je echter geniet van de multiplayer van WW2 in al haar facetten, dan geniet je ook van een uitbreiding voor de heerlijke War-modus en een nieuw hoofdstuk voor Zombies. Dan wordt het uiteraard een stuk interessanter om deze eerste uitbreiding aan te schaffen.
Laat ons even beginnen met de normale competitieve maps. Occupation is een remake van een Modern Warfare 3 map die ook al herwerkt werd voor een uitbreiding voor Infinite Warfare. Remakeception als het ware dus nu we een remake van een remake krijgen, maar is het ook een leuke map? Sledgehammer heeft in elk geval stukken minder veranderd aan de layout van de map dan Infinity Ward gedaan had en dat is in dit geval positief te noemen. Het zijn in essentie drie grote lanen waar je snelle combat kunt voeren met SMG’s, maar met als achterpoortje dat er grote open stukken zijn waar snipers vlot de bovenhand kunnen halen. Als je een run and gunner bent kan dat laatste wat frustreren, maar de setting van een bezet Parijs is erg sfeervol gedaan.
Valkyrie is geïnspireerd door het wolvennest, een bunkercomplex dat gebruikt werd door Hitler en andere hooggeplaatste Nazi’s. Het is een visueel indrukwekkende map vol leuke details die in het oog springen en echt het idee overbrengen dat je in een stronghold van het Derde Rijk bezig bent. Het is een relatief kleine map vol gangetjes en hoekjes dus je weet wat dat betekent..sommige spelers rennen met een incendiary shotgun knallend rond, andere campen lafjes achter hoekjes. Voor een beetje wendbare speler valt er in elk geval best wel een killstreak te scoren op Valkyrie. Het enige minpunt is dat door de beperkte oppervlakte van de map de spawnpoints navenant beperkt zijn en je dus met klootzakken te maken kan krijgen die er plezier in scheppen je te spawnkillen.
Antrophoid is de grootste map va de drie en tegelijk ook de beste. Geïnspireerd door een aanslagpoging op hooggeplaatste Nazi-officieren in Praag is dit een grote, gevarieerde map die elke speelstijl wel wat gunt. Er zijn snipernesten, maar ook heel wat paden waar je kan rennen en schieten en de oppositie flanken. Er is een grote rivier in het midden van de map waar je kunt overzwemmen, maar waar je uiteraard enorm kwetsbaar bent voor aanvallen van bovenaf. Er valt heel wat te beleven in het Praag van Call of Duty: WW2 en dat maakt van Antrophoid eén van de beste maps in de hele game. Het is echt het soort map waar je de tandjes in kunt zetten en op blijven knallen.
Ik was in mijn review al erg te spreken over de op het halen van objectieven gebaseerde nieuwe War-Modus en een nieuwe map zoals dit Operation Intercept is dan ook leuk meegenomen. De objectives die je moet behalen..het redden of bewaken van gijzelaars, het vernielen of beschermen van radio apparatuur en het escorteren of stoppen van een tank gaan geen prijzen winnen voor originaliteit maar de gameplay is gelukkig fun te noemen. Wat wel opvalt is dat het verdedigende team dankzij de hoge gebouwen op de map duidelijk een streepje voor heeft, een aanvallend team dat niet samenwerkt en met rookgranaten werkt speelt gewoon weinig klaar.
The Darkest Shore is tenslotte het nieuwste hoofdstuk in de nazi Zombies-saga en speelt zich af enkele dagen na de gebeurtenissen in de main game. Het is intense shit daar op dat donkere eiland. In het begin lijkt het nog wel mee te gaan vallen…het is een grote map vol loopgraven, en bunkers die je kan unlocken en het ziet er allemaal best gaaf uit, tot de mist komt opdoemen. Zo af en toe schrijd er een mistbank over het eiland die je zicht en wendbaarheid drastisch vermindert. Dat is echt een gamechanger voor mij want je kan nog zo goed je best doen om de layout van de omgeving te memoriseren…zodra die mist opduikt en er wat ondoden achter je aan komen ben je meteen alle gevoel voor oriëntatie kwijt. Wanneer je nauwelijks een paar stappen voor je ziet en er langs alle kanten zombies op je af komen dan begint je hartslag gestaag de hoogte in te gaan. Als je dan ook nog eens ziet dat sommige van die zombies extra ledematen hebben dan begin je met zekerheid te beseffen dat een groot deel van dit development team vroeger aan Dead Space gewerkt heeft. Herinner je hoe grappig en luchtig Zombies-mode in Infinte Warfare was? Nou…dit is het totale uiterste daarvan. Het is creepy en enerverend en eng en een heerlijk intense co-op ervaring.
Er hangt een stevig prijskaartje aan de Resistance DLC maar daar krijg je gelukkig ook wat voor. De nieuwe maps zorgen voor de nodige variatie, de nieuwe War-map is erg mooi meegenomen om verder te genieten van deze nieuwe mode en het Zombies-hoofdstuk is heftig spul. Voor fans van de game is de season pass waar dit onderdeel van uit maakt dan ook een no-brainer.
