Het is een goed jaar voor de liefhebbers van oude Disney-platformers. Waar we eerder al DuckTales in een compleet nieuw HD-jasje aan mochten treffen, krijgt dit keer Castle of Illusion een vernieuwde uitgave. Met veel liefde voor het origineel dook ik vol goede moed in de versie voor mijn Xbox 360. Zouden het hart en de ziel van vroeger wederom aanwezig zijn?
De vergelijking met DuckTales stopt haast meteen wanneer je deze game opstart. Waar DuckTales namelijk echt een remake van het origineel was, heeft Sega ervoor gekozen om de klassieke Castle of Illusion te voorzien van een herbewerking. Dit zorgt ervoor dat er niet alleen gekeken is naar de grafische upgrade, maar dat de ontwikkelaar goede gameconcepten uit de recente jaren ook in de originele game heeft weten te verwerken. Sinds 1990, het jaar waarin Castle of Illusion is verschenen, is er natuurlijk heel wat gebeurd op het gebied van de platformgame. De keuze om dit niet zomaar te negeren en puur een grafische upgrade te brengen is er een die ik toejuich.
Wanneer Minnie Mouse tijdens een romantische dag met Mickey ontvoerd wordt door de gemene heks Mizrabel (de heks uit Sneeuwwitje onder een andere naam), komt Mickey er al snel achter dat Minnie gebruikt gaat worden om haar jeugdigheid en schoonheid af te staan aan de oude, lelijke heks. Omdat Mickey niet zonder zijn Minnie kan zet hij alles op alles om haar te bevrijden. Dit brengt hem al snel bij een spookachtig kasteel, het Castle of Illusion. Daar zal hij zijn lot moeten ondergaan om zijn liefde terug te vinden. Iets wat de muis maar al te graag doet voor zijn liefje.
In het kasteel speel je steeds nieuwe levels vrij om te beleven. Het verhaal gaat hier dan ook door: een vertellende stem neemt je mee tijdens het avontuur. “Mickey bravely continued through the castle…”. Hierdoor zorgt de game ervoor dat het flinterdunne verhaal aanwezig blijft op momenten dat je van a naar b probeert te springen. Ik dacht dat dit me snel op de zenuwen zou gaan werken maar op het einde van de rit kon ik het zeer waarderen. Het komt door deze manier over als een waar Disney sprookje, een sprookje waarin jij samen met Mickey de hoofdrol hebt. Het kasteel zelf lijkt een kopie te zijn van het kasteel waar Mario zijn Peach eens moest redden in Mario 64. Ook hier speel je deuren open, zijn er diverse verdiepingen en spring je in schilderijen om levels te selecteren. Een mooie ode.
Wanneer je de oude game nog in je achterhoofd hebt, is het opmerkelijk om te zien hoe goed de ontwikkelaar de content uit 1990 aan weet te vullen met hedendaagse. Waar we vroeger keken naar 2D omgevingen is alles nu in 3D uitgewerkt en komt de wereld een stuk beter tot leven. Daarnaast laat de ontwikkelaar Mickey af en toe de diepte in gaan door er echte 3D-segmenten aan toe te voegen. Het hele ‘loop van links naar rechts’-gebeuren wordt hierdoor op momenten afgewisseld door Mickey richting het scherm te laten rennen (omdat er een grote appel achter hem aan zit bijvoorbeeld), wat zorgt voor meer afwisseling. Dit, in combinatie met de sterke muziek en de prachtige visuals (al is het geen Rayman), zorgt ervoor dat de game van voor tot achter Disney uit blijft ademen.
Weet wel: Castle of Illusion is geen moeilijke game. Dit is geen game die je uit gaat dagen waardoor je levels tien keer opnieuw moet doen om tot het einde te komen. De game is dan ook in één keer uit te spelen, lang is de titel helaas ook niet. In mijn herinneringen had ik meer moeite met het spel toen ik hem speelde op mijn Sega Mega Drive. Misschien was ik toen niet zo goed in het platformgenre als nu, herinneringen kunnen bedrieglijk zijn. Natuurlijk zijn er verborgen bonussen te vinden in de levels die zich wat lastiger laten bereiken dan het normaal af te leggen pad, maar nergens zal het frustrerend worden. Is dit een minpunt? Ik weet het niet. De game is nu namelijk perfect voor de jongere doelgroep, jonge kinderen die nog niet zo bedreven zijn met de platformers. Voor de doorgewinterde gamer kan het echter net iets té makkelijk zijn.
Wanneer je de game volledig tot een einde hebt gebracht is er de mogelijkheid om terug te gaan door de levels om geheimen vrij te spelen. Echter, tijdens mijn eerste speelsessie had ik al behoorlijk wat van deze geheimen gevonden dus veel tijd zal het niet meer kosten om de game op de volle honderd procent uit te spelen. De game is daardoor vrij kort, wat voor sommigen een obstakel kan zijn bij het aanschaffen. We hebben het hier natuurlijk over een downloadbare game van zo’n dertien euro. Het brengt een fantastisch stukje nostalgie met zich mee, afgewisseld met de technieken van nu. Is dat het waard? Dat ligt aan jou.
In mijn jongere levensjaren heb ik genoten van Castle of Illusion. Nu, drieëntwintig jaar later, weet de game me nog steeds bezig te houden. Deze bewerking van het origineel ademt de kwaliteit van Disney uit, maar weet helaas niet lang te duren. Door de lage moeilijkheidsgraad is de game misschien te makkelijk voor de gemiddelde gamer, maar de jongere speler gaat hiervan genieten. Net zoals wij dat deden vroeger.
[review pros=”+ Grafisch op en top Disney
+ Vertellende stem werkt plezierig
+ Nostalgisch gevoel” cons=”- Te makkelijk voor de gemiddelde gamer
– Avontuur is niet lang genoeg” score=75]
