Er zijn tientallen verschillende genres in gaming. Je hebt shooters, rpg’s, strategy, racing en nog vele andere. Deze genres worden weer opgedeeld in misschien honderden subgenres. Het is net als muziek en film. Gaming is breed. Zelf zie ik slechts twee verschillende genres in gaming: casual games en hardcore games. Hierbij zie ik de casual games als de games die we vooral de laatste jaren te zien krijgen. Games die steeds meer op films gaan lijken en steeds beter een verhaal proberen te vertellen. De gameplay is er wel en kan zelfs uitdagend zijn, maar je hebt ook altijd de optie om deze op makkelijk te zetten. En mocht je verliezen, dan verlies je toch niet veel vooruitgang. Je hebt altijd wel de mogelijkheid om verder te komen. Hardcore games zie ik als de games die focussen op de gameplay en dingen waar alleen een ‘echte’ gamer voor warm kan lopen. Hardcore games zijn natuurlijk ook de games waar de focus op de multiplayer ligt, want hoe je het ook wendt of keert, op hoog niveau Call of Duty of Battlefield spelen vereist nogal wat toewijding. Beide games trekken verschillend publiek en dat is leuk om te zien. Ik geef mijn kijk op zowel de casual als op de hardcore games om te zien wat mij aantrekt in deze ‘genres’.
Laten we met de casual games beginnen. Misschien volg je nog niet wat ik bedoel met casual games. Dat zijn voornamelijk games als Tomb Raider, Uncharted, de singleplayer van Call of Duty en Battlefield, enzovoorts, enzovoorts. De grote namen, de grote games vaak voor het grote publiek. Games die je even kan oppakken om vervolgens weer weg te leggen. Games waar de gameplay leuk is, maar waar je nooit echt vast komt te zitten aangezien het om het verhaal en de ervaring gaat, niet om de gameplay. Zo’n game gaat om het totaalpakket. Pure entertainment. Grafisch vaak mooi, spectaculaire scènes en leuke, meestal korte, stukken gameplay. Je weet waar je heen moet, wat er van je verwacht wordt en na een korte confrontatie met de vijand is er weer even rust waarin het verhaal verteld wordt. Vermakelijke kost voor iedereen. Sterker nog: als ik een van deze games speel, vinden andere mensen het ook leuk om te kijken. Ik bedoel niet onze gamende medemens zoals jij en ik, maar de rest, de mensen die niet gamen (ze weten niet wat ze missen). Mijn moeder is hier een goed voorbeeld van. Vooral als ik Uncharted speel.
Een trein hangt met zijn laatste kabels aan een klif. Een zwaargewonde Nathan Drake zit nog in deze trein, maar valt al gauw naar beneden. Hij weet zich op het laatste moment nog vast te houden aan de buitenste railing van de laatste coupé en weet zo zijn leven nog even te verlengen. Jij klimt als Nathan Drake omhoog om weer op het vasteland te komen. Tijdens deze klim vallen er rotsblokken en stukken van de trein naar beneden. Je weet deze brokstukken maar net te ontwijken en weet weer in de trein te komen. Je blijft omhoog klauteren en als je eindelijk weer horizontaal loopt, schuift de trein verder van de klif af. Nu moet je rennen. Zwaargewond en uitgeput ren je voor je leven en met een dodemanssprong weet je jezelf te redden en veilig op de grond te komen (de beginscène van Uncharted 2).
Terwijl dit gebeurt, zit mijn moeder naast me. Constant hoorde ik kreten als: “PAS OP!”, “Oeh, kijk uit. KIJK UIT!” en: “Dat ging maar net goed.” Doordat mijn moeder zo hoog in haar stress zat, was deze scène voor mij nogal lachwekkend, maar mijn moeder zag dit als een film (ja, zo ze zit ook met films). Ze vond het leuk om ernaar te kijken. Toen ik de schijf wisselde van mijn PlayStation, was ze zwaar teleurgesteld. Jammer, maar ik had zin om écht te gamen. Ik had zin om uitgedaagd te worden en ook al zag alles er spectaculair uit op het beeldscherm bij Uncharted, hoefde ik slechts mijn linkerpook naar voren te drukken en moest ik sporadisch op kruisje drukken. Dit was de vijfde keer dat ik de game uitspeelde, deze keer op de hoogste moeilijkheidsgraad, en nog steeds was het zeer goed te doen. Dit versterkt mijn mening. Casual games gaan om het totaalpakket, niet om de puurheid van de gameplay. Ik ben van mening dat dit de casual games zijn. Games die iedereen leuk vindt, ongeacht of ze van games houden of niet.
Zodra ik echter een hardcore game speel, is het over met de pret. Opeens wil iedereen tv kijken. Iedereen in het huishouden lijk op dat moment een hekel aan gamen te hebben en ze doen alsof ze nog nooit mee hebben gekeken en hebben genoten van de grafische pracht en de unieke manier van verhalen vertellen via de manier van gaming. Een hardcore game vertelt in mijn ogen het verhaal niet uit zichzelf, het verhaal is ver te zoeken of het verhaal is er puur om de game vettere vijanden te geven (denk hierbij aan Ninja Gaiden). Niet alleen zijn dit voor mij de hardcore games, maar voor mij zijn hardcore games ook de games waar alleen gamers van enthousiast worden. Als ik bijvoorbeeld Skyrim of Gran Turismo speel, weet ook iedereen zich snel uit de voeten te maken. De huiskamer was vol, totdat ik Skyrim opstartte. Iedereen keek mee met Tomb Raider, maar zodra ik Gran Turismo opstartte, had iedereen het weer gehad met gaming. Ik denk dat je mijn punt begint te begrijpen. Mensen willen spektakel, het maakt ze niet uit of een game diepgang heeft. Zij willen grote ontploffingen, goede one-liners en simpel vermaak. Ze weten niet wat ze missen. Ze willen niet de geweldige diepgang van Dark Souls, niet de prachtige wereld van Skyrim en nee, ook niet de precisie waarmee Gran Turismo is gemaakt of de unieke stijl en vele wapens van Borderlands 2.
Hardcore games zijn de games waar de gamers zich onderscheiden van het ‘gewone volk’. Het zijn de games waar de strijders geboren worden, waar de jagers ontstaan en de zwakkeren het afleggen tegen de krachtigen. Hardcore games zijn de games waar de competitie begint. Waar de multiplayer zo verdomd fanatiek is dat er zelfs geld in omgaat en waar de snelheid voor nieuwkomers zo hoog ligt dat je een echte doorzetter moet zijn, wil jij ook tot de grote jongens horen. Helaas zijn dit ook de games waar je wel eens 13-jarige opneukertjes met een grote bek in hun gebrekkige Engels twee zinnetjes kunt horen zeggen: “I fucked your mom!” en “Fuck you, hacker!”. Het zal wel bij de ervaring horen. Ik vind ook dat casual games hardcore kunnen worden als je echt tot de top wilt behoren, dan ga jij door waar anderen stoppen. Dit is het moment dat je familie ook de woonkamer uitloopt. Als dit gebeurt, weet jij dat jij als een ‘echte’ gamer aan de gang gaat.
Zelf houd ik van allebei de soorten games. Mijn favoriete games zijn hardcore games als Dark Souls en Monster Hunter, maar ook de casual games als Uncharted, The Last of Us en Tomb Raider. Misschien ben je het niet eens met mijn classificaties in de gamewereld, maar dit is hoe ik er tegenaan kijk. Een mening, niets meer en niets minder. Misschien heb ik dit soort classificaties wel nodig om te weten wat ik met mijn niet-gamende vrienden moet spelen of kan spelen als ik de tv in mijn ouders hun woonkamer wil gebruiken. Hoe classificeer jij je games? Wat is jouw favoriete type game? Ik ben benieuwd!
