Wolfenstein: The New Order staat wat mij betreft geboekstaafd als één van de beste games van vorig jaar en gaat samen met The Evil Within hand in hand als de verrassing van 2014. New Order kon pronken met een verhaallijn die erg hard wist te boeien en presenteerde een uitgekiende gameplay die je constant de keuze liet tussen stealth of knallende actie. Ontwikkelaar Machine Games deed iets wat al in jaren niet meer gelukt was en dat is een fris aanvoelende WW2-game afleveren. Tijd voor The Old Blood nu, de expansie die fungeert als een prequel . Voor nieuwkomers de ideale introductie tot waar Machinegames garant voor staat met Wolfenstein en voor fans een fijn weerzien met één van de leukste games van vorig jaar.
Wat je toegangskaartje van twee tientjes specifiek oplevert in het geval van The Old Blood, dat is uiteraard de raison d’être van deze review. Het antwoord in een notendop? Een behoorlijk fragmentarisch geheel dat veel van de hart, ziel en gravitas mist die van The New Order zo een topper maakten, maar niettemin een game die goed weet dat nazi’s afmaken fun hoort te zijn. Het is duidelijk dat de twee hoofdstukken waar The Old Blood uit opgemaakt is bedoeld waren als losstaande stukjes downloadbare content. Dat gevoel krijg je gewoon tijdens het spelen ervan. Gaandeweg moet er gewoon iemand het idee geopperd hebben om de twee hoofdstukken, die elk een distinctieve smaak hebben, met elkaar te verbinden om er een oldschool expansie van te maken. Narratief gezien mag het dan niet al te veel steek houden, maar voor The Old Blood als concept doet het dat dus wel degelijk wel. Expansies worden tegenwoordig gewoon bijna niet meer gedaan in dit tijdperk van mappacks van 15 euro. Het is een gegeven uit het verleden, het tijdperk dat Wolfenstein als reeks met games als Enemy Territory furore maakte op pc. Dat roemrijke verleden als toonaangevende franchise is iets waar The Old Blood gretig naar knipoogt. Levels zitten vol subtiele en minder subtiele easter eggs die knipogen naar het verleden van de reeks maar ook andere games als Doom en zelfs Skyrim. Elk level bevat bijvoorbeeld ook een bed waar B.J. een dutje op kan doen en een nachtmerrie beleven waarbij je in essentie een stage uit Wolfenstein 3D speelt. Dit is een game die dus stevig hommage brengt aan het verleden, toen games stukken eenvoudiger waren van opzet, en ook voor de gameplay zelf heeft dat consequenties. De game legt het tempo van de actie een stuk hoger dan wat je in The New Order voorgeschoteld kreeg.
Eerste hoofdstuk “Rudi Jager and the Den of Wolves”, waarin B.J. richting kasteel Wolfenstein trekt om zijn kameraad Wesley te redden uit de klauwen van een fanatieke Nazi met martelvoorkeuren, dendert vooruit met een rotvaart die weinig ruimte toelaat om het verhaal of de personages uit te diepen, of gewoon even op adem te komen. Ik hield ervan hoe de hoofdgame af en toe durfde gas terug te nemen om dan uit te pakken met een stevige setpiece die indruk maakte, iets dat deze uitbreiding inruilt voor een nagenoeg constante flow van actie. Hoe dat voor je uitpakt hangt uiteraard van persoonlijke voorkeur af: ik geef de voorkeur aan de eb en vloed aanpak van de hoofdgame, maar ik kan me moeiteloos inbeelden dat anderen de tsunami van actie die je hier krijgt zullen verkiezen boven het tragere tempo van New Order. De sleutel tot succes van de game is in elk geval, tempowijzigingen ter zijde geschoven, dat hetzelfde geniale gameplaymechanisme nog steeds centraal staat: keuze. Het is moeilijker dan in The New Order sluipend te werk te gaan, maar je kan het nog steeds doen als je dat wil, tot op het moment dat de game je verleid om fuck it te zeggen en het op een knallen te zetten. De game is gewoon enorm flexibel op dat vlak en laat je volledig de keuze om sneaky headshots te maken met een geluidsdemper om vervolgens over te schakelen op twee assaultrifles die je dual wield-gewijs enorm luid laat knallen. Naar mijn gevoel is The Old Blood wel degelijk gemaakt met ouderwets knallen in gedachten, overduidelijk aan de grotere omgevingen die sluipen nu wat uitdagender maakt, maar je hebt nog steeds de keuze om te opteren voor de sneaky aproach wanneer het je uitkomt. Of wanneer je zin hebt om een Nazi het hoofd in te slaan met twee stukken van een loden pijp. Verveelt nooit.
Na een dikke vier uur en een ietwat teleurstellend eindbaasgevecht zeg je vaarwel tegen The Den of Wolves en kom je in een volledig nieuw hoofdstuk terecht, “ The Dark secrets of Helga von Schabbs”. Als het vorige hoofdstuk nog geinig op een B-film leek, verdwijnt nu alle twijfel. Dit is het Wolfenstein uit de goeie ouwe tijd, met occulte experimenten en o ja, daar zijn ze hoor, Nazi Zombies. De game verandert zowel tonaal als qua gameplay uiteraard vanaf dat punt, want het wordt helemaal onnozel op een grappige, grindhouse-achtige manier. Stealth verdwijnt uiteraard nagenoeg volledig naar de achtergrond want zombies zijn lomp en willen je gewoon opvreten, maar daar tegenover staat dan weer dat het tempo in dit hoofdstuk opnieuw meer ruimte laat voor verhalende momentjes en spanningsopbouw. De veelzijdigheid van Wolfenstein die je gewend bent uit de handen van MachineGames gaat in je strijd tegen Helga en haar zombieleger misschien finaal van de rails, maar dat doet weinig af van de adrenalinegevulde dosis ouderwetse fun die het oplevert.
The Old Blood is een fijne reis naar het verleden dat aan The New Order vooraf ging en heeft dus een retrospectief, ouderwets kantje. Mijn persoonlijke voorkeur voor de uitwerking van The New Order terzijde kan ik zeggen dat ik me wel erg goed geamuseerd heb met de twee hoofdstukken die je een kleine acht uur laten Nazi’s knallen tegen een erg zacht prijsje. Het is niet de memorabele verrassing geworden die we vorig jaar kregen, maar als een leuke aanvulling of inleiding op Wolfenstein: The New Order is het toch een behoorlijk essentiële game geworden.
[review pros=”+ Meer Wolfenstein
+Hoger tempo dan de hoofdgame
+ Oldschool sfeertje en knipogen” cons=”- Tempo onevenwichtig
– Stealthen werkt moeilijker dan in New Order” score=81]
